Al sinds ik klein was wist ik het zeker

Lees deel 1 van deze blog over mijn 4de trimester

Volg mij ook op Instagram

Soms vind ik het overweldigend. Soms vind ik het eng. Soms maak ik mij alleen maar zorgen. En ja, soms weet ik gewoon even niet meer wat te doen.

Van jongs af aan wist ik al dat ik moeder wilde worden. Waarom? Geen flauw idee. Misschien omdat, ik als jongste van 5 mijn oudere broers en zussen het zag doen. Op mijn 10de werd ik al tante. Misschien omdat het er zo normaal uit zag. Ergens in mijn lijf, in mijn hart wist ik gewoon dat ik dit wilde.  Eenmaal ouder paste ik regelmatig op mijn nichtjes. Misschien moest ik het al begrijpen dat het anders zou gaan zijn als ik sporadisch mijn nichtje op ging halen bij haar opvang.  Dat een hele kudde kindjes  naar mij toe kwam lopen vol met onverstaanbare brabbels en grijpgrage handjes. Ik wilde alleen maar zo snel mogelijk weg van al die vragende kleine oogjes. Wellicht had ik toen moeten weten dat het anders ging zijn als ik in mijn hoofd had zitten. Dat het uitdagender voor mij ging zijn. Het niet altijd perse natuurlijk in je moet zitten.

Het ouderschap heeft mij verrast. Ik dacht dat het makkelijk was. Dat ik alles vanzelf wel zou begrijpen zodra ik moeder was. Iedereen deed het overigens toch? 

Was het een voorteken dat ik niet goed met andere kindjes overweg kon? Eenmaal zelf moeder kon ik mijn geluk niet op. Ik was eindelijk moeder. Niet iemand anders. Nee, het gebeurde eindelijk bij mezelf. Sommige dingen gingen heel natuurlijk. Niet gelijk getriggerd worden door een huiltje bijvoorbeeld. Ik begreep de huiltjes. Kon ze onderscheiden. Het zorgen voor een ander was mij op het lijf geschreven. Het waren de onverwachte zaken die mij enorm verrast hebben. Het verwerken van een bevalling. Hoelang daar overheen kan gaan voordat je het een plek hebt gegeven. Het herstel van je lijf. Lees hier over mijn 4de trimester. Hoelang er overheen gaat voordat je een beetje terug bent op oude kracht. Hoe lang het duurt voordat je weer jezelf gaat voelen. Dit klonk altijd zo bijzonder voor mij als anderen dit vertelde. Hoezo kan je nou niet jezelf voelen? Je poept een kind uit, het verandert niet wie jij bent als persoon. Haha, ja wat kan ik daar nu om lachen. Natuurlijk heeft mij dit als persoon verandert. Maar dit verraste mij wel enorm. Ook de intense liefde die je voelt. De zorgen, de angst die ineens altijd op de achtergrond is. De lengte van je geduld. Hoe je lijf omgaat met slaap te kort. 

Voor niks gaat de zon op. Dat geld zeker voor mijn reis in het ouderschap. Na twee kinderen, twee bevallingen. Ieder totaal anders. Vind ik heel langzaam mijn weg. Wie ik ben als moeder. Wie ik graag wil zijn als moeder. Want dit zijn nog twee heel verschillende dingen. Wist ik ook allemaal niet. Wie ik wil zijn los van hen. Want ik ben en blijf ook nog alleen Lisette. Ik heb dan wel vele titels in de loop der jaren erbij mogen schrijven maar ik blijf altijd alleen ik. En ik wil trouw blijven aan mezelf. Aan wat ik wil zijn en doen in dit korte leven. Het moederschap zie ik als een reis. Een leerschool die nooit stopt. Ik dacht alles al te weten na mijn 1ste kindje. En bij de 2de werd ik weer totaal van mijn stoel weg geblazen. Alles was anders. Niks werkte bij hem als bij mijn dochter. Alles kon ik opnieuw ontdekken. En langzaam maar zeker vind ik mijn weg. Leer ik van hen en van mezelf. Het kostte mij alles om eraan te wennen. Nog steeds. Maar langzaam vind ik mijn weg in dit ouderschap-doolhof.

Trending op Mamaplaats: Het leven na 2 miskramen: hoe gaat het nu?