Als roze wolken donderen

Vroeger dacht ik een postnatale depressie dat zal mij niet zo snel overkomen. Ik snapte een depressie eigenlijk niet. Nu begrijp ik heel goed dat mensen dit niet kunnen begrijpen, als ze dit niet zelf hebben meegemaakt. Niet te verwarren trouwens met begrip, dat kunnen de meesten wel tonen.

Na een zware bevalling van 36 uur werd ons meisje dan eindelijk geboren. Helaas voelde ik geen vreugde toen ik haar op mijn borst kreeg. Ik dacht alleen hea wat is ze lelijk! “Mag ze van mij af?” Vroeg ik. Het antwoord was: “Nee ze moet een uur bij je liggen”. Pff ik dacht moet dat nou! Ik verwijt deze gedachtes aan het feit dat ik gewoon helemaal op was van de bevalling en een nacht had overgeslagen. Ik behoor namelijk tot de groep mensen die 9 uur slaap per nacht nodig heeft om redelijk te kunnen functioneren. Het bezoek kwam en iedereen was enthousiast en vonden haar prachtig. Op dat moment was ik blij dat iedereen haar vast hield. Het is heel gek om dit te zeggen, maar ik voelde geen liefde. Ik had wel een zorgplicht en dit deed ik ook.

Echter de dagen thuis ging het eigenlijk van kwaad tot erger. Het enige wat ik deed was Noor voeden en huilen. Op dag 6 zei onze kraamzorg, jij gaat huid op huid met Noor want dit is niet goed. Ook maakte zij een afspraak bij mijn huisarts. Echter had mijn vervangende huisarts het over kraamtranen en dat dit er allemaal bij hoorde. Ongeacht de gedachtes die ik had zoals, Noor van de trap af laten vallen, haar omdraaien in haar wiegje met haar gezicht in het matrasje. Volgens hem waren dit “normale” gedachtes die moeders vaker hadden in het begin. Hierdoor dacht ik oké dus ik moet mij niet zo aanstellen en door gaan. Waar ik ook destijds enorm mee zat was dat mijn man echt verliefd was op Noor. Dat liet hij trots ook weten de hele tijd. Ik kon hier eigenlijk niet zo goed tegen. Ik weet niet of ik nou jaloers was, omdat ik dat niet had.

Noor was de eerste weken een echte huil baby. Maar wat bleek nou op oudjaarsdag, zij had een gebroken sleutelbeentje van de bevalling over gehouden. Ja dan doet het uit en aankleden natuurlijk zeer! Maar dat was niet het enige waarom zij huilde. Wat wij niet wisten, maar wel naar gevraagd hadden, was dat zij een te kort tongriempje had. Ik wist dat dit erfelijk was en mijn man heeft dit. Dus bij de geboorte had ik gevraagd of zij dit had. Nee werd ons verteld. Helaas kon Noor hierdoor dus niet goed drinken en was zij op haar eerste controle afspraak bij het consultatie bureau na 6 weken maar 30 gram aangekomen! Dit was natuurlijk veel te weinig! Ik kreeg het dringend advies om haar elk uur te voeden en na het voeden nog te kolven. Als kersverse mama die het gevoel al had dat ze tekortschoot deed ik dat braaf. Maar na dag 7 trok ik dit niet meer. Noor bleef ook maar huilen en honger houden. Mij werd nu aangeraden om Noor bij te voeden. Helaas was dat eigenlijk het begin van het einde van onze borstvoeding reis. Want waarom zou Noor nu moeite gaan doen om uit de borst een paar ml moedermelk te krijgen terwijl zij zonder moeite een flesje van 120 ml kunstvoeding naar binnen slokte. Het werd gelijk een heel ander kind, heeft een paar uur doorgeslapen en was vrolijk!

Ondanks dat kreeg ik zo een groot schuldgevoel, want borstvoeding geven was iets wat ik heel graag wilde geven. Het leek mij zo mooi om deze band te mogen mee maken voor een lange periode. Maar helaas na haar eerste flesje weigerde Noor de borst. Dit was eigenlijk het moment dat ik verder de put in raakte.

Ach wat keek ik ernaar uit om weer te gaan werken! In mijn onderbewustzijn wist ik eigenlijk al dat ik dit wilde omdat ik niet thuis wilde zijn. Waar ik heel goed in ben is een vrolijk masker opzetten. Vooral op mijn werk en bij vrienden. Iedereen vroeg hoe het ging, heel goed riep ik telkens. Je zult haar zeker wel missen hea? Jawel hoor, riep ik dan. Terwijl ik eigenlijk dacht, nou eigenlijk niet. En waar ik mezelf het meest gek om kon maken, was als iemand tegen mij zei: Wauw wat een pracht plaatje is Noor! Ik vond haar namelijk nog steeds niet mooi en dan dacht ik dat mensen mij in de maling namen. Soms nog steeds als ik hier aan terug denk voel ik mij schuldig en verdrietig, waarom ik haar niet mooi vond. Hier moet ik niet te vaak bij stil staan.

Eind mei ging ik naar de huisarts, omdat ik heel slecht sliep. Het duurde uren voordat ik in slaap kon vallen en werd 4 tot 6 keer per nacht wakker. Dit lag niet aan Noor, want zij sliep eigenlijk al vanaf 12 weken door. Ik liep niets vermoedens de spreekkamer binnen met Noor in de kinderwagen en ik parkeer haar achter de stoel waar ik ga zitten. Na mijn zegje gedaan te hebben kijkt mijn huisarts mij aan en vraagt: Waarom parkeert u uw dochter achter u? Oh, zei ik. Dit gesprek nam een hele andere wending. Ik dacht ik krijg een bloedonderzoek en daar komt wat uit en dat lossen wij op. Maar de huisarts bleef doorvragen en kwam tot de conclusie dat ik een postnatale depressie had. Schrok ik hier van? Niet echt, in mijn onderbewuste wist ik dit. Alleen ik ben een persoon die door blijft gaan en zolang ik iets niet hardop zeg is het er niet. Het leek wel alsof er een deurtje in mijn hoofd open ging naar de kamer met alle gevoelens die ik de afgelopen 6 maanden had weggestopt. Het huilen begon, de schuldgevoelens werden alleen maar erger. Hoe kan een moeder haar kind niet leuk vinden. Hield ik wel van haar? Wat is dat eigenlijk houden van. Het was oorlog in mijn hoofd en ik voelde mij met de dag somberder en somberder voelen. Gelukkig kan ik mij nu niet voorstellen hoe ik mij destijds voelde, maar ik weet dat ik toen dacht, ach als ik dood ga maakt het me niets uit. Niet te verwarren trouwens met zelfmoordneigingen, dat zeker niet. Maar ik had een punt bereikt dat ik mijn leven niets meer waard vond.

Op een dag werd ik wakker en het sombere gevoel over viel mij enorm. Als een dikke deken bedrukte dit mij en ik kon alleen maar huilen en huilen en huilen. Mijn man die toen veel zorg over had genomen over Noor en ook over mij zei me dat ik nu een afspraak moest maken bij de huisarts dit gaat niet goed. Gelukkig heb ik naar hem geluisterd en heb ik dit weer gedaan. Mijn huisarts, waar ik overigens heel blij mee ben omdat ze zo doortastend is, raadde mij aan om mij ziek te melden op mijn werk. Want het masker op mijn werk ging gewoon echt niet meer. Het kostte mij zoveel energie om mij goed voor te doen op mijn werk. En ook een punt van mijn huisarts, hoe kan ik mijn werk als operatieassistent goed verrichten als ik niet goed voor mijzelf zorg en 2 tot 4 uur per nacht slaap. Dit is ook niet eerlijk tegenover de patiënten. Het leek wel alsof mijn lichaam op dit moment had gewacht. Ik kwam thuis en ik moest nog naar mijn werk gaan en had voor mijzelf besloten om nog een dag te gaan werken en het mijn leidinggevende te vertellen face to face. Ik heb als een klein kind in de armen van mijn man gehuild en gehuild en gehuild. Ik was nu echt omringd door de sombere deken, die mij alleen maar nare gedachtes influisterde.

Want laten we eerlijk zijn, social media laat je geloven dat een baby krijgen alleen maar leuk is en een roze wolk moet zijn. Je wordt niet voorbereidt op de andere kant, dat die ook mogelijk is. Dit is ook een reden waarom ik mijn verhaal open wil vertellen. Vertellen dat ook jij niet allen bent! Niet alleen jij hebt deze nare gevoelens! Het is al ellendig genoeg dat je je zo voelt door alle nare gedachtes, dus vergeet alsjeblieft niet dat je niet de enige bent. Mijn psycholoog vertelde mij dat ongeveer 20-30% van de zwangeren of bevallen vrouwen een per of postnatale depressie krijgt, dit is hartstikke veel! Dit lees je helaas niet op social media, terwijl het zo zonde is om je alleen te voelen en te denken dat alleen jij deze gevoelens en gedachtes hebt.

Ik heb mij weken geschaamd om te vertellen dat ik een postnatale depressie had en bij een psycholoog liep. Gelukkig ebde dit gevoel weg na weken therapie gehad te hebben en ik accepteerde dat een postnatale depressie ook een ziekte/gebeurtenis is. Net zoals je been breken, alleen dat is zichtbaar en omdat dit in jouw hoofd is en niet zichtbaar is voor de buiten wereld is het vaak lastiger te accepteren en uit te leggen. Zowel voor jezelf als voor de mensen om jou heen. Lichamelijk mankeer je niets, maar in jouw hoofd wel en als het oorlog is in jouw hoofd dan kun je zo graag willen, maar dan functioneert je hele lijf eigenlijk niet meer zoals jij zou willen.

Ondanks dat ik niet weet hoe ernstig ik mij gevoeld heb in deze periode is het een zwarte periode geweest. In mijn gedachte was het elke dag slecht weer en vaak donker. De eerste 2 weken heeft mijn moeder de zorg voor Noor gehad. Ik kon het net opbrengen om mijn bed uit te komen en mijn gezicht te wassen en beneden op de bank te ploffen. Het liefst met de gordijnen dicht. 80% van de dag was ik denk ik aan het huilen. En als ik mijzelf afvroeg waarom, wist ik dit eigenlijk niet zo goed. Ik wilde mij gewoon niet meer zo voelen, dat wist ik wel. Gelukkig heb ik zoveel steun gehad aan mijn man. Hij heeft echt wel engelen geduld gehad met mij. Hoe hij mij letterlijk de deur uit sleepte om een wandeling van 3 minuten te maken. Super dankbaar hiervoor!

Langzaam aan begon ik Noor meer te betrekken bij mijn leven. Dit klinkt gek, want je zult denken, zij zit toch vanaf haar geboorte in jouw leven. Dat klopt, maar zij werd meer een persoon in mijn leven, dan een accessoire die ik mee nam en voor zorgde. Ik durfde namelijk de eerste 10 maanden haar niet ergens mee te nemen. Oh wat vond ik dit moeilijk. Wat nou als ze gaat huilen en ik krijg haar niet stil? Dan gaat iedereen denken, wat voor moeder is dat nou die krijgt haar kind niet stil, die houdt zeker niet van haar. Allemaal gedachtes die mij ontzettend bang maakte en onzeker.

Wanneer de ommekeer begon, dat ik begon te beseffen dat ik wel van haar kon houden en vooral genieten was de dag dat ik samen met een vriendin en onze dochtertjes naar Artis zijn geweest. Nerveus dat ik was, want hoe gaan we dit doen een hele dag op pad samen. Dit liep eigenlijk heel relaxed en ik zag hoe Noor genoot van de buiten lucht want van de diertjes snapte ze nog niet veel. En toen kwam ook het besef dat ze met heel weinig eigenlijk al tevreden kan zijn.

Dit was wel echt een lichtpuntje wat ik besefte en wist dit gaat goed komen. Hoe lang dit zou gaan duren, geen idee. Maar ik word beter.

Begin november ben ik langzaamaan begonnen met reïntegreren op mijn werk. Ik merkte nog wel dat ik ernstig moe was na een paar uurtjes werk. Maar ook merkte ik dat ik er positieve energie van kreeg. Ik ben een persoon die van veel sociale contacten houd. En na 5 maanden veel minder contact te hebben gehad met de buiten wereld merkte ik dat ik hier weer van begon te genieten.

Ik ben blij dat ik destijds hulp heb gezocht en in therapie ben gegaan. Ik heb mijzelf hierdoor een beetje herontdekt, heb ik het gevoel. Ik kan nu veel beter over mijn gevoelens praten en weet wat ik wel of niet wil. Wanneer ik een stapje terug moet nemen en dat dit helemaal niet erg is, juist goed. Ondanks alle therapie heb ik nog steeds soms schuldgevoelens over het feit dat ik in het eerste jaar bijna niks met Noor heb gedaan en over het feit dat ik niet veel met haar geknuffeld heb of de gedachtes die ik had. Maar gelukkig kan ik heel snel tegen mijzelf zeggen dat het “maar” gedachtes zijn. En hoe snel ze zijn aan komen vliegen, zo snel kunnen ze ook weer wegvliegen.

Noor is nu ik dit schrijf 1 jaar en 10 maanden en wauw wat kan ik van deze meid genieten. Ik hou van haar, ik vind haar leuk, grappig en enig om te zien! Liefde moet soms gewoon groeien en dat is niet erg. Wat erg is, is om er niet over te praten en je alleen en ellendig te voelen.

Want lieve mama je bent niet alleen!