"Soms is ze zo gefrustreerd dat ze zichzelf slaat"

Wie mij vroeger de vraag stelde, wat wil jij later worden, dan was mijn antwoord altijd ‘moeder’. Lieke maakte mij voor het eerst moeder. Een rustige, tevreden baby met goudblonde krullen en grote blauwe ogen. Uitgegroeid tot een verantwoordelijke, rustige, wijze en lieve jonge dame. 

Ze weet wat ze wil en is ondernemend. Al snel volgde Meike. Een temperamentvolle baby die het liefst de hele dag op mijn schoot zat of veilig op mijn buik lag. Nu een zestienjarige die alles wat ze doet op haar eigen manier doet, in haar eigen tempo. Die weet wie ze is en waar ze voor staat. 

Beide meiden maken zich los van hun moeder. Maken zelf plannen, regelen zelf hun zaakjes, en gaan samen regelmatig op pad. Ze gaan naar school, werken en zorgen voor hun paarden. Ze zorgen voor zich zelf. Zijn gelukkig nog graag thuis, maar ik merk wel dat ze hun vleugels langzaam uit slaan. Ik voel dat ik dat fijn vind. Het is hoe het gaat. Het geeft rust na de jaren van zorgen voor. Loslaten geeft vrijheid. 

Natuurlijk ben ik er voor hen als ze me nodig hebben. Natuurlijk maak ik me regelmatig zorgen. Ik ben tenslotte nog steeds wat ik vroeger zo graag wilde worden; hun moeder. 

Bij Mirthe gaat dit proces anders. Al wordt ze zondag 14, haar loslaten kan niet, nu niet, nooit niet. En dan bedoel ik niet alleen de zorgen over school, haar gezondheid of haar toekomst. Ook het letterlijk zorgen; helpen met douchen, aankleden, haren kammen, aankleden. 

Ik help haar structuur aan te brengen in haar dag, probeer overprikkeling te voorkomen, regel haar sociale leven. Altijd op zoek naar de juiste balans van inspanning en ontspanning.

Daarbij zorg ik dat ze op medisch gebied krijgt wat ze nodig heeft.Ik vind het moeilijk haar uit te leggen waarom zij niet alleen met de hond mag lopen. Niet even alleen thuis mag blijven. Niet net als Lieke haar rijbewijs gaat halen. Of als Meike een vervolgopleiding gaat kiezen. 

Maar ik doe dit voor Mirthe, met Mirthe, want ik ben wat ik vroeger zo graag wilde worden; haar moeder. Altijd rond haar verjaardag heb ik het hier moeilijk mee. Overvalt het gevoel me dat ik dit al 14 jaar doe en nog heel veel jaren zal doen. 

Natuurlijk waren de eerste jaren het zwaarst. En ja, het is zeker makkelijker geworden nu Mirthe niet meer met regelmaat in het ziekenhuis ligt. De afspraken bij de artsen aanzienlijk verminderd zijn en ze inmiddels alle hulpmiddelen heeft die ze nodig heeft. Maar klaar ben je nooit want ik ben wat ik vroeger zo graag wilde worden; haar moeder. 

Na jaren van groei loopt Mirthe nu vast. Een nachtje in de maand logeren geeft zoveel spanning dat ze zo een erge buikpijn krijgt dat we haar thuis houden. School is en blijft gelukkig leuk. Maar ook hier is het aanpassen, meten en afwegen. Wat kan ze wel mee doen, wat is lichamelijk te zwaar? Hoe gaat het mentaal? Komen haar hoofdpijn aanvallen van overprikkeling? 

Ik, als haar moeder, kan relativeren, zie oorzaak en gevolg en begrijp dat het een verband houdt met het ander. Mirthe zelf ziet dit niet. Legt geen verband tussen haar zere rug en een gymles, of tussen de buikpijn en het logeren. Daarom is het mijn taak haar grenzen te bewaken. Om zo te voorkomen dat ze na een erg vermoeiende dag om alles moet huilen. Of dat ze van de spanning zo ontzettend peutert aan wondjes dat het blijft bloeden. En in het ergste geval zo gefrusteerd raakt dat ze haar zelf op haar hoofd slaat met haar vuistjes. 

 Ik kijk hiernaar en het doet me verdriet want ik ben wat ik vroeger zo graag wilde worden; haar moeder. Ik denk dat ik dit het moeilijkst vind. Om te zien dat ze niet altijd meer het vrolijke enthousiaste, zorgeloze, meisje is. Het raakt me zo, als ze weer hoofdpijn heeft en het uit schreeuwt. Of als iets haar niet lukt hoe hard ze ook probeert en ze zachtjes huilt. Dan kijk ik naar haar en zie ik hoe puur ze is. Hoe ze op mij vertrouwt. Mij nodig heeft. 

Toch weet ik dat Mirthe ook ooit haar vleugels uit zal slaan. Wonend op een plekje wat ik met zorg voor haar heb gekozen, en ‘werk’ wat ik voor haar heb gevonden. Echt loslaten? Nee dat kan niet. Maar dat geldt natuurlijk ook voor Lieke en Meike. Want ik ben wat ik vroeger zo graag wilde worden; hun moeder! 

Vandaag is het woensdag; mama& Mirthe dag, want Mirthe gaat woensdags niet naar school. Haar iPad-uurtje van twee tot drie is net voorbij. Mijn uurtje om even wat voor mezelf te doen dus ook. We hebben geknutseld en haar traktatie voor school klaargemaakt. Ze roept elke minuut dat ze over vier nachtjes jarig is. Als deze dag achter de rug is, zal de rust wederkeren. Maar eerst vieren we zondag feest. Zoals Mirthe het fijn vindt. 

Om 10 uur met koffie, taart en cadeautjes. En dan om 11 uur weer gewoon als altijd een uurtje op de iPad. Natuurkijk wel met wat kaas en worst want daar is Mirthe gek op. De taart is voor de visite. En ik geniet want ik ben ten slotte wat ik vroeger zo graag wilde worden; haar moeder. 

O, en wat Mirthe later wordt als ze groot is? Dat weet ze nog niet. Maar ze zal altijd mijn dochter zijn.

Alleen deze week nog: hoge korting op alles voor jou en je gezin!

De Bol 7-daagse is gestart! Bestel nu duizenden goede deals voor de laagste prijzen op werkelijk alles voor jou en je gezin: 

• Autostoeltjes
• Kinderwagens
• Verzorgingsproducten 
• Elektronica
• Speelgoed

En veel meer!

> Neem snel een kijkje