1 jaar geleden
Ik vertrouw alleen nog maar mijn gynaecoloog
Kinderwens met 1 eierstok, PCOS en geen eisprong.
Eenmaal op vakantie was het natuurlijk ook niet een vakantie zoals gewoons. Maar toch wel fijn om er even tussenuit te zijn, even tot rust komen na het heftige nieuws en de heftige periode van de afgelopen weken. Na de vakantie moest ik natuurlijk al snel terug komen voor een controle. Gelukkig bleek de cyste wat kleiner geworden te zijn en de afspraak erna helemaal weg! Alleen laat dit wel littekenweefsel achter wat ook geen positief effect heeft op de vruchtbaarheid.
Ondanks dat het gevaar was geweken viel het me mentaal wel heel zwaar. Voor mij was de wens zo groot dat ik er risico’s voor durfde te nemen. Zo nam ik de pil slechter in. Als ik dan toch zwanger zou raken zou dit natuurlijk hartstikke welkom zijn ondanks ik het op die leeftijd eigenlijk nog niet voor ogen had. Ik dacht dan ook vaak zwanger te zijn maar de pijnlijke waarheid volgde altijd al snel. Ook bleef ik onder controle bij de gynaecoloog of er geen nieuwe cysten ontstonden, dit was overigens heel fijn. Mijn gynaecoloog was zo ongeveer de enige arts waar ik nog wel vertrouwen in had. Hij nam me serieus, zelfs wat keren extra controle voor mijn gemoedsrust was geen enkel probleem.
Op aanraden van de gynaecoloog was ik ook nog terug gegaan naar de huisarts om aan te geven dat ik een klacht wilde indienen. Echter waar ik op z’n minst wat medeleven en misschien een excuus had verwacht nam de huisarts mij nog steeds niet serieus. Hij zei dan ook “je weet helemaal niet of je daar toen al last van had”. Terwijl ik klachten had die horen bij een cyste op de eistok en zelfs als dit niet zo was.. bij zo’n lange tijd gelijke klachten had hij me allang door moeten sturen naar een specialist voor verder onderzoek. Een cyste met zo’n grootte groeit immers niet in een nacht. Ik voelde me verslagen en ook boos. Maar doordat het mij zoveel deed sprak ik niet meer uit wat ik voelde, het was te pijnlijk. Daarna heb ik natuurlijk wel een andere huisarts gezocht. Maar ook dit zette geen zode aan de dijk, ik was het vertrouwen in artsen maar ook in mijn eigen lichaam kwijt. En bovenal ik was mijn onbezorgde leven kwijt en misschien wel mijn toekomstbeeld.
Over het algemeen voelde ik me ook niet begrepen, ieder zijn wereld gaat door en ik had het gevoel dat het mijne stil stond. De vrienden en vriendinnen die ik had begrepen mij hier ook niet in, die zijn bezig met hele andere dingen op die leeftijd en logisch. Daarnaast werd er vaak ook gedacht; er is toch nog een kans en vonden dan ook dat ik daar nu al helemaal nog niet mee bezig moest zijn. Maar ik haalde erdoor minder plezier uit het leven, was meer binnen en mijn wereldje werd zo langzamerhand kleiner. Ik wilde hier heel graag niet alleen in zijn maar tegelijkertijd bleef het onderwerp te pijnlijk om er iets over los te laten.
Jaren gingen voorbij en ondertussen had ik weer een nieuwe partner gehad en nog steeds werd ik maar niet zwanger. Waar je dan eerst nog denkt misschien ligt het ook aan de ander gaat dan ook wel voorbij. Ongeveer 5 jaar na de operatie had ik me er dan ook bij neergelegd. Ik geloofde niet meer in ‘geluk hebben’. Ondanks dat ik niet meer aan de pil zat werd ik maar niet zwanger maar ik had het eindelijk geaccepteerd. Ik was al een tijd weer vrijgezel en genoot ondertussen volop van het leven hoe het kwam, ging en wat het te bieden had. En bovenal ik voelde me gelukkig!
Maar toen…
