Zwanger na ICSI: direct van mijn roze wolk gegooid

In mijn vorige blog kon je lezen dat wij na bijna 3 jaar eindelijk een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden na de eerste ICSI-terugplaatsing. Ons geluk kon niet op! Ik was wel iets te vroeg met testen, maar als je met je hoofd boven de wc hangt, probeer dan maar eens om die testdrang te bedwingen. Voordat de reacties binnenstromen over dat je vals positief kan testen: ja, dat weet ik. Daarom testte ik ook pas op het moment dat het al uit mijn systeem moest zijn. 

Het is bij de fertiliteitskliniek standaard protocol dat je de kliniek inlicht over de uitslag. Normaal doe je dit op de testdag. Nou moet ik zeggen dat er niet een hele duidelijke testdag was uitgesproken vanuit de kliniek, er werd na de terugplaatsing namelijk gezegd: rond die datum kun je testen. Aangezien ik zo ziek was en echt niks binnenhield - zelfs geen slok water - besloot ik om de kliniek vast te bellen. Niet alleen om ze in te lichten over de positieve test, maar vooral om te bespreken welke middelen ik bijvoorbeeld wel of niet zou kunnen gebruiken, wat zij aanraden etcetera. Het was tenslotte mijn eerste zwangerschap en ik had geen idee wat er op me af kwam. 

Het was 11.00, de start van het verpleegkundig spreekuur; ik mag de kliniek bellen. Ook al hing ik net nog met mijn hoofd boven de wc, ik had een glimlach van oor tot oor toen ik het nummer van de kliniek intoetste en wachtte tot ik door de wachtrij kwam. Na een minuut of tien werd ik doorverbonden met de verpleegkundige. Het was de verpleegkundige die ook bij mijn terugplaatsing aanwezig was. Extra bijzonder om dit met haar te kunnen delen, dacht ik. Ik vertel haar dat ik eerder had getest vanwege mijn klachten en ik natuurlijk weet dat dit nog niet de testdatum is, maar dat de test positief is. 

Nog voor ik verder kan gaan met mijn verhaal en vragen kan stellen over het gebruik van medicatie, word ik onderbroken. Met een strenge toon hoor ik aan de andere kant van de lijn, “maar mevrouw, dit hoeft helemaal niet te betekenen dat u zwanger bent hé. De positieve test en de klachten hoeven niks te betekenen.” Bam, daar ging ik. Van – aaaah, ik ben zwanger! – naar – ben ik überhaupt wel zwanger? Ik voelde mij zo gekleineerd en op mijn plek gezet en kon amper een woord uitbrengen. Al gauw werd het gesprek beëindigd: “bel over een paar dagen maar terug.” 

Met de telefoon nog tegen mijn oor, voelde ik de tranen over mijn wangen rollen. Ten eerste kreeg ik geen ruimte om mijn volledige verhaal te doen en de vragen te stellen die ik wilde stellen en ten tweede was het inlevingsvermogen aan de andere kant van de lijn ver te zoeken en werd ik keihard van mijn roze wolk afgetrapt. Ik voelde me zo dom dat ik überhaupt had gebeld en dat ik eerder getest had. Had ze gelijk? Ben ik niet zwanger?

Het moest wel zo zijn toch? Het was ten slotte al zo’n 16 dagen geleden dat ik de HCG-injectie had gezet en dit is gemiddeld na 10 dagen uit je lichaam. Google is your friend tijdens een fertiliteitstraject, dus hup daar ging ik. “Hoe snel is ovitrelle uit je lichaam?” Meerdere websites en fora bevestigden het aantal dagen. Daarnaast was het embryo inmiddels ook al 13 dagen oud en de streep op de test was ook echt geen tuurstreepje.

Ik hing de rest van de dag nog wel zo’n 10 keer boven de wc. Dit kon toch geen toeval zijn? Maar ik durfde na die uitbrander van de ochtend nergens meer zeker van te zijn. 

De volgende dag test ik nogmaals met een streepjes test. Wederom positief. Ik besluit de kliniek te mailen, aangezien er maar één bel moment per dag is en ik eigenlijk geen zin had om weer dezelfde verpleegkundige te treffen. Ik doe mijn verhaal en vertel over de positieve testen, dat ik nog steeds niks kan binnenhouden en graag zou willen weten wat zij adviseren + vertel subtiel over het feit dat ik gisteren van mijn stuk was gebracht.

Ik word als snel teruggebeld door een andere (vriendelijke!) verpleegkundige. “Laten we eerst de verwarring ophelderen. Je bent wel degelijk zwanger.” Dat iemand erkende dat ik écht zwanger was, had ik op dat moment echt nodig. Was er toch nog iemand met inlevingsvermogen. We bespreken mijn lichamelijke klachten en ze geeft advies. We spreken af dat ik twee dagen later weer bel en ze hoopt dat ze me dan officieel mag feliciteren. Ze geeft aan dat ze vaak wat dagen bij de testdatum optellen, omdat het soms voorkomt dat er rond de testdatum toch nog een miskraam ontstaat. 

Ik leef echt naar die dag toe: het moment dat het eindelijk officieel is en niemand mij nog kan vertellen dat ik niet zwanger ben. Ik ben ’s ochtends al vroeg wakker, maar kan pas na 11.00 bellen. De minuten kruipen voorbij. Klokslag 11.00 hang ik aan de telefoon. Ik ben altijd verbaasd dat je dan toch al direct in een lange wachtrij terecht komt. Maarja, iedereen heeft inmiddels dezelfde tactiek en dit is hét moment om te bellen. Na een paar bellers voor mij, hoor ik dat ik word doorverbonden. Al snel heb ik door dat ik dezelfde verpleegkundige aan de lijn heb als maandag. Fijn, denk ik. Nu moét ze me wel feliciteren en erkennen dat ik inderdaad zwanger ben. Ik vertel dat mijn ‘officiële’ zwangerschapstest positief is. Nou, met pijn en moeite komt er een ‘gefeliciteerd’ uit en vertelt ze dat ik een mail krijg met meer informatie.

Nou snap ik dat zij ook gewoon puur haar werk doet. Maar, come on.. Het was zo’n anticlimax. Hier werk je – samen met de kliniek – al jaren naartoe. Is dit voor hen dan ook geen overwinning? Ook was het wel fijn geweest dat mijn enthousiasme werd gedeeld. Ik bedoel, ik verwacht geen confetti canon aan de andere kant van de lijn. Maar een enthousiaste ‘gefeliciteerd’, ‘wat fijn’, ‘we zijn blij voor jullie’. Wat dan ook. Dat was wel zo fijn geweest. Maar goed. Ik ben zwanger en dat liet ik me door niemand verpesten. Laten we dit gedoe snel vergeten en ons focussen op dit fantastische nieuws! Nu alleen nog de komende 3 weken doorkomen, tot de eerste echo. 

Hoe ons dat verging, lees je in mijn volgende blog.

Leestip: "De vroedvrouw zei dat het tussen m'n oren zat"