De box weer terug in de kamer zetten.

Vorig jaar plaatste in een blog over hoe lastig ik het vond om de box op te ruimen:

"Bij de therapie leer ik dat als ik dingen opruim ik onze dochter niet 'weg' doe. Maar dat ik onze ruimte in huis weer anders in deel. Dat geeft mij lucht. Je ruimt het met een ander mindset op en daardoor lukt het ineens wel. In kleine stapjes, elke week een klein beetje. Het laatst sta ik voor de box. De box die ik eerst niet op wilde zetten. De box die pas in de kamer kwam toen we zeker wisten dat ze thuis zou komen. De box waar ze veel in gelegen heeft. De box waar onze zoon elke ochtend in kroop om haar voor te lezen. De box die nu heel leeg is. De box waarvan ik wilde dat die er nog heel lang zou staan. Met tranen ruim ik hem op, maar het lukt. Om mijn verdriet en boosheid kwijt te raken sleep ik ook alle onderdelen zelf naar boven, ook dat helpt."

En nu, nu hebben we de box weer in de kamer gezet. Ik moet eerlijk zijn dat dit nu ook niet vanzelf ging. Maar er groeit een lief klein jongetje in mijn buik en moet er op gaan vertrouwen dat dit goed gaat komen, en dat hij dus echt in die box mag liggen. 

Natuurlijk ging de beslissing om weer zwanger te worden niet vanzelf. Ik ben drager van de chromosoomafwijking die onze dochter had. We hebben veel gesprekken in het ziekenhuis gehad over welke opties er zijn. 
We hebben alles tegen elkaar afgewogen. We hebben als papa en mama goede gesprekken gehad, want voor mijn gevoel wilde ik onze dochter niet "vervangen". We hebben onze angst uitgesproken: wat als we weer een kindje met een syndroom krijgen. Maar ook ons verlangen, een verlangen voor nog een kindje, een verlangen voor een broertje of een zusje voor onze zoon waar hij wel mee kan spelen. 
Uiteindelijk is onze zoon ook het bewijs dat het gewoon goed kan gaan ook al ben ik drager. De procenten zeggen 4% kans op een kindje met het syndroom maar dus ook 96% kans dat dit niet zo is. 
Wat we wel zeker weten is dat de kans op een zwangerschap die niet doorzet groter is. De natuur weet dat deze chromosoomcombinatie niet kan en breekt het af. 
Met al deze informatie besluiten we dat ons verlangen groter is dan onze angst. We gaan er voor. 

Nadat het twee keer misgaat hebben we in september weer een positieve test. 
(Dit typ ik heel snel, voor veel mensen is de impact van een zwangerschap die niet goed gaat groot, maar ik weet dat het voor een reden fout gaat en daardoor kan ik nadat ik wel even frustratie voel het naast me neer leggen)

In september dus ook niet gelijk blijdschap, eerst maar zien hoe dit loopt. Maar het kindje blijft zitten. En uiteindelijk durf ik het aan om een controle in te laten plannen. We zien een kloppend hartje. Wat bijzonder! 

We laten een vruchtwaterpunctie inplannen, die helaas mislukt. Geen 100% zekerheid dus. Alle echo beelden zien er wel goed uit en we proberen er dus op te vertrouwen dat het ook goed komt. 
Maar dat we ons verlangen achter na zijn gegaan, betekend niet dat onze angst weg is. De angst voor verlies is soms heel aanwezig. Gelukkig is daar tijd en ruimte voor bij de medische afspraken, maar ook bij familie en vrienden. 

Ik vind het echt bijzonder dat we dit mogen meemaken. Zijn grote broer kan niet wachten tot zijn broertje er is. Ergens geloof ik er wel in dat zijn grote zus bij de sterren ervoor gezorgd heeft dat dit kleine wondertje in mijn buik groeit. 
En, ze hoeft zich geen zorgen te maken, ik zal er voor zorgen dat hij straks weet wie die stoere grote zus is! 

Leestip: Zwanger na ICSI: gaan we een kloppend hartje zien?