Na wekenlang injecteren was het zover: de punctie.

Na wekenlang injecteren was het zover: de gevreesde punctie. Nog voordat we überhaupt met IVF waren begonnen, zag ik hier al tegenop. En nu moest ik er écht aan geloven.

De avond voor de punctie nam ik een halve tablet Oxazepam in, hier werd ik een stuk rustiger door en lag ik niet de hele nacht wakker van de zenuwen. Tip: heb jij ook heel erg last van de zenuwen voor de punctie? Vraag dan naar de mogelijkheden. Oxazepam bieden ze bij onze kliniek niet standaard aan, maar wel als je ernaar vraagt.

Toen 's ochtends de wekker ging was ik ergens wel zenuwachtig maar dit werd nog steeds een beetje onderdrukt door de Oxazepam. Rond 07:45 vertrokken we naar de kliniek en eenmaal daar aangekomen namen we plaats in de wachtkamer. Deze ruimte vulde zich snel. De een na de ander werd opgeroepen. Wij moesten ons om 08.15 melden voor de voorbereiding en om 08.45 zou de punctie zijn. Rond 08.30 waren we nog niet opgehaald en begonnen de zenuwen langzaam wel echt te komen. Na een tijdje zag de receptioniste dat we nog steeds in de wachtkamer zaten en ging ze verhaal halen. "Ze zijn nog even bezig, excuus."

Even later zag ik de verpleegkundige en een patiënt met een infuus naar boven lopen. Ik dacht nog: zul je zien dat zij nog vóór mij is en ze dus nog moeten beginnen. Dat vermoeden bleek te kloppen toen een minuut of 20 later diezelfde verpleegkundige met de patiënt in de rolstoel de wachtruimte passeerde. Ok, dit had ik liever niet willen zien. Ze zag eruit alsof ze flink was toegetakeld en ik hoorde de verpleegkundige nog zeggen dat het normaal niet zoveel pijn zou moeten doen, maar ze door de endometriose misschien pech had.

Mijn zenuwen hadden inmiddels hun toppunt bereikt. Ik heb namelijk ook endometriose en mijn menstruaties zijn vaak niet te doen, dus ik vreesde voor het ergste. Kort daarna werden we eindelijk opgehaald. De verpleegkundige sloeg direct een arm om me heen en vroeg hoe het ging en of ik er tegenop zag. "De patiënt voor mij had ik liever niet gezien. Ik kan nu niet meer terug hé?"

Eenmaal opgehaald uit de wachtruimte werden we naar de uitslaapkamer gebracht. Ik mocht op bed gaan liggen en de voorbereidingen voor de punctie begonnen. Na wat verplichte checks werd het infuus aangelegd. Als pijnstilling kreeg ik Fentanyl (morfine) en Dormicum (rustgevend), maar eerst werd het infuus gevuld met vocht. De medicatie volgt tijdens de punctie.

Toen was het zover, ik mocht mee naar boven, naar de punctie ruimte. Marijn moest helaas beneden blijven. Daar ging ik dan, bomvol zenuwen. Ik kwam de punctie ruimte binnen, waar ik door de inseminaties al vaker was geweest. Drie gezichten keken me aan en de gynaecoloog zei: "Jij bent niet zenuwachtig hé?" Nou, volgens mij was ik op dat moment de definitie van zenuwachtig.

Eenmaal plaatsgenomen op de stoel kreeg ik een badjas over me heen tegen de kou. Er gebeurde op dat moment van alles om me heen. Naast de gynaecoloog zat een arts in opleiding en er waren twee verpleegkundigen aanwezig. Ik had tijdens de punctie een verpleegkundige naast me die alleen bezig was met mijn welzijn, echt heel fijn. Zo voelde het alsof ik er niet alleen voor stond. 

De medicatie begon langzaam in te werken en ik begon me een beetje duizelig te voelen, maar ik kreeg nog steeds alles goed mee. De arts in opleiding pakte de eendenbek en ging er helemaal voor. Mijn lichaam gaat zich alleen al aanspannen bij het woord eendenbek, dus dat was geen pretje. Nadat deze nogal lomp werd ingebracht, kon ik alleen maar denken: als dit de eendenbek is, hoe gaat de rest dan in hemelsnaam zijn? De gynaecoloog zag dit aan me en kwam naast me staan om me gerust te stellen. De tranen rolden inmiddels over mijn wangen. Even doorzetten dacht ik, ik kan dit!

Ik sloot mijn ogen en legde de focus op mijn ademhaling. Op een gegeven moment voelde ik iets. Zijn ze al begonnen? Dacht ik. Ze hadden namelijk niks gezegd, wat ik erg fijn vond want door aftellen word ik alleen nog maar zenuwachtiger.

Even later zei de gynaecoloog: "Deze kant is klaar hoor!", yes ik zit op de helft. Nog even doorbijten en dan ben ik hier weg. De linkerkant volgde. Een stuk pijnlijker dan de rechterkant. Ik wou mee gaan kijken op het scherm, maar toen voelde ik ineens een hele heftige steek. Dan maar weer mijn ogen dicht, dacht ik. Meer hevige steken volgden.

Gelukkig was dit niet continu en kon ik tussendoor op adem komen. Na een minuut of 10 was ook deze kant klaar. Ik kon wel een gat in de lucht springen, zo blij was ik dat het voorbij was. Niet alleen vanwege de pijn, maar ook trots op het feit dat ik dit gewoon heb gedaan.

Ik ging verduft in de rolstoel zitten en werd naar beneden gebracht. We kwamen de uitslaapkamer binnen en daar lag Marijn lekker op mijn bed. Ik en de verpleegkundige moesten er wel om lachen. Tja, als ik mag kiezen tussen een bed of een stoel, dan wist ik het ook wel. 

Ik ging in bed liggen en kon alleen maar denken: het is voorbij! Wat een last viel er van mijn schouders. Maar nu kwamen de zenuwen voor het aantal eicellen, hoeveel zullen ze er gevonden hebben?

In de tussentijd kwam de gynaecoloog langs om te overleggen over de bevruchting. Het was namelijk nog de vraag of het IVF of ICSI zou worden. De arts stelde ICSI voor, met meer kans op een goede uitkomst. Wij stonden hier volledig achter, dus ICSI it is.

Na een beschuitje (eindelijk eten! i.v.m. nuchter zijn), kwam de laborante met de uitslag. 9 eicellen waren er gevonden! In eerste instantie wel een lichte teleurstelling, want ze hadden 16 follikels aangeprikt en mijn buurvrouw hoorde net dat zij 18 eicellen had. Maar dankbaar voor deze score en een mooi begin, aangezien er altijd nog een afvalrace volgt voordat er daadwerkelijk embryo's overblijven. Daarna konden we alleen maar duimen dat deze eicellen bevrucht zouden worden en zich mooi gaan doordelen.

Trending op Mamaplaats: Chemo: mijn kinderen schrokken van mijn kale hoofd