Als een rare “droom” werkelijkheid gaat worden

December 2021

Een afspraak bij de gynaecoloog. Eerder dat jaar heeft de gynaecoloog een ingreep gedaan aan de baarmoeder omdat ik veel last had van bloedverlies tijdens de menstruatie. En een cyclus van 19 dagen in combinatie met het slikken van bloedverdunners is niet te doen. Mijn ijzergehalte in mijn bloed was daardoor ook slecht dus om de paar maanden een ijzerinfuus om dat wat op te halen. Al met al, gedonder.

De ingreep verliep vlekkeloos in maart 2021 maar had voor mij onvoldoende resultaat. De cyclus bleef bestaan en het bloedverlies ook. Nu kwam er bij dat de aderen in mijn onderbuik (vanwege het stent traject/ aderletsel) te veel druk ervaarde. Die druk geeft veel pijn. Dus de gynaecoloog besloot samen met de vaatchirurg dat het beter was om de baarmoeder in zijn geheel te verwijderen. Enerzijds om het bloedverlies te stoppen en anderzijds heeft mijn lichaam een orgaan minder om van bloed te voorzien waardoor mijn aderen in de buik hopelijk ook minder druk gaan ervaren.

Dus het besluit wat opzicht heftig klinkt was zo genomen. Als alle artsen er achter staan geeft dat vertrouwen en ik was het gedonder ook helemaal zat en keek wel uit na een nachtje doorslapen zonder pijn. Alleen de operatie liet even op zich wachten vanwege de corona. Ik vond het niet zo erg, ik had voor mij wel de tijd om toch een soort afscheid te nemen van het huisje van Sam zo noemde ik het maar liefelijk. En dat huisje heeft gediend, 2 keer waar Sam het levende bewijs is. En wat treffen wij het daarmee. Zo dankbaar dat het ons was gegund 6 jaar geleden. En nu was het goed zo, ik ben er klaar voor.

April 2021

8 april is de operatiedag. Wel wat gedoe over de antistolling (bloedverdunners) omdat de artsen wel willen dat ik bloedverdunners blijf gebruiken. Normaal moet je daarmee stoppen omdat het wat extra risico’s geeft tijdens een operatie. Maar omdat ik zoveel trombose heb gehad was dat niet wenselijk en na 25 mensen gesproken te hebben met alle 25 een eigen beleid was er een plan.

Ongeveer twee weken voor de operatie in de nacht werd ik wakker van de pijn in mijn benen. Dit gebeurd vaak. En ik heb altijd de regel als ik drie nachten achter elkaar zo beroerd slaap slik ik morfine. Dit mag wel vaker hoor maar wil ik zelf bewust niet omdat ik zeker niet afhankelijk wil worden van dat middel. Maar die nacht had ik wel morfine ingenomen in de hoop beter te kunnen slapen. Ik drentel dan wat in het rond en ging weer liggen in ons bed. Toen hoorde ik een stem die zei: “Fran kom je? Kom je naar de tunnel?’ Ik dacht wat gebeurd mij nou toch. Ik “stapte” dus vervolgens in die tunnel en het was een buis en aan het einde van die buis een heel mooi helder licht en ik hoorde weer die stem. De stem van God. Hij zei: ‘kom maar 2 meter naar mij toe lopen naar het licht” ik deed dat maar ik voelde weerstand. Toen God mij weer vroeg om nog dichter naar dat licht te lopen zei ik “Nee God dat doe ik niet, ik ga terug en kies voor het leven” God antwoord: Lieve Fran dat is het enige juiste ga maar weer terug” en vervolgens lag ik dus weer in bed en dacht wtf is mij net overkomen. Ik ging wel weer slapen en de volgende ochtend vertel ik het tegen Tim. Tim kreeg nog net geen paniekaanval. Ik zei het was gewoon een nachtmerrie van die morfine daar kun je natuurlijk wappie van worden. Ik besloot vanaf die dag geen morfine meer te slikken dan maar extra pijn incasseren dacht ik.

Een week voor de operatie kreeg ik er opeens een slecht gevoel over, over de operatie. Ik zei tegen Tim. Ik denk dat er een complicatie komt na die operatie. Tim moest toen wel een beetje lachen en zei dat het wel eens goed was dat straks bleek dat mijn gevoel niet juist was. Omdat ik vaak een sterk gevoel heb over dingen. Deze twee verhalen heb ik wel tegen meerdere mensen verteld met een geintje en een dolletje natuurlijk nooit dat het zo zou uitkomen.

Vrijdag 8 april 2022

De operatiedag. Ik moest mij al vroeg melden om zeven uur in de ochtend. Tim bracht mij heen en mijn ouders waren bij ons in huis om voor Sam te zorgen. De operatie zou minimaal drie uur duren maar na 2,5 uur belde de arts Tim al dat de operatie geslaagd was.

Ik werd wakker uit de narcose, helemaal een beetje wappie. Ze hadden er een morfine spuit installatie geïnstalleerd en een soort narcose middel voor olifanten. Ze dachten vast die meid is morfine verslaafd we moeten wat opschalen qua pijnmedicatie. Op een gegeven moment mocht ik naar de zaal toe. Ik dacht : wat is dit een immense grote kamer en wat een mensen. Wat bleek, ik zag alles 4 keer door die troep die het infuus doordronk. Ze hebben het maar snel gestopt en het bij de morfine gelaten. En al snel zag ik dat op een klein kamertje lag met 1 overbuurvrouw in plaats van 4.

Die middag ging het super, ik had trek en het was vrijdag middag ook in het ziekenhuis. Ze gingen borrelhapjes uitdelen. Ik was blijkbaar zo enthousiast dat ze later nog eens terug kwamen met de schaal voor nog wat hapjes, zalig! In de avond ging ik er al uit. Ik voelde mij goed en ging samen met de zuster een rondje over de gangen. De arts kwam nog langs en vertelde dat de operatie vlekkeloos was gegaan.

Die nacht rond half 1 kreeg ik last. Last van mijn buik. Niet zo gek dacht ik. En ik had ook de afstandsbediening laten vallen uit bed en heb die op een gekke manier willen ophengelen zonder hulp uiteraard. Die nacht bleef het maar rommelen maar in had een knopje en als ik daar op drukte kreeg ik morfine toegediend dus ik kon het wel managen.

Zaterdag 9 april

Jammer, ik mocht nog niet naar huis. Mijn antistolling was weer opgestart en dat wilde ze toch nog een nachtje gaan aankijken. Gelukkig was mijn overbuurvrouw in de kamer super gezellig dus een nachtje langer was wel oké ook al wilde ik met gierende banden weer snel terug naar mijn mannen.

De zusters hadden bedacht om mij even te douchen. Ik ging naar de rand van mijn bed en ik kreeg een wegtrekkertje. Toen ik weer helemaal er was moest ik op een stoel gaan zitten. Dit ging mis. Ik bleef flauwvallen en ben door aardig wat spierballen weer terug op bed gelegd.

De hele dag bleef het een beetje zo gaan. Wel veel pijn maar ik kon het wel goed verteren. Als ik lag ging het wel maar zodra ik rechtop ging zitten ging ik out. Dus ik bleef maar rustig liggen. Wel viel ik steeds wat meer in slaap maar had goed mijn koppie erbij en de controles waren iedere keer uitmuntend. In de avond kwam mijn vriendin langs en die begon zich wel wat zorgen te maken. En er was een verpleegster die het niet vertrouwde. Ik had geen urine meer. Terwijl ik vocht kreeg toegediend. In de avond rond half 8 kreeg ik wat onderzoekjes. Een foto van mijn longen omdat ik toch wat moeilijk lucht kreeg. En een hart filmpje. Die waren beide prima. Maar de verpleegster liet niet los en zei “het klopt niet”. Gynaecoloog van dienst kwam ook vaak langs en de zorgen groeide wel. Toen ik om 21.15 zei tegen de verpleegster dat mijn buik aan het groeien was zei ze dat ze dit ging overleggen met de arts.

In de tussen tijd kwamen de bloeduitslagen er ook en die waren niet goed.

De arts kwam om 21.30 naar mij toe en ze keek naar mijn buik en haar blik vergeet ik nooit meer. Ze drukte op een knop en voordat ik het wist stond de hele kamer vol met mensen en apparaten. Ik kreeg gelijk zuurstof en ging aan meer monitoren. Ze schreeuwde tegen elkaar, nee geen ruzie maar allemaal getallen en waardes en crisis wat een termen.

Ik zag mijn overbuurvrouw als een malle naar de gang werd gesjeesd zodat ze meer ruimte hadden. Ik dacht nog: ah wat erg voor haar. Maar goed alle ruimte was nodig ik heb nog nooit zoveel mensen om mij heen gezien die vol strijdkracht mij gingen helpen.

In de tussentijd werd Tim gebeld op zijn werk. Tim was gewoon gaan werken dat weekend. Maar daardoor was hij wel dicht bij het ziekenhuis en kwam met grote spoed die kant op.

Ik werd naar beneden vervoerd. Ik hoorde dat ze een ambulance naar Alkmaar hadden besteld. Maar opeens ging het zo snel, er was geen tijd meer om met de ambulance naar Alkmaar te vetrekken. Alleen het probleem was ik had bloedverdunners geslikt en dan is opereren nog gevaarlijker dan het al is.

Er was veel paniek, veel overleg, veel middeltjes kreeg ik ingespoten. Ze konden nergens meer aders vinden voor meer infusen. En ik kreeg als een malle bloed toegediend. Zak naar zak pompten ze door het infuus in mijn arm.

Het bizarre was, ik was in een shock. Dat betekent dat organen geen bloed meer hadden op dat moment. De meeste mensen zijn niet meer bij bewustzijn maar ik bleef bij de les voor mijn idee. Wel moest ik nog spugen en zo duizelig en mijn armen en benen waren slap en vooral lijkbleek.

Ik zag Tim en zag hem helemaal bezweet, ik heb nog gezegd: “lieverd doe je jas maar even uit en ga rustig zitten alles komt goed’. En zo voelde ik het ook. Ik voelde zoveel kalmte. En ik dacht gelijk aan de droom van twee weken terug. Ik kies bewust voor het leven en dat gaat gebeuren.

Toen moesten we afscheid nemen. Dit werd ook zo benoemd. Ik weet nog dat ik dacht, afscheid? Ik zie hem toch zo weer? Tim huilde ik probeerde hem met mijn laatste krachten gerust te stellen.

Middernacht was het zover. Ik werd als een malle door de gangen heen gescheurd naar de OK. De artsen stonden al te wachten en ik hoorde de arts zeggen : Sorry sorry. Ik heb nog gezegd : je gooit niet altijd 6 in je leven en alles komt goed. Toen ging ik onder narcose.

Ik werd later die nacht na een aantal uren opereren weer wakker. Ik vroeg gelijk wat er nu aan de hand was. Er bleek 3,5 liter bloed in mijn buik te zitten door 2 inwendige bloedingen op 2 plaatsen in mijn buik. Als je nagaat dat een gemiddelde vrouw 4,5 liter bloed aan boord heeft is het een wonder dat mijn hersentjes nog zo hebben functioneren.

Tim en ik zagen elkaar weer en dat was emotioneel. Opluchting en dankbaarheid. Dankbaar dat ik er nog was en dat we samen het leven mogen vieren.

Zondag 10 april

De verzorging op de IC was grandioos. Een ruime kamer in je eentje met 1 dezelfde ic verpleegkundige. Alleen die minitoren. En al die infusen. Ik had er vijf. Dus bewegen was lastig want als je dat deed ging die hele stoppenkast weer gillen.

De operatie was geslaagd. Toch bleek er in de middag nog een nabloeding te zijn maar kon via een fles in de lies gepropt en drukverband tegen gaan. Spartaans niet. Maar het werkte.

Toen het kwart voor zeven was vroeg ik de zuster om Tim wakker te maken (hij sliep in de familiekamer) want Max Verstappen moest rijden en dat kon ik niet missen. Maar ik moet eerlijk toegeven ik heb niet heel veel gezien van de race want ik was toch en beetje moe.

Ik kreeg nog een aantal zakken bloed die dag om aan te sterken. Tim mocht de hele tijd aan mij zijde blijven en dat was fijn.

En de droom bleef terugkomen. Ik koos bewust voor het leven en wist ook dit gaat goed komen en de zwaarste storm hebben we echt gehad.

De dagen die volgde waren lastig. Veel pijn, heel erg misselijk door al dat nieuwe bloed. Waar ik ontzettend dankbaar voor ben dat mensen vrijwillig bloed afstaan. Door hen ben ik er nog. Wat een helden.

Er kwamen flashbacks. Naar de paniek om je heen, het verdriet van de mensen die van je houden en Sam die je niet ziet. Ik heb Sam 1 keer mogen zien maar hij vond het zo lastig en eng. Ik mistte huis zo ontzettend.

Vanuit het ziekenhuis kwam er hulp. Ik denk dat alle gynaecologen zijn langsgekomen. De ic verpleegkundige die 3 dagen om mij heen had bleef daarna ook langskomen op de gewone afdeling om te kijken hoe het ging. De verpleging bleef extra lang bij me zitten kletsen of alleen maar een washandje tegen mijn hoofd aan het houden.

En er kwamen kaartjes, heel veel kaartjes. En wat doet dat je goed. Tim nam ze mee naar het ziekenhuis. Ook voor Tim kwamen er veel lieve berichtjes en kaartjes want het is niet alleen mij overkomen maar ook Tim, onze ouders en de mensen die om ons geven en dat zijn er een hoop. Bizar, wat een liefde hebben wij de afgelopen week mogen voelen. Wat voel je je dan toch rijk, zoveel grandioze mensen om je heen.

Ik dacht altijd als je bijna dood ervaring heb ga je dan anders in het leven staan. Voor nu niet. Ik vond mijn leven altijd al geweldig, Met Tim en Sam en de mensen om ons heen. We genieten van alles. En dat zetten we graag voort.

En nu ben ik thuis. Ik wilde het zo graag. En de artsen vonden het vertrouwd. Het herstellen is nu begonnen. Fysiek heb ik een paar jasjes uitgedaan maar mentaal moeten we ook bijkomen. Met elkaar, samen. Alles komt goed. 

Trending: Onze huwelijksreis werd een nachtmerrie!