Bevallen, maar geen kindje om voor te zorgen..

Na de crematie van Anna, was het leeg en stil. In ons en in ons huis. Ik was bevallen, mijn lichaam en geest waren moeder geworden. Maar ik had geen kindje om voor te zorgen. Mijn borsten produceerde melk, maar ik had geen kindje om te voeden.. Ik voelde me verantwoordelijk en voelde zo die drang om Anna te beschermen. 

Gelukkig werden wij de dag na de crematie gebeld, dat we Anna mochten ophalen. We konden niet wachten, dus stapte gelijk in de auto. Heel gek en verdrietig om naar een crematorium te rijden om je kindje op te halen, maar voor ons voelde het fijn. Nu was ze weer dicht bij ons. 

Thuis hadden we een mooi plekje voor haar gecreëerd. Een plekje waar ik elke dag mee bezig was om te verzorgen. Dat was het enige wat ik kon doen om maar voor iets te zorgen. 

Ik werd soms overmand door emoties en wist dan gewoon niet wat ik moest doen. Het liefst trok ik al mijn haren uit mijn hoofd en maakte ik alles stuk. Maar het zou niet helpen om Anna terug te halen. Die frustratie was soms hels. Ik heb zelfs een week gehad dat ik soort van boosheid voelde naar Anna. Dat ik niet snapte waarom ze ons dit verdriet had aangedaan.. Iemand moest de schuld krijgen. Als ik daar nu over na denk, voelt dat heel gek. Maar het zal bij het rouwen horen. Die boosheid is trouwens heel snel overgegaan is alleen maar heel veel liefde en trotsheid voor haar. 

Naar buiten durfde ik de eerste paar dagen alleen met Danny. We woonde in een dorp, dus veel mensen wisten het, maar sommige ook niet. Dan waren de gesprekken zo confronterend. Het liefst vermeed ik ze en volgens mij vermeden de mensen ons op dat moment liever ook. Want wat zeg je en hoe moet je reageren als iemand net zijn kindje verloren is.. 

Naar mate we vaker buiten kwamen konden we veel reacties die wij verwacht hadden afvinken. Zelfs de reactie “gelukkig zijn jullie nog jong” is voorbij gekomen. We liepen door, lachte en zeiden tegen elkaar; nee, zo is het ook. Dat maakt alles veel minder erg. Wij konden het de mensen ook niet kwalijk nemen, want iedereen bedoeld het op zijn of haar manier goed. Owja, twee dagen na het overlijden van Anna, stond een medewerker van het consultatiebureau voor de deur om Anna een hielprik te geven.. Ook dat konden we ze niet kwalijk nemen. Een fout is menselijk, deze was vooral pijnlijk. Gelukkig stond ik toen onder de douche en was de verloskundige net op visite. Die heeft het netjes voor ons afgehandeld. 

De zomer was begonnen en we probeerde de draad een beetje op te pakken. Dat ging met horten en stoten. Soms ging het dagen goed en soms kon ik alleen maar huilen. En dat op de gekste momenten. In de supermarkt, op visite bij familie of gewoon als we in de auto zaten en ik een liedje hoorde. En dan weer zo’n gek dilemma. Kunnen we Anna wel thuis laten staan of nemen we de urn mee. Toen wij een week naar mijn ouders gingen, zodat ik kon bijkomen van alles, hebben we de urn meegenomen en bij m’n ouders een mooi plekje gegeven voor die week. Het voelde niet goed om haar thuis achter te laten, alleen. Nu voel ik heel sterk dat Anna altijd bij ons is en overal mee naar toe gaat. Dat geeft me ook kracht en voelt fijn. 

Ik was eigenlijk op 21 september uitgerekend. Die datum kwam er ook aan. Ik zat er ontzettend tegen op, want ook dan zou ze niet komen.. Maar die dag voelde niet veel anders dan de andere dagen. Het maakte geen verschil, maar ik was wel blij dat die dag voorbij was. 

Precies een maand na de uitgerekende datum was ik weer zwanger. Alsof het zo heeft moeten zijn.. Jammer genoeg verliep ook deze zwangerschap niet zoals gehoopt. 

Leestip: 5x tips om te ontspannen als moeder: "Tip 3 doet eerst even pijn, maar helpt zó goed!"