"De confrontatie met de werkelijkheid doet pijn"

Wanneer het schooljaar ten einde loopt staan de eindgesprekken op school Lyndensteyn op de planning.
Hieraan voorafgaand ontvang je als ouder de tussen en eind evaluatie waarin de vorderingen van jou kind worden omschreven. Deze lees ik altijd met veel plezier. Het is mooi om te zien dat Mirthe vlotter is gaan lezen. Dat ze meer rust heeft gevonden in de klas nu ze haar niet meer continu met haar klasgenootjes bemoeit. Dat ze lief, vrolijk en sociaal is, maar dat wist ik natuurlijk al!
Dit jaar zit er ook een overzicht bij waarin wordt omgeschreven wat voor ondersteuningsbehoefte jou kindje nodig heeft op een 5 tal gebieden.
BV Leren en Ontwikkelen. Je kan 'scoren' van Zeer Intensief tot Leeftijdsadequaat. Mirthe haar ondersteuningsbehoefte op dit gebied is Intensief; concreet onderwijsaanbod in zeer kleine groepen, voorspelbaar met een vaste dag structuur, een begeleider die stimuleert en motiveert, na een korte inspanning volgt ontspanning.
Ook op de punten Sociale/emotionele Ontwikkeling en Communicatie heeft Mirthe intensieve begeleiding nodig.
Fysiek en Medisch is de ondersteuning Voortdurend; passend bij haar beperkingen en zorgvraag.
Als ik dit allemaal heb gelezen overvalt het verdriet me. Eigenlijk lees ik tussen de regels door dat Mirthe altijd mensen om haar heen nodig heeft die de wereld voor haar begrijpbaar maken. Die 'tolken' als er teveel woorden en zinnen zijn. Die afbakenen waar het niet veilig is. En sturen en begrenzen in wat ze wel en niet kan. Gelukkig biedt school deze omgeving en ook thuis kunnen wij haar dit bieden. Ook op haar logeerplekjes en oppasadres leren ze Mirthe steeds beter kennen en zien ze wat ze nodig heeft.
Maar de wereld is zoveel groter. En Mirthe wordt groter, ouder...puber. Een puber wil grenzen overschrijden, zelf op ontdekking; wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik? Maar hoe kan ik deze puberende kleuter daar vrij haar weg in laten vinden?
Daar komt bij dat je aan Mirthe niet echt ziet dat ze zo anders is dan de gemiddelde 11 jarige. Ja, ze heeft lichtjes achter haar oren van haar CI's en een spalk om haar been. Toch wordt ze vaak overschat en overvraagd en dat eindigt altijd in frustratie.
Wat mij nu echt zo raakt in dit alles kan ik niet goed verwoorden. Denk vooral het feit dat ze groter wordt maar altijd klein zal blijven. Dat ik er niet altijd zal zijn om haar te beschermen...
Na de vakantie gaat Mirthe naar groep 8. Ook daarna zal ze op school Lyndesteyn blijven om daar het voortgezet praktijk onderwijs te volgen.
Zoals zo vaak wanneer ik mijn gedachten deel relativeer ik tegelijkertijd en besef ik me dat er geen reden is voor verdriet. Misschien is het de confrontatie met de werkelijkheid die toch een beetje pijn doet. Maar deze werkelijkheid is meer dan we ooit hebben durven dromen.

Trending op Mamaplaats: "Soms is ze zo gefrustreerd dat ze zichzelf slaat"