#46 VACCINATIES & EEN NEERWAARTSE SPIRAAL

Onze kleine vriend is weer thuis. Na zijn nachtje in het ziekenhuis genieten we extra van ons gezin. Mijn man is nog 2 weken vrij en nu onze kleine nieuwe voeding krijgt, lijkt het langzaamaan iets beter met hem te gaan.

We genieten enorm van ons gezin en sneller dan verwacht is het tijd voor mijn man om weer te gaan werken. Ik hik hier enorm tegenop. Ik had graag nog wat langer met zijn viertjes willen genieten, maar ik weet ook dat het een enorme luxe is wanneer je man na je bevalling 4 weken vrij is geweest! Het is nu écht tijd om het alleen te gaan doen.

Eerst ben ik enorm zenuwachtig en onzeker. Ik moet nu voor 2 kleintjes zorgen, kan ik dat wel? Maar wanneer we een rustig ochtendje thuis hebben gehad en ik met mijn twee mannen op de bank zit, ben ik enorm gelukkig. Wanneer onze oudste dan ook nog eens een kusje geeft op het hoofdje van zijn baby-broer en zachtjes ‘ik hou van jou’ tegen hem zegt, weet ik het zeker: dit gaan we redden met zijn drieën!

Onze kleine heeft nog steeds last van kramp en poepen kan hij ook nog steeds niet uit zichzelf. Hiervoor gaat hij iedere twee weken naar een osteopaat en krijgt hij medicatie (Forlax Junior). Het lijkt hierdoor iets beter te gaan! ’s Nachts heeft hij veel minder vaak huilbuien en slaapt hij redelijk goed. Hij komt alleen nog voor zijn voedingen.

Maar dat blijkt allemaal iets te vroeg gejuicht. Het is namelijk tijd voor de eerste vaccinaties. Ik breng onze oudste even bij mijn ouders. Ik wil hem niet meenemen naar het consultatiebureau. Dat is beter voor iedereen. Ik wil mijn handen vrij hebben voor onze jongste en ik wil onze oudste niet overstuur maken met het gehuil van zijn broertje.

Onze kleine is vrolijk en de jeugdverpleegkundige is zeer van hem gecharmeerd. Hij doet het erg goed: hij drinkt goed, groeit goed, kan zijn hoofdje al aardig omhoog houden en met de Forlax poept hij eindelijk dagelijks. Er is dus niets te klagen. Dan is het tijd voor de vaccinaties en moet ik onze kleine vriend op schoot nemen. In een mum van tijd heeft hij in ieder beentje een gemene prik gehad. Hij huilt even, maar laat zich door mij onmiddellijk weer troosten. Tegen de tijd dat ik hem weer mag aankleden, lacht hij zelfs weer even naar me.

Eenmaal thuis begint echter de ellende. De rest van de middag slaapt hij en heeft hij een beetje verhoging. Ik geef hem een zetpil en laat hem zoveel mogelijk rusten. We blijven lekker thuis. Die avond en nacht zijn dramatisch. Hij krijst alleen nog maar, waardoor ik genoodzaakt ben om 03.00 uur naar beneden te gaan en met hem in de draagzak door de woonkamer te ijsberen. Dit is de enige manier om hem rustig te krijgen. Ik heb het er allemaal voor over! Zo kunnen mijn man en oudste zoon lekker slapen (boven) en mag ik nog even knuffelen met mijn kleinste vriend.

Hij herstelt weer iets en we modderen verder. Na de tweede vaccinatie verloopt het soortgelijk, maar na deze vaccinatie ontwikkelt onze kleine ineens een raar kuchje. Ik denk er in eerste instantie niets van. De hele wereld heeft zo’n beetje de griep momenteel, het was een kwestie van tijd dat het ook ons huis binnen zou dringen. Toch ben ik er niet helemaal gerust op. Ik ga langs de huisarts om zijn longen te laten controleren. Deze zijn ‘schoon’ en ik word weer naar huis gestuurd.

Twee weken later is onze kleine nog helemaal niet opgeknapt. Sterker nog: het lijkt alleen maar erger te worden. Ik besluit weer naar de huisarts te gaan. Er is nog steeds niets te horen, zijn longen zijn nog steeds goed. Ik krijg te horen dat dit virus hardnekkig is en het wel 6 weken kan duren voordat onze kleine opknapt. Ditmaal krijg ik echter wel een zoutoplossing (neusspray) voorgeschreven en weer worden we naar huis gestuurd.

Wanneer onze kleine 11+ weken oud is, gebeurt er iets anders. Mijn lieve Opa komt te overlijden. Hij is al sinds het begin van mijn zwangerschapsverlof ziek, maar zijn overlijden komt toch een heel stuk sneller dan we hadden verwacht. We zijn er allemaal kapot van. Ook onze oudste, die een hele goede band met hem had, is verdrietig. Al snapt hij natuurlijk nog niet helemaal wat er aan de hand is. Onze jongste is in deze moeilijke tijd soms heel hangerig. Hij voelt mijn verdriet haarfijn aan en wil alleen maar knuffelen. Iets wat ik niet erg vind, ik heb het op dat moment ook nodig. En gelukkig slaapt hij ’s nachts wel redelijk goed.

Wanneer mijn schoonmoeder komt oppassen, zodat ik mijn Oma kan helpen bij een condoleancemiddag & -avond, word ik opgebeld dat ik naar huis moet komen. Onze kleine kan alleen nog maar krijsen. Hij is niet meer stil te krijgen. Mijn zussen nemen mijn koffie- en theedienst over en ik haast me weer naar huis. Zelfs ik krijg onze kleine in eerste instantie niet rustig. Pas wanneer mijn man drie kwartier later thuis komt van zijn werk, is hij weer rustig. Mijn schoonmoeder vertrekt, mijn man blijft bij de kinderen en ik ga toch nog even helpen bij mijn Oma.

Ik hik enorm op tegen de crematieplechtigheid. Niet alleen vanwege het definitief afscheid moeten nemen van mijn Opa, maar ook vanwege het feit dat ik onze kleine niet kan meenemen en mijn schoonmoeder dus weer komt oppassen. Niets ten nadelen van mijn schoonmoeder, zij doet enorm haar best! Ik ben alleen bang dat hij weer zo hysterisch zal worden als de vorige keer. Gelukkig blijkt dat achteraf allemaal mee te vallen en ben ik enorm blij dat mijn schoonmoeder zo lief is om voor onze kids te zorgen in deze verdrietige tijden.

Het leven gaat onverbiddelijk door en onze kleine knapt maar niet op. Dat kuchje blijft! De nachten worden steeds korter en de zoutoplossing die ik van de huisarts kreeg, werkt helemaal niet. Wanneer onze kleine ’s nachts bijna lijkt te stikken, maak ik de volgende dag meteen weer een nieuwe afspraak bij de huisarts. Ditmaal horen ze WEL wat en zie je ook dat zijn borstkas bij iedere ademhaling een beetje naar binnen trekt. Daarom krijg ik een puffer mee naar huis. 3 maal daags 2x puffen, over twee weken moet ik weer terug komen.

We vieren onze eerste trouwdag. Ongelooflijk. Een jaar geleden waren we nog met zijn drietjes. Mijn Opa leefde nog. Het leven was prachtig. Nu is ons gezin uitgebreid. We hebben er een prachtig kereltje bij om van te genieten (ook al is het niet altijd makkelijk). Maar mijn Opa mag het allemaal niet meer meemaken. Wat ligt verdriet en blijdschap soms toch erg dicht bij elkaar!

Het is alweer tijd voor de volgende (4 maanden) vaccinaties. Dit is gelukkig voorlopig ook de laatste vaccinatie. Hierna moet hij pas met 11 maanden weer. Maar helaas blijken deze vaccinaties nog de heftigste. Hij wordt er nog zieker van dan bij de vorige. Het feit dat hij al ziek is, werkt natuurlijk helemaal niet mee. Maar omdat er in onze woonplaats veel kinkhoest heerst, zetten we de vaccinaties toch door. Met paracetamol en een aantal slapeloze nachten slaan we ons er toch weer samen doorheen.

Zijn longen zijn gelukkig weer schoon, zijn kuchje is verdwenen en we mogen weer met de puffers afbouwen. Maar het spugen en de kramp lijken alleen maar erger te worden. Ik maak weer een nieuwe afspraak bij de osteopaat en ik krijg nu ook Nexium tegen de reflux voorgeschreven door de huisarts.

Dit lijkt eindelijk het antwoord op al onze gebeden. Eindelijk gaat het nu beter met onze kleine! Wanneer hij 4,5 maand oud is, durven we te proberen om hem een fruithapje te geven. Dit hebben we op aanraden van de huisarts steeds uitgesteld. Onze jongste blijkt meer dan klaar voor zijn lekker hapje! Al gauw eet hij een heel potje op.

Voor mij is het inmiddels ook weer tijd om aan het werk te gaan. Na een zeer chaotisch verlof, waarin mijn man vlak voordat ik weer start met werken nog even een ‘klein’ motorongeluk krijgt, probeer ik mijn normale werkzaamheden weer op te pakken. De eerste dagen vallen me enorm zwaar. Het is een flinke rotzooi op mijn werk en ik ben iedere avond doodmoe als ik weer thuis kom.

Na mijn eerste werkweek vieren we de 3e verjaardag van onze oudste. We nodigen veel vrienden en familie uit. Helaas zeggen een heleboel mensen op het laatste moment af i.v.m. griep. Al ben ik uiteraard enorm blij dat zij hun ziektekiemen niet meenemen naar ons huis, ben ik ook wel een beetje teleurgesteld. Dat blijkt al gauw helemaal niet nodig. De verjaardag van onze grote vriend blijkt een enorm succes! Hij is heel blij en enthousiast, hij wordt enorm verwend door de mensen die wel zijn gekomen.

Op mijn werk gaat het daarna ook steeds iets beter. Ik blijf moe, maar gelukkig heb ik al gauw weer orde in de chaos geschept en is het nu bijna kerstvakantie. ;)

En dat brengt mijn verhaal weer in het heden. 

Ik wens jullie langs deze weg hele fijne kerstdagen en een heel liefdevol, gezond en mooi 2017!
Dat al jullie dromen maar mogen uitkomen & jullie maar enorm mogen genieten van dit nieuwe jaar samen met jullie dierbaren.