1 jaar geleden
Onze weg naar ons klein grootste geluk.
Tussen hoop en teleurstelling...
Ik zal me even voorstellen: ik ben Kelly, 39 jaar, al heel veel jaren samen en ondertussen getrouwd met mijn grote liefde.
Sinds anderhalf jaar ook trotse mama van het geweldigste zoontje ooit.
Ik wil jullie even meenemen op onze weg naar ons geluk, die zeker niet van een leien dakje liep.
Na lange tijd heel ziek te zijn, wordt de ziekte van Hashimoto vastgesteld bij mij.
We krijgen te horen dat zwanger worden voor ons heel moeilijk tot onmogelijk is, verder krijgen we heel weinig info en worden zo naar huis gestuurd.
De pil gooien we buiten, ons huisje dat we kochten voor ons gezinnetje wordt nu even prioriteit en moeilijk gaat ook, toch?
Jaren later komen we bij een andere dokter terecht. "Hoezo niet kunnen zwanger worden" zegt ze?
"Waar halen ze deze conclusie vandaan?"
Waarop ik zeg: "We zijn nu toch een aantal jaren aan het proberen, ovulatie testen, temperatuur bijhouden, enz. Alles hebben we al geprobeerd."
De dokter zegt vol vertrouwen: "Geen probleem, dan gaan we al meteen door naar de volgende stap!
Maar eerst en vooral ga je al stoppen met roken!"
Ja, ik weet het, heel slechte gewoonte... Daarom zou ik er ook direct mee stoppen als ik zwanger was.
Ze vervolgt: "Je begint ook al je foliumzuur in te nemen, genetisch bloedonderzoek en we starten met IVF."
Na een snel gesprek over de inhoud van dit allemaal, dachten we: "We gaan ervoor, geen sinecure als je een fobie voor naalden hebt", maar mijn klokje was al even aan het tikken.
Daar zijn we dan, we staan klaar in Leuven voor ons intake gesprek, nu gaat het allemaal beginnen!
"Oei Mevrouw hebben jullie ons telefoontje niet gehad?"
We moesten blijkbaar niet komen, er waren geen aanwijsbare redenen om onvruchtbaar te zijn.
Wat waren we blij, we mochten proberen met kunstmatige inseminatie! De meer natuurlijke weg.
Wel eerst nog even de tegemoetkoming van het ziekenfonds in orde krijgen.
En zo gingen wij van start.
1ste en 2de poging met clomid, "oohh, een pilletje nemen en 1 spuitje Pregnyl, dat lukt me nog wel" dacht ik.
Maar wat een aanslag was dit, hormonaal was ik een bom die elk ogenblik klaar stond om te ontploffen, lichamelijk een wrak.
"Het is maar even" dacht ik, "maar moet ik nu echt elke bijwerking krijgen?"
De andere pogingen, 3,4,5,6 en 7 werden uitgevoerd met Puregon en utrogestan tabletten.
"Nog een grotere dosis hormonen" dacht ik, "mijn man gaat van mij weglopen".
Maar nee hoor, ik was nog wel wat hormonaal beïnvloed, maar eigenlijk beviel dit beter en mijn man was mijn persoonlijke verpleger die dapper elke dag die spuit in mijn oohh zo blauwe buik zette.
Tussendoor hebben ze nog een biopsie van mijn baarmoeder genomen en een cyste weggehaald van mijn eierstok, maar spijtig genoeg zonder resultaat.
Wel verbaasde ik me er enorm over hoeveel mensen er telkens in de wachtzaal zaten, we waren zeker niet alleen!
Telkens dezelfde gezichtjes, om de 5min iemand binnen en zo ging het maar door.
Het werd wel moeilijk om altijd maar iets nieuws te verzinnen op het werk, je loopt er niet graag mee te koop en je hebt de uren van de behandelingen niet zelf te kiezen.
Bovendien is dit op regelmatige basis, om de paar dagen moest er iets gebeuren: bloedafnamen, een echo, nog eens een echo, terugplaatsing, en zo ging het maar verder...
Maar we hebben een doel!
Na de zoveelste teleurstelling dan toch maar door naar ivf icsi. Nu zou het lukken, er is niets aanwijsbaar te zien...
Nog een gesprek, over de slaagkansen, meer kans op aangeboren afwijkingen en we kunnen starten.
Terug Puregon, daar reageerde ik altijd goed op. Resulaat: 3 eicelletjes waarvan er na een paar dagen maar 1 bruikbaar was, maar ook niet van topkwaliteit was.
De teleurstelling stak alweer de kop op, maar een kans is een kans!
Terug Utrogestan tabletten, we kennen de dril ondertussen al, spijtig genoeg ook de bijwerkingen.
En daar zijn ze dan, mijn regels, wat een teleurstelling!.
Iets later een telefoontje: "Je weet het al zeker?" Wat zijn die verpleegsters daar toch lief...
Terug bij de dokter kregen we te horen dat mijn eicellen steeds kapot gingen. Wat een verdriet, maar zo wisten we ondertussen wel wat er steeds mis liep.
In een opwelling dacht ik er zelfs over om eicelletjes van mijn zus te vragen. "Wat als het nooit lukt", die gedachten waren gewoon ondraaglijk voor mij.
Opnieuw halen ze heel mijn medische geschiedenis erbij, "Hmmm, die trage schildklier... we gaan ons daar eens wat meer op fixeren".
Op naar de specialist.
"Ja hoor, die staat niet goed, dit zou wel eens de oorzaak kunnen zijn."
We kregen een hele uitleg, de dosis werd aangepast en toen...
...toen was er Corona, alle behandelingen vielen stil...