De huisarts zei: "Dit gaat zo niet langer"

In 2016 zijn wij in juni getrouwd. En eind juli ben ik bevallen van onze mooie zoon T. In deze periode voelde ik mij echt onwijs goed. Ik kon echt heel veel. Liep zonder krukken, de zomer kon ik wandelingen maken. Echt was mega blij met hoe het ging. Die zomer heb ik echt zo veel genoten. Reed lekker veel met mijn paard, de overbuurmeisjes pasten dan op. T deed het echt heel goed. Echt zo een makkelijk kind zag je nooit. 

Omdat ik te horen gekregen had dat ik mij niet moest aanstellen, ben ik door blijven gaan. Dit ging in de zomer heel goed.

Tegen de winter ben ik zelfs begonnen met werken in een winkel. Dit ging, alleen eind van de dag sleepte ik echt met mijn been. En als ik dan thuis kwam, was ik niks meer waard. Ik kon niet zo goed meer voor onze zoon zorgen. Had steeds langer nodig om te herstellen. En ik wist niet zo goed wat te doen. Ik kwam steeds vaker huilend thuis. Op het werk ging het nog wel, maar zodra ik mijn schoenen uit deed kreeg ik spasmen. Mijn voet trilde meer als menig vibrator. Mijn man moest met volle kracht mijn voet weer in de goede positie duwen zodat ik niet in kramp schoot.

Ik ben doorgegaan en na de drukke kerstperiode ben heb ik mij ziek gemeld. Het ging niet meer. Ik werkte echt niet heel erg veel uren maar het lukte niet.

Mijn gezin begon eronder te lijden en dat was het geld wat ik overhield na kinderopvang ons niet waard. Ik ben zelf een kind van ouders die veel werkten en ik heb de band met mijn ouders enorm gemist. Ik snap ze tegenwoordig goed. Ieder kiest voor andere dingen. Maar ik heb mij altijd voorgenomen. Kies ik voor een kind in mijn leven wil ik daar ook veel tijd mee doorbrengen. Ieder moet doen waar die zich prettig bij voelt, maar ik heb daardoor gewoon een minder vertrouwelijke band gekregen. Mijn ouders snapten mij vaak niet ik was en ben onwijs gevoelig. En mijn ouders waren na het werken moe en alles moest snel, waardoor ik veel huilde wat hun dan niet konden hebben. Ook in de situatie van mijn ziek zijn hebben ze enorm aan mij getwijfeld en gedacht dat ik het om aandacht deed en ik lui en/ of depressief was.

Ik begon weer meer pijn te krijgen. Maar wat nu. Ik was mijn vertrouwen in de dokters echt wel kwijt. De mensen om mij heen was ik ook wel verloren. Want waarom kon ik het ene moment zoveel en het volgende moment niet? En als ik veel pijn heb, heb ik de neiging om in mijn bubbel te gaan. Ben ik niet zo sociaal, kan niet zo goed luisteren, en dook ook vaak in mijn telefoon. Dus ik snap die mensen wel. En doordat ik geen diagnose had kon ik het ook niet verklaren. 

Ik kwam steeds vaker bij de huisarts. Want ik was op. Mijn kind sliep geweldig en was zo makkelijk maar ik sliep helemaal niks meer. Op een gegeven moment ging ik naar de huisarts en zei. Ik lig iedere avond in bed maar afgelopen zeven dagen heb ik denk ik nog geen heel uur bij elkaar geslapen. Dus kreeg steeds meer medicijnen. Slaapmedicatie en tramadol.

En dit bleef maar aanmodderen. Op een gegeven moment kom ik bij de vrouwelijke huisarts en die zei dit gaat zo niet. Je bent nog zo jong hier moeten we echt nog iets mee. Zou je het zien zitten om nogmaals een ziekenhuistraject in te gaan. En zo wanhopig als ik was ben ik dit gaan doen. Dus omdat ik de vorige keer Antwerpen had gekozen. Gingen we nu naar Rotterdam. 

Ik vond het echt dood en doodeng om naar die afspraak te gaan.

Dus samen met mijn man en kind naar die afspraak. En ik kom terecht bij een orthopeed. En die hoort mijn verhaal aan en zegt, je zit hier helemaal niet op de juiste plek. Dit klinkt als dystrofie en daarvoor hebben wij hier een professor in het ziekenhuis. Weet je wat ik verwijs je met enige spoed naar hem door. En ik hoop dat je daar meer antwoorden gaat krijgen.

Na 5 minuten en zonder nog maar iets met mijn voet gedaan te hebben stonden we weer buiten. 

Ik heb heel veel mazzel dat deze orthopeed mij op deze manier heeft doorverwezen. Want omdat deze man een van de weinig specialisten is, heeft hij mega lange wachttijden en vrijwel altijd een patiëntenstop. 

In mijn volgende verhaal de afspraak bij de professor 

Trending op Mamaplaats: "Dat oog ziet er niet goed uit"