Het tweede streepje…

De blog waarvan ik dacht hem nooit te schrijven. Maar daar is hij hoor.

Na 2 jaar en 9 maanden, 26 pogingen, 14 behandelingen, +- 120 injecties, ontelbare tabletten, ovulatietesten, negatieve zwangerschapstesten, tranen, echo’s, 1 punctie, 16 eicellen, 6 embryo’s en 1 terugplaatsing, 2 streepjes.. Het lang verwachte tweede streepje. Amper zichtbaar, maar hij stond er echt, zelfs door mn tranen heen zag ik hem. Het is klaar, het is voorbij, het is gelukt! Waar voor de meeste mensen de reis hier begint, bij dit tweede streepje, stopt mijn hell-ride en mag ik overstappen, in volle vaart vooruit; naar de roze wolk alsjeblief, of blauw, of de genderneutrale wolk voor mijn part, als ik hier maar zo snel mogelijk weg ben.

Ik ben zwanger.

Ik durf het bijna niet te zeggen of te typen.

Maar echt ik ben het. Dat tweede, amper zichtbare streepje, op de test die ik natuurlijk veel te vroeg deed, maar test na test na test, van digitaal tot ultravroeg, van 1 euro tot 38 euro (ja ze waren echt zo duur 🥲), allemaal kwamen ze positief terug en lopen keurig op.

Ik heb stiekem een beetje gelogen over de geannuleerde terugplaatsing, een leugentje om bestwil, zodat het toch een verassing was voor de mensen om ons heen, alleen de gedachte aan de blije reacties zorgde constant voor tranen in mn ogen. De dagen na de punctie heb ik liters water gedronken en heel rustig aan gedaan, want dat zou voorspoedig voor het herstel zijn, ik lag vooral op de bank en zei alles af die week. Toen ik vrijdag na de punctie voor de controle echo kwam had ik mij ingesteld op slecht nieuws, ik zette een fake smile op, deed mij beter en soepeler voor dan ik mij voelde en gaf geen kik toen de echosopist het ‘ramp gebied’ binnenging. Mn ene eierstok was behoorlijk opgezet, zo groot als een tennisbal en vol met bloedingen, de andere kant was iets minder erg, ook zat er bloed in mn buikholte.. Ik zag de bui al hangen natuurlijk, maar ze zei; ik zie geen reden waarom we geen terugplaatsing gaan doen, als je maar beloofd het rustig aan te blijven doen, wat dacht je van morgenochtend?

Tranen van geluk in de auto, normaal is het 1 stap vooruit en 2 stappen terug dit hele traject, maar naast die 6 mooie embryo’s die er zijn ontwikkeld, ook nog een verse terugplaatsing?

De volgende dag zaten we weer in de wachtkamer, tikkeltje zenuwachtig, voorzien van geluk-sokken, volle blaas en stinkende oksels, want embryo’s kunnen blijkbaar niet tegen parfum..

In de behandelkamer aangekomen zag ik dat mn eigen behandelaar dienst had, haar was ik nog niet eerder weer tegengekomen, ‘wat leuk dat ik jou op de grote dag’ mag zien’ zei ze. De vrouw van het lab kwam ook, liet mij een foto van onze embryo zien ‘hij ziet er super mooi uit, ik heb de beste uitgekozen’ zei ze, ik vond het vooral lijken op een paar regendruppels en heb haar gevraagd dat wanneer het een lastig kind is, ik haar daar aansprakelijk voor kon stellen ;). Toen mocht ik weer plaatsnemen op mijn favoriete stoel, voor de vorm was Thijs mee, waren we toch samen wanneer de baby in mij geplaatst werd.. De gynaecoloog zocht een lekker plekje in mn baarmoeder op, ‘achter het tweede richeltje’ wat dat ook mag betekenen en via het scherm kon ik meekijken hoe een wit stipje in mn baarmoeder geplaatst werd, dat witte stipje is het vocht waar de embryo in zit, de embryo zelf is niet te zien. ‘Nou dat was het dan, doorgaan met de medicijnen en heel veel duimen’ zei de gynaecoloog, meer dan dat kun je niet doen… Hah, dan kent zij alle terugplaatsings-tradities uit fertiliteitsland niet, na de terugplaatsing zijn er heel veel stellen die patat van de MC Donalds gaan eten, voor goed geluk en liters granaatappelsap voor ‘een warme baarmoeder’. Dus daar zaten we dan, 10.15uur op de de parkeerplaats van de mc donalds te proosten met patat, wat verassend lekker was op dat tijdstip. Daarna even een rondje door de Prenatal, nog steeds met een volle blaas en tegen elkaar geklemde benen, plassen durfde ik niet en lopen was ook eigenlijk ook wel spannend, want ja straks viel de embryo er uit..

Volgens de kliniek mag je 17 dagen na de punctie gaan testen, dat staat gelijk aan wanneer je 3 dagen overtijd bent… dat doet toch niemand? Na grondig onderzoek, wederom op TikTok, had ik besloten om 7 dagen na terugplaatsing, dus ongeveer 2/3 dagen voordat ik officieel ongesteld moet worden te testen, op een zondag was dat.

Uiteraard hield ik mij daar niet aan en had ik donderdagochtend ineens bedacht dat ik wilde testen. Na een uurtje ophouden deed ik de test, negatief, toch? Als je lang genoeg bleef kijken zag je een streepje, maar die zag ik altijd, was ook te mooi om waar te zijn dacht ik, het ging zo makkelijk allemaal.

Toch besloot ik eind van de middag nog een keer te testen, want ik voelde mij anders, zo rook ik bijvoorbeeld alles heel goed en stond dat ene kopje koffie wat ik van mijzelf nog mag op een dag tegen, en dat zegt bij mij heel wat.. En daar was hij, het tweede streepje.. 

Leestip: "Mijn zoon Jens overleed toen hij 3 maanden oud was"