IVF was de grens, maar we zijn al twee jaar bezig

‘Ik wil jullie doorverwijzen voor IVF’, aldus mijn gynaecoloog tijdens het evaluatiegesprek, ‘wat vind je daar van?’.

Een jaar geleden, toen we besloten hadden dat ik een heeeeel klein beetje hulp nodig had van tabletjes, was dit echt een grens. En nu? Nu is het iets waar ik naar uit kijk, iets wat niet snel genoeg kan komen zo na poging 5 met injecties, of poging 12 wanneer je de rondes met tabletten ook meerekent en +- poging 25 wanneer je alles bij elkaar optelt… Want inmiddels zijn we al ruim 2 jaar bezig om ons gezin uit te breiden. Iets wat al best vlot zonder al deze hulp was gelukt, maar vreselijk misging en daarna niet meer lukte. Wanneer ik dit zo typ lijkt het heel simpel, want na mn ontplofte eierstok lukte het niet meer, dan zal dat toch de oorzaak zijn? Toch? Volgens de gynaecoloog n is het toeval, door toeval was ik 3x zwanger en heb ik 2 kinderen (en dus een eileider minder ;)), we hebben het 3x goed getimed zonder dat we met een echo zagen dat het eitje groot genoeg was, 3x is er een eitje gesprongen zonder medicatie en gevonden door een zaadcel en 3x is er een hoopje cellen ingenesteld (ja oké de 3e was de weg een beetje kwijt). Maar na al die pogingen, waarbij ik meerdere malen een bewezen eisprong heb gehad, waarbij de timing niet perfecter kon zijn, waarbij ik medicatie en supplementen (en liters granaatappelsap niet te vergeten) heb genomen om de innesteling soepeltjes te laten verlopen, heb ik dat ‘toeval’ niet gehad. Dan is dat op zijn beurt toch geen toeval? Tijdens het evaluatiegesprek halverwege januari heb ik dit ook aangekaart, de gynaecoloog snapte mij ergens wel, maar vertelde mij ook nogmaals het ‘gooien met de dobbelsteen, kans van 1 op 6’ verhaaltje. Daarbij is het protocol gewoon 6 maanden tabletten en 6 maanden injecties bij PCOS en dat moet je doorlopen. Eigenlijk hebben gewoon pech dat ze PCOS hebben geconstateerd, zonder PCOS was ik vrijwel meteen doorverwezen voor IVF. Maargoed, omdat je niet 1,2,3 bij een fertiliteitskliniek binnen bent, kreeg ik al wel vast een verwijzing en een uitleg over IVF/ICSI, zoals ik mn verhaal begon. Ondertussen mag ik wel door met injecties en echo’s, maar een maand pauze was ook iets om te overwegen om even ‘op adem te komen’. Zo vertelde ze dat er onderzoek is geweest naar mensen in een fertiliteitstraject, en daar is naar voren gekomen dat het hele traject psychisch net zo zwaar als een depressie. ‘Alleen hier kies je bewust voor en hier slik je juist medicatie om het in stand te houden in plaatst van te genezen’. Ik was eerst tegen een maand pauze, want wéér een maand verder van je toekomstbeeld, maar eigenlijk klinkt het zo gek nog niet: Een maand zonder extra hormonen, zonder frustraties van niet groeiende eitjes, zonder stress om optijd te komen voor de echo’s en zonder teleurstelling van 1 streepje na al die moeite. Daarbij is er iets met mijn oog aan de hand waardoor ik nog maar een zicht van 30% heb, ik kan beter in het ziekenhuis blijven anders met al die afspraken 🫠.

‘Straks word ik nog gezellig zo zonder de hormonen’ dacht ik nog, maar dat viel tegen ;).

Na de verwijzing ben ik in de wereld van ivf gedoken; websites, YouTube kanalen, blogs, influencers op Instagram en TikTok, ik wist precies waar ik ‘ja’ zegen heb gezegd en wat mij dus te wachten stond, ik vond zelfs een vlogster die bij dezelfde kliniek zit als waar ik naartoe ben verwezen. Na een aantal weken had ik eeeindelijk de intake met de kliniek, TELEFONISCH wel te verstaan, maar goed ik was al lang blij dat we een plan gingen maken.

Na het telefoongesprek van 5 minuten was er toch een ander plan dan ik had gehoopt; een halfuur durende PowerPoint bekijken en bloedprikken zodat we tijdens de ‘echte intake’ konden aangeven of we wel of geen IVF wilden doen… Tot zo ver mn goede humeur zonder de extra hormonen deze maand..

Leestip: Dit had zó erg kunnen aflopen: haar baby werd niet wakker voor een voeding