Zwanger na ICSI: gaan we een kloppend hartje zien?

In mijn vorige blogs kon je lezen dat wij na 3 jaar eindelijk een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. Na de kliniek op de hoogte te hebben gebracht, kreeg ik een mail met meer informatie. Het is definitief: ik ben zwanger!

We besluiten dit nieuws al snel te delen met familie. We hebben de afgelopen jaren zo vaak negatief nieuws moeten delen, hoe fijn was het dat we ze deze keer met goed nieuws konden verrassen. 

We hadden de terugplaatsing met niemand gedeeld. Tuurlijk weten mensen wel dat deze eraan zat te komen, maar we wilden gewoon niet de druk voelen dat anderen precies wisten wanneer we konden testen. Zo konden we op het moment zelf bepalen wat goed voelde. Al snel hadden we beide een sterk gevoel dat we dit nieuws direct wilden delen. In de dagen na de positieve test gingen we langs onze families. 

Maarja, hoe ga je het dan vertellen? Je wilt wel een soort van verrassingseffect, maar iedereen weet van ons traject dus een complete verrassing zal het niet zijn. Een cadeautje geven zou gelijk opvallen, dus besluiten we om bij (bijna) iedereen voor een andere aanpak te gaan.  

We hadden de terugplaatsing dus niet gedeeld, dus dachten we: als we nou in eerste instantie dat nieuws gaan brengen? Ik heb namelijk totaal geen pokerface en wilde het nieuws niet direct weggeven. We namen de foto van ons embryo mee en lieten deze aan familie zien. "We hebben een terugplaatsing gehad!" Dit nieuws alleen al was bijzonder om te delen en zoals gehoopt lag de focus dus daarop. Sommigen gaven ons al een goed bruggetje en vroegen: "En wanneer kunnen jullie testen dan?" Ik had een positieve test meegenomen en deed alsof ik mijn telefoon erbij pakte om te kijken wanneer de testdag was. In plaats daarvan haalde ik de positieve test tevoorschijn en hield die omhoog.

Die verbaasde blikken, de blijdschap, toch de verrassing. Zó bijzonder om dit eindelijk te kunnen delen! Iedereen heeft altijd zo meegeleefd en nu kunnen we dit samen vieren. 

Drie weken na de positieve test staat de eerste echo bij de Fertiliteitskliniek gepland. De seconden, minuten en dagen kruipen voorbij. Ik kan maar aan één ding denken. Gelukkig kan ik het nu wel met familie delen, inclusief mijn angsten. Zodra ik die positieve test in mijn handen had, kreeg ik een gevoel van ongeloof en blijdschap. Maar daarna komt ook direct een gevoel: als het maar goed is, als we straks maar wel een kloppend hartje zien.. Tegelijkertijd probeer ik ervan te genieten dat we überhaupt al een positieve test hebben en nog nooit zover zijn gekomen. 

De dag van de echo breekt ein-de-lijk aan. Om het wachten nog zenuwslopender te maken hebben we de echo pas aan het einde van de dag. Vol zenuwen en met een hart dat tekeer gaat, stappen we in de auto richting de kliniek. Natuurlijk loopt de afspraak voor ons uit. Na een tijdje zie ik een stel uit een van de kamers komen met een echo in de handen en een lach op hun gezicht. Ik denk alleen maar: ik hoop zó dat wij straks ook zo de kliniek uitlopen. 

Even later worden we naar binnen geroepen. "Laten we maar gelijk gaan kijken, hé?", zegt de arts. Ik hou het niet meer, dus neem ook het liefst zo snel mogelijk plaats op de welbekende echo stoel. Marijn houdt mijn hand vast. Kijken naar het scherm durf ik niet. Bang om iets niet te zien, ook al weet ik eigenlijk niet wat ik moet zien. Ik wacht de reactie van de arts af. De spanning is inmiddels niet meer te doen. Gelukkig volgen dan de woorden: "Kijk, hier zien we een kloppend hartje!" Dat gevoel is onbeschrijfelijk, ik krijg nog kippenvel als ik er weer aan denk. Het is echt inimini, je kunt er op dat moment nog weinig van maken. Maar het kleine 'vlekje' knippert! 

Met een glimlach van heb ik jou daar lopen we de kliniek uit. Tegelijkertijd voelt het heel gek om de kliniek te verlaten. Hier zijn we nu klaar en komen we (hopelijk) voorlopig niet meer terug. We lichten snel onze familie in en besluiten om het in de stad te gaan vieren met een taartje en iets voor ons kindje te kopen. De arts had bij de kliniek aangegeven dat ik direct een afspraak kon maken bij de verloskundige. Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Onderweg naar de stad belde ik direct de verloskundige om een afspraak te maken. Er worden gelijk drie echo's ingepland. De vitaliteitsecho met 8 weken, de termijnecho met 11 weken en omdat we vanwege het traject erg onzeker zijn geworden krijgen we in week 10 nog een extra echo. Wat een fijn vooruitzicht! Dit alles maakt het nog meer 'echt', we mogen naar het volgende station: de verloskundige! Ik ben écht zwanger en mag eindelijk het normale traject doorlopen. 

Ben je benieuwd hoe het nu met ons gaat? Volg mij dan hier op Mamaplaats! 

Klik hier om momfluencer te worden!