Het leven na twee miskramen

Na de twee miskramen, en de laatste curettage zijn wij natuurlijk heel erg verdrietig.. Daardoor realiseren we ook dat het heel bijzonder is dat we al een gezonde zoon van 1 hebben rondlopen.. En zie ik nu moeders die zwanger zijn als een wonder! 

Ik moet van de gynaecoloog eerst mijn cyclus normaal krijgen en dan mogen we er nog voor gaan.. Ik twijfelde zo erg, wat als het weer mis gaat? Wat als, wat als.. ik kan niet eeuwig blijven hangen in het verdriet dacht ik.. Dan kan simpel weg niet want ik moet een sterke mama zijn voor onze zoon.. 

In maart, 1 maand na de curettage ga ik met mijn oma, en zoon een lekker weekje weg. Ik wordt precies in die week ongesteld dus ik was mega blij! 

Na de vakantie besluiten we er toch voor te gaan en heb ik 2e week april een positieve test in handen.. Blij maar ook weer stress met hoe het dit keer zal verlopen..

We krijgen genoeg echo's en na de 12 weken zijn we al een stuk gerustgesteld want we zijn die onzekere periode voorbij.. 

Nu is de volgende mijlpaal 24 weken, die weken gaan heel traag, gelukkig mogen we regelmatig komen luisteren naar onze dochter!! Onze zoon wordt grote broer van een zusje en 2e kerstdag December 2017 zijn we uitgerekend..

De zwangerschap verloopt voorspoedig en ook mijn onzekerheid neemt steeds meer af..

Wij kunnen eindelijk genieten van het zwanger zijn..

Ik krijg op 36 weken alleen hele erge jeuk, ik moet bloed laten prikken.. Daar komt niks uit, maar waar komt die jeuk dan vandaan?

Op 39 weken ben ik er zo klaar mee, ik kan niet eens slapen van de jeuk, elke keer wordt mijn bloed geprikt met geen resultaat.. Ik krijg de optie om met medicatie en een prik in mijn been de slapen in het ziekenhuis, want die medicatie kan de hartslag van de baby doen dalen en dat willen we natuurlijk niet.

Ik was zo moe, dat ik maar een nacht ga bijtrekken in het ziekenhuis.. 

De ctg wordt aangesloten medicatie geprikt en ik kan gaan slapen rond 20.30.. De zuster komt rond 22.30 nog kijken, maakt me wakker en zegt dat de ctg niet goed is gelukt dus nog een keer moet.. Pfff.. Kan ik alsnog niet slapen.. Tegen de tijd dag het wel is gelukt is het alweer 00.15 en kan ik eindelijk gaan slapen. De volgende ochtend om 07.00 wordt ik alweer gewekt, dus die hele nacht in het ziekenhuis is voor Jan.... geweest.

Met 40 weken ben ik helemaal af en dring ik aan op inleiding.. De gynaecoloog wil hier niet aan beginnen en zegt met 41 weken ben je de eerste, ik zeg nog ja lekker dan.. Kijkt hij in de agenda en als ze niet eerder komt is het pas 3 Januari ivm de zondagdienst op 1 januari, 2 januari spoed en daarna zijn de mindere gevallen.. Kwaad, vermoeid loop ik naar buiten.. Ik bel me eigen verloskundige wel.. Ze wil me gelukkig strippen, dus die avond is het al zo ver.. 

De verloskundige gaat me strippen maar komt tot de conclusie dat ze nog niet is ingedaald en mijn baarmoedermond nog helemaal intact is.. balen! Maar het is niet anders..

Op 29 December 2017 heb ik een afspraak met de gynaecoloog (ja alweer) 

Ik tref alleen geen gynaecoloog maar een verloskundige van de afdeling.. Ze vraagt aan me hoe klaar ik ermee ben.. Ik leg het hele verhaal uit en ze zegt kom maar mee..

Ik denk nog oke, wat nu...? 

Ik wordt naar een kamer gebracht en ze zegt hier ga je bevallen VANDAAG! Je wordt ingeleid. Ik zeg, uh ja dan moet ik even me man en me schoonouders bellen want me man is gewoon aan het werk en me schoonmoeder zou er ook bij zijn..

De afspraak was om 09.30, en een uur later 10.30 lig ik al op een bed met een infuus met weeënopwekkers.. Zo mega snel! 

Mijn man en schoonmoeder komen rond 12e aan en dan heb ik al lichte weeën.. Alles gaat super snel en om 15.18 is onze dochter Yara gezond geboren! 

Blij dat ze eruit is, mijn jeuk is trouwens direct weg.. Maar zo blij ze leeft, ik heb de 9 maanden volbracht! Zo'n enorme troost na 2x veel verdriet.. 

Onze zoon Vince komt direct nadat ik ben bevallen met opa, en wat is hij lief voor haar! 

Zo enorm opgelucht, mogen we na een paar uur naar huis, het genieten met z'n vieren kan beginnen! 

Trending op Mamaplaats: De confrontatie met de werkelijkheid doet pijn