1 jaar geleden
M'n allerlaatste zwangerschapstest (en de uitslag)
Deze uitslag zou alles bepalend zijn...
Ik heb nooit gedacht een groot gezin te willen hebben.
Ook mijn kinderwens is nooit zo gigantisch geweest. Toen ik mijn man ontmoette had ik geen kinderwens. Ik heb mijn hele leven al last van een depressie en ben ervan overtuigd geweest dat deze genetisch is. Maar thank fuck is dat niet zo. Toen ik daar achter kwam begon mijn mening over kinderen en het stichten van een gezin te veranderen.
De eerste ronde
In 2019 hebben mijn toen nog verloofde en ik een gezinshuis gekocht. Met het oog op mijn mentale problemen en de onbepaalde tijd dat het nog zou duren dat ik niet in staat zou zijn te werken, besloten we in augustus 2019 'ervoor te gaan'. Ongeveer 2 weken later stond ik met een (licht) positieve test in mijn handen. En ongeveer 8 weken later kwamen we erachter dat de eerste ronde gelijk twee babies zou brengen.
De zwangerschap
Een tweelingzwangerschap brengt sowieso zijn eigen moeilijkheden mee. Gelukkig zijn mijn jongens een di/di tweeling. (Ieder een eigen vruchtzak, ieder een eigen placenta.) Dus complicaties omtrent mo/di of mo/mo waren er niet. Meerlingzwangerschappen zijn altijd al extra spannend, maar de meest gunstigste meerlingzwangerschappen zijn deze waarbij elk kindje zijn eigen placenta en vruchtzak heeft.
Buiten dit om vond ik alles aan de zwangerschap kut. Moe, ellendig, constant misselijk, constant overgeven en tegen het einde aan heeft ik denk Arnaud mijn rib gekneusd door met zijn hoofd daar te zitten. Ook heb ik tijdens de zwangerschap veel last van depressieve klachten gehad.
Het eerste jaar
De jongens zijn van mei 2020 (aka: in den beginne van de pandemie). Dat jaar bracht op zichzelf al enorm veel issues mee. Maar die issues (man zonder baan, nagenoeg 24/7 geïsoleerd) gecombineerd met de issues van het eerste jaar van een tweeling... fucking hell. Dat was zwaar. 2020 was mijn heftigste jaar.
De tweede ronde
Mijn man was diegene met de wens voor drie kinderen. Ik had altijd aan twee kinderen gedacht. Maar in een normale situatie (aka: een kindje) zou ik twee keer een zwangerschap moeten voldragen.
...
Dus na grondig overleg, de issues en potentiele problemen te hebben besproken, besloten we voor een derde (en ik hield gelijk rekening met vierde en vijfde) te gaan.
Juli 2021 was de eerste keer dat wij zijn begonnen voor de tweede zwangerschap. Maar ik vermoed dat we de eisprong met een paar dagen gemist hebben.
Einde augustus 2021 stond ik weer met een positieve test in mijn handen.
De zwangerschap
Echt, ik heb een grafhekel aan zwanger zijn. Ook bij Liv was ik de hele tijd misselijk. Veel overgeven, weinig kunnen eten. Tegen het derde trimester aan had ik een ijzertekort. Ik was constant buiten adem, compleet uitgeput en somber (op een iets andere manier dan door de hormonen - je leert jezelf kennen zegmaar). Goddank heb ik een ijzerinfuus gekregen en ben ik daar met 2 weken enorm van opgeknapt.
Ook mijn depressie was.. ja fucking kut weer. Vol aanwezig. Van het kastje naar de muur worden gestuurd en vervolgens geen verhoging hebben gekregen van mijn medicijnen. Enorm onnodig dat ik me zo rot heb gevoeld. Daar ben ik nog steeds erg ontevreden over. Diegene die hierover gingen hebben hier niet goed op gehandeld.
Uiteindelijk had mijn gynaecoloog al toegezegd me vanaf 39 weken in te willen leiden omwille van mijn mentale staat. Maar doordat ik weer cholestase had, ben ik 'ingeleid' toen mijn bloedwaarden verkeerd werden.
De eerste 9 maanden
Man, pff. Wat was dat lastig. Tussen de tweeling en de jongste zit ongeveer 2 jaar. En ik denk dat de jongens tussen 2 jaar en 2 jaar + 9 maand wel de ergste fase qua peuterpuberteit hadden.
Liv wou praktisch 24/7 bij me zijn. Zeker in het begin heeft ze haast alleen maar in de draagdoek of draagzak bij me gezeten.
Ik heb haar de eerste 6 maanden volledig borstvoeding (op verzoek) gegeven en ze heeft tot.. eergisteren 's nachts bij me in bed gelegen.
Met de jongens in volle peuterpuberteit was dit een lastige periode. Maar: lastig. Niet het depressieve, verschrikkelijke en ellendige wat ik met de jongens had.
Na de eerste 9 maanden
Wat is het nu ineens leuk! Liv eet en speelt op zichzelf (nou ja, met hulp van haar grote broers, die spelen namelijk ook met liefde met haar) Haar broers zijn echt de meest lieve peuters die je kunt hebben. Ze hebben woorden voor hun behoeftes, ze respecteren grenzen en alleen wanneer ze hongerig/moe of hongerig & moe zijn, zijn het lastige peuters. We hebben drie lieve kinderen, rete-slimme kindjes die een plezier zijn om in huis te hebben.
De derde ronde
En nu? Ik had nooit verwacht het zo leuk te gaan hebben met de kinderen. Ik had nooit verwacht dat ik zo kan genieten van het ouderschap. ...
Een paar weken geleden meen ik mijn eisprong te hebben gevoeld. Dat zou moeten betekenen dat ik nu mijn menstruatie zou hebben. Maar deze blijft uit.
Met de komst van de derde en het herontdekken van jeugdtrauma's is ons seksleven minimaal. Ik denk dat we na de geboorte van Liv.. 2? keer seks hebben gehad. Waaronder dus een paar dagen voor zogezegde eisprong.
Je vermoed denk ik al waar ik heen ga. Zou het dan? Zou ik zwanger kunnen zijn? Alledrie de kindjes waren gepland en we hebben het 'gaan we voor nog een kindje'-gesprek al vaker gevoerd. Maar met de rekensom dat ik inmiddels toch mijn menstruatie zou moeten hebben (als mijn gevoel over mijn eisprong klopte) en de 'minimale' kans dat ik zwanger zou kunnen zijn (we doen de seks met condoom, want we willen in principe geen vierde kindje), besloot ik toch een test te doen. De intimiteiten vonden zich plaats rond/voor mijn eisprong. Met condoom. Máár ik had net een kuurtje voor een vaginale schimmelinfectie. En met een beetje zoeken op Google blijkt dat dit de effectiviteit van een condoom kan verminderen.
Dit rekensommetje heeft me even bezig gehouden. Optimistisch, hoopvol. Enerzijds zou een nieuw kindje zó welkom zijn. En dit zou de perfecte timing zijn! De aankomende 18 maanden zouden dan mega heftig worden, maar daarna... Vier kindjes...
Ik heb een early pregnancy test gehaald. Met een beetje hoofdrekenen zou ik ongeveer nu ongesteld moeten zijn, als ik juist ben over mijn eisprong.
De laatste test
De laatste zwangerschapstest? Pff. Welke uitslag deze test ook zou gaan hebben, ik wist dat deze uitslag bepalend ging zijn betreffende mijn wens (of mijn niet-wens) voor een vierde kindje.
In mijn eentje heb ik de test gedaan, om in alle rust mijn gevoelens over de uitslag te kunnen verwerken. Omdat ik niet zeker wist waar ik op hoopte.
De test was negatief. Ik merkte dat ik daar enorm verdrietig van werd. Ik had stiekem gehoopt op toch nog een baby en die hoop verraste me. Ik dacht zo standvastig te zijn in mijn mening geen vierde te willen. Maar nu ik een negatieve test in mijn handen had, bleek het een teleurstelling.
Wat nu?
Wat is nu het beste plan? Onze gezinssituatie is nu ideaal. We hebben een auto waar alles in past, we hebben een huis met precies genoeg kamers zodat ieder kind zijn eigen kamer heeft. En ja, er is echt wel ruimte te maken voor een vierde. 18 maanden (plus een beetje) langer concessies maken voor keuzes is een periode die te overzien is. Er is liefde genoeg, warmte genoeg.
Maar die 18 maanden zijn ook maanden waarin nu in ieder geval de oudste twee ook concessies moeten maken. Zij zijn de Sjaak als ik moe ben. Zij worden voor de tv gezet omdat ik geen fut heb. Zij zijn het slachtoffer van mijn korte lontje ('slachtoffer', niet echte slachtoffers natuurlijk, maar mijn lontje zou korter zijn en ik vind niet dat ze dit verdienen).
Mijn man en ik hebben het er uitgebreid over gehad. Alle voor- en tegenargumenten naast elkaar gezet. Maar doorslaggevend voor ons beide was toch wel de factor dat de andere kinderen concessies moeten gaan doen. Ook sta ik nu op een wachtlijst voor therapie, waarvan we nog niet weten hoe die constructie eruit gaat zien en we niet weten hoe lang ik daar nog mee bezig ga moeten zijn.
Ik heb nog geopperd dat we zijn 'snippety snappety' inplannen en nadat die geweest is we gewoon nog de volwassen mensen dans doen zonder condoom. Mocht het gebeuren dan gebeurt het en anders dan niet. Maar mijn man is daar niet van. Hij wilt zo'n keuze uitplannen.
Knoop erin
Onze knoop is door. Er gaat een knoop in.
En ik vind het oprecht best een beetje moeilijk. Liv is nu 10 maanden oud en slaapt dus sinds 2 dagen op haar eigen kamer, nagenoeg de nachten door. Ze heeft me niet meer de hele tijd nodig en kan steeds meer op zichzelf spelen en ook heeft ze mij niet meer nodig voor alle voedingen.
Onze baby is alweer bijna een dreumes. Onze eerste babies zijn ineens slungelige peuters met een hoop woorden en een slim koppie. Ineens is dit het punt 'waarop de tijd vliegt'. Ineens is dit het punt waarop ik het écht leuk vind. Ineens is het besef er dat er echt een einde aan de babytijd zit te komen. Maatje 50, 56, 62 en 68? Kan bijna allemaal de deur uit. Babynestje? Weg ermee! Co-sleeper? Goodbye!
Gisteren heb ik voor het eerst sinds Liv haar geboorte mij niet gekleed op het geven van borstvoeding in de avond. Dus ook het einde van het nut van de voedingskleding zit eraan te komen.
Pfffffff. Ik vind het maar wat. Dat het baby-hoofdstuk echt over is. Dat ik nooit meer zo'n klein ienieminie mensje wat voor 50% uit mij bestaat vast ga houden.
Maar tegelijkertijd ben ik ook blij dat het baby-hoofdstuk bijna over is. Liv is een lachebekje. Arnaud en Olivier hebben het onwijs leuk met Liv en ze vormen echt een drie-eenheid (nu al!)
Als je het mijn lichaam vraagt (nou ja, alleen mijn eierstokken dan...) zou ik er nog wel 100 willen. Maar we stoppen hier. En dit was mijn laatste zwangerschapstest, als alles gaat zoals verwacht. En die is negatief. En ik denk dat ik dat positief vind.