6 weken later: wat vonden de kinderen het moeilijk

Eerst even 2 dingetjes. Het kan zijn dat ik op dit moment even niet iedere dag iets plaats. Ik doe momenteel de avonden alleen met de kinderen. En vind dit soms best zwaar. En dochterlief slaapt eigenlijk na een jaar nog altijd niet zo goed door, dus maakt het wel eens lastig. Nu helpt mijn man waar hij kan, en zorgt dat er veel voorbereid is maar toch. Hebben jullie ook dat als je zonder partner eet je amper eet en verder ook vergeet jezelf te verzorgen omdat je zo met kinderen bezig bent? 

En zouden jullie het leuk vinden als mijn man een blog probeert te schrijven hoe hij alles ervaart met een gehandicapte vrouw? Of is hier geen interesse in.

Na de operatie is het toch heel moeilijk geweest om mij te verdoven. De eerste dag ging het goed. Maar bij het stoppen van de ketamine ging het minder. Ik ben absoluut geen klager en ik merkte dat het heel druk was in het ziekenhuis dus wilde zo min mogelijk bellen. Op een gegeven moment was er een verpleegkundige aan de overkant een mevrouw zorg aan het geven. En hoorde dat ik steeds aan het kreunen was en stopte met ademhalen omdat ik zoveel pijn had. Na de verzorging van die mevrouw kwam ze bij mij en kwam ze erachter dat ik zoveel pijn had. Heb medicijnen bij gekregen en er werd genoteerd dat ik niet goed aangaf dat ik pijn had. Die nacht werd de pijn nog heviger. En heb ik een uur moeten wachten tot er verpleging kwam. En daarna nog een uur tot een arts een pijnmedicijn had voorgeschreven. Ik weet dat er tegenwoordig zorgtekort is maar heb echt in paniek in mijn bed gelegen. Gelukkig ging het dag later vooruit. In de avond ( lag op een 4 persoons kamer met 2 andere personen, dit wisselde per dag wie) kwam er een oude mevrouw die een kleine operatie had gehad,maar een delier had. Deze vrouw was zo verward, liep weg, pakte jouw spullen af. Ik kon mijn bed niet uit en de andere op de kamer ook niet. Ik ben nog nooit zo bang geweest. Ik viel door de medicijnen nog regelmatig in slaap. En dan stond die mevrouw ineens boven je hoofd. Ik had gordijn dicht laten doen. Want ze bleef vanuit bed mij recht aan kijken. Alsof ze door mij heen keek. Daarbij was ze enorm doof. Dus als ze wat vroeg hoorde je het 3 kamers verderop, en ze heeft wel 40x haar partner gebeld over vanalles en wist niet meer dat ze gebeld had. Super zielig voor die partner. Deze heeft later in de nacht ook nog toestemming moeten geven voor zo'n wegloop mat. Dat verpleging dan melding kreeg. Maar ook die avond/ nacht kon het gewoon half uur tot 45 min duren voordat verpleging kwam. Dus liep deze vrouw op de mat en belden wij, duurde het zo lang. Ik weet niet of het in dit ziekenhuis is, maar deze vrouw had echt alleen moeten liggen. Dit was zo gevaarlijk voor iedereen.

De volgende dag mocht ik naar huis. Qua pijn in mijn buik ging het goed. Alleen was mijn dochtertje niet lekker. En ik mocht niet tillen. Was zo zielig. Die avond kreeg ik ook haat buikgriep. Oh wat doet spugen zeer als je net geopereerd ben. En omdat ik altijd medicijnen voor mijn stomp heb raakte ik ook een beetje in paniek omdat ik dit ook niet binnen hield. Dit gebeurd natuurlijk altijd in het weekend. En ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik durf dan niet de hap te bellen. Want ik ben niet ernstig ziek.

De pijn in mijn stomp bleef heftig de weken erna maar mijn buik knaptte mooi op. Nooit over nagedacht maar na zo'n operatie vloei je nog. Gelukkig stopte dit ook na een weekje. 

Mijn zoon vond het lastig dat ik veel rustte maar kwam ook vaak gewoon bij mij liggen in het bed beneden. 

Mijn dochter is de eerste dagen thuis zo aan het huilen en gillen geweest dat ik haar niet tilde. Op een gegeven moment is ze op het benedenbed op mijn voedingskussen waar ik al jaren mee slaap in slaap gevallen. Helemaal uitgeput, gelukkig was het daarna over en na een week durfde ik haar tijdens haar flesjes wel weer te knuffelen. Ze is een heel actief kindje dus verder bleef ze niet zitten of liggen. En ik moet zeggen mijn buik gaf meteen pijnsignaal als ik toch meer deed dan mocht of kon. Dit was wel fijn want dan ga je niet stiekem over je grenzen. Nu kon ze al kruipen en wilde haar dan tegenhouden als ze bijvoorbeeld de waterbak van de honden pakte, maar dit ging gewoon niet. Wat ik uit eindelijk deed, is mijn voet ervoor steken dat ze daar overheen moest kruipen. Dit duurde dan even en snel mijn partner roepen die haar dan wegpaktte. 

2 a 3 weken na de operatie zijn we met onze zoon een dagje weg geweest. Om hem 1 op 1 tijd te geven en zodat hij niet zorgde maar aan zichzelf dacht. Dit was pittig maar enorm van genoten. Ik ben tijdens de autorit achterin gaan zitten en hij voorin. Dit scheelde wel wat energie. En het was bij het evenement onwijs goed geregeld met de rolstoelen. Dit was super fijn.

Leestip: Hoe Owen met koortsstuipen op de Kinder-IC in het AMC kwam