Competitiestrijd tussen ouders en mijn eigen wedstrijd..

Competitiestrijd onder ouders.. 

Oh wat kan ik hard schreeuwen naar anderen dat je je kind nooit moet vergelijken en blij moet zijn met wat je kind al bereikt heeft! Vooral in mijn werk weet ik veel ouders hierin wat mee te geven, het positieve ervan in te zien en daar van uit te gaan om hen in hun kracht te zetten. Op persoonlijk vlak is dit wel iets waar ik steeds vaker tegenaan loop.. Er zijn veel kinderen die jonger of ouder zijn dan Norah maar waarmee ik haar vergelijk. Jouw kind kon dit al wel met 2 jaar, maar Norah kan dat nog niet. Jouw kind is 1,5jaar jonger maar kan hetzelfde als Norah, hoe dan?! Waarom?!

Op sociale media, maar ook daar buiten ervaar ik ook een competitiestrijd tussen ouders onderling. We delen alles wat een kind bereikt (doe ik zelf ook aan mee, uit trots) maar daarnaast is de moedermaffia aanwezig die even moet aangeven dat zijn/haar kind dit al met zoveel maanden kon of dat iets heel normaal is terwijl het voor mij in ieder geval een groot hoogtepunt is met betrekking tot Norah. Wanneer ik benoem dat Norah twee is word ik raar aangekeken, noemen ze haar nog een baby en zijn ze verbaasd dat ze nog niet kan lopen. Dat hoort toch allang als je twee bent?! 

Hoe meer frustratie ik ga voelen, hoe meer ik soms Norah wil pushen om ook dat te kunnen wat andere kinderen kunnen. Al weet ik diep van binnen dat zij het op haar tijd doet! Ze laat wekelijks nieuwe dingen zien, waar wij mega trots op zijn, maar wanneer is genoeg genoeg voor mij?!

Daarnaast speelt er een angst over hoe zal het straks met een tweede kindje zijn? Zal dit kindje zich ook net als Norah op haar rustige tijd ontwikkelen? Lijkend op papa die later liep dan gemiddeld maar verder juist goed mee kwam? Of gaat zij als een speer en loopt zij net als haar neefjes en nichtje al voor het eerste jaar?! Hoe gaan we dat vinden, dat je baby dan ineens zo snel groot wordt door dat al te kunnen?! Nu genieten we nog volop van het kleine, al wordt het fysiek wel steeds zwaarder.

Voor mijzelf stel ik mbt Norah doelen zoals bijv: voor haar 2e verjaardag gaat ze lopen. Daar gaan we ons best voor doen en flink voor oefenen. Dit doel hebben we uitgesteld naar: voor ze 2 jaar en 2 maand is (toen liep papa) gaat ze lopen. Nu weet ik al, ook dat doel is niet haalbaar en heb ik verplaatst naar voordat de baby er is. Maar waarom doe ik mij dit zelf aan? En eigenlijk vooral: waarom leg ik Norah die druk onbewust op? Norah kan stappen aan de hand, maar heeft vaak gewoon écht geen zin en trekt haar benen op, zeurt en denkt toedeledokie, ik doe het niet! Wanneer ze er wel zin aan heeft pakt ze het super goed op en ervaren wij een sterk, stabiel meisje die best wel stapjes kan zetten zonder veel ondersteuning..

Norah doet het wanneer en hoe zij het wil! 

@upsidedown_blog