Wachten tot we eindelijk mogen testen

De wachtweken, 2 lange weken voordat we eindelijk een zwangerschapstest mogen doen. 2 weken onzekerheid en vooral 2 weken héél veel geduld hebben. Hoewel ik normaal echt heel veel geduld heb, kon ik het niet opbrengen echt de 2 volledige weken te wachten. Ook zou mijn laatste medicatie injectie een vals positief resultaat kunnen geven op de zwangerschapstest, tot 10 dagen na injecteren, dus ik besluit eerder te gaan testen. Zwangerschapstesten liggen er inmiddels genoeg op voorraad. Dus die paar meer of minder maken het verschil niet. 

De follikelpunctie vond plaats op dinsdag, de laatste injectie zette ik op zondag. Om er zeker van te zijn dat deze injectie niet mijn zwangerschapstesten zou beïnvloeden testte ik voor het eerst op de woensdag na de terugplaatsing. Negatief, uiteraard. Dit was immers pas 5 dagen na terugplaatsing, maar wel 10 dagen na het zetten van de laatste injectie. Fijn om te weten dat de injectie dus echt al uit mijn lijf is, en komende testuitslagen geen valse hoop geven. 

Tot de officiële testdag, vrijdag 28 juli 2023, blijf ik elke dag een test doen. Ik weet dat er de komende dagen überhaupt nog geen positieve test bij kan zitten, maar toch wacht ik echt elke ochtend tot ik zeker weet dat er geen dubbele streep te zien is. Mijn man en ik weten heel goed wat de slagingskansen zijn, maar toch besluit ik dat dit is wat en hoe ik het wil doen. Gewoon voor de zekerheid. 

Mijn man en ik werken gewoon deze weken, en hebben voldoende afleiding. Ook ditmaal weet onze directe omgeving van de situatie, en kunnen we beiden hierover praten wanneer nodig. Iedereen leeft ontzettend met ons mee. Stiekem kijk ik wel meer naar zwangerschapsaankondigingen, want hoewel het wellicht geen verrassing gaat zijn, willen we er wel iets speciaals van maken.

Dinsdag 25 juli, een klein weekje na de eerste test, maar ook nog steeds een aantal dagen voor 'de' testdag, heb ik afgesproken om met mijn zusje te gaan lunchen. Mijn man maakt zich 'sochtends klaar om te gaan werken, en ik blijf nog wat langer in bed liggen. Wat ik wel doe is even naar het toilet gaan, en meteen doe ik een zwangerschapstest. Ook deze keer wacht ik met mijn slaperige hoofd op de lijn. Deze keer zie ik alleen niet een lijntje, ik zie ook een héél licht tweede lijntje verschijnen. Wat? Een gevoel van ongeloof komt opzetten en ik ben meteen klaarwakker. Echt?! Zie ik dit goed? De eerste keer, onze eerste terugplaatsing? Meteen schieten de woorden van de arts die de terugplaatsing deed door mijn hoofd 'geloof mij maar, dit is een hele mooie'. Ik loop snel beneden, waar mijn man net op het punt staat om te gaan en ik laat de test zien. Ook aan hem zie ik dat ik hem compleet verras. Zou het echt waar zijn?! We willen 100% zekerheid, dus besluiten dit nog even voor ons te houden. De tijd kan me nu niet snel genoeg gaan tot ik morgen weer een test kan doen!

Tijdens de lunch met mijn zusje komen ook de wachtweken ter sprake. 'Zou je niet eerder kunnen testen?' vraagt ze mij. 'Nee', zeg ik, 'dan maak ik mezelf helemaal gek en krijg ik misschien alleen maar valse hoop'. Ik probeer het zo serieus mogelijk te zeggen, en ons gesprek gaat verder. Ze moest eens weten..

Woensdagochtend, tijd voor een volgende test. Ook nu verschijnt er een licht tweede lijntje, maar wel wat donkerder dit keer dan gisteren. Ik heb alle testen bewaard en er de datum opgeschreven. Ik pak de test van maandag erbij en bekijk deze nog eens goed. Ook daar is al een héél licht streepje te zien! Deze drie op een rij lopen duidelijk op.

Ik haal in mijn pauze op woensdag bij de drogist een digitale test, ik heb een mix van zoveel zenuwen, spanning, blijdschap en hoop ik mijn lijf dat ik gewoon wil zien 'zwanger' of 'niet zwanger'. Ik weet zeker dat er streepjes te zien zijn, maar ik wil nog 1000x bevestiging krijgen. Ook regel ik toch ondertussen voor mijn neefje een hele grote knuffelbeer, de beer heeft een shirtje aan waarop staat 'hoera, ik word grote neef'. Hij kan dan misschien nog niet lezen, maar zo is het wel meteen voor iedereen duidelijk. Ook voor onze ouders regelen we een kleinigheidje waarmee duidelijk gemaakt kan worden dat zij opa en oma worden. Zouden we echt iedereen al mogen verrassen met dit grote nieuws, of moet het toch nog even de kast in..?

Donderdag is het zover. Tijd voor de digitale test. Ik slaap heel onrustig deze nacht en om 04.55u 'sochtends moet ik plassen van de zenuwen. Ik heb in mijn hoofd dat je een zwangerschapstest moet doen met ochtendurine, en besluit dus maar op dit tijdstip de digitale test erbij te pakken. Een zandloper verschijnt op het display, en niet snel erna komt het verlossende antwoord in beeld. 'ZWANGER 1-2 weken'. Ik duik terug ons bed in en maak mijn man wakker. Met een slaperig hoofd hoort hij mijn verhaal aan. Samen slapen we nog even verder, op een grote roze wolk.

Die avond verrassen we onze ouders met de kadootjes en mijn zusje, zwager en neefje met de grote knuffelbeer. Nooit stroomden er in een avond zoveel tranen, dit keer van blijdschap. Iedereen wist dat wij vrijdag mochten testen, niemand wist dat we inmiddels al bijna anderhalve week aan het testen waren.

Vrijdag is de officiële testdatum, en ook dan hebben we een positieve test in handen. Ook staat er deze middag direct een evaluatiegesprek gepland met het ziekenhuis, om terug te blikken op het injecteren, de punctie, de wachtweken en natuurlijk het resultaat van de test van vandaag. Vervolgens wordt ook de eerste echo ingepland om te kijken of de embryo echt in de baarmoeder zit. Ontzettend spannend, maar de eerste 2 lange weken zijn eindelijk voorbij.

Wij worden papa en mama ❤

Lees ook: "Drie jongens en zwanger van een...?"