Het injecteren en de punctie

Het is zover. Om 20.00u mogen we volgens ons behandelschema starten met de eerste injectie, Rekovelle. Ik heb dit al geoefend in het ziekenhuis en ik moet zeggen dat het me makkelijker afgaat dan ik had verwacht. Pas vanaf dag 6, wanneer ik ook de tweede injectie, Cetrotide, erbij moet gaan zetten zie ik een klein obstakel. De naald van deze injectie is een stukje groter, en ook omdat je deze injectie zelf klaar moet maken bouw ik toch wat spanning op. Ik ben nu ook wat langer bezig. Het zijn misschien maar 10 minuten meer, maar toch. Ook ben ik voor het eerst tijdens het injecteren op de manier gaan zitten zoals ze me in het ziekenhuis uitlegden. De injecties van de dagen hiervoor zette in staand. Dit voelde prettiger. Ik besluit dan de komende injecties ook staand te blijven zetten. Op wat druk op mijn buik, kleine steken en wat bultjes na 2 dagen heb ik geen last van de injecties. Iets waar ik ergens een beetje bang voor was. Ik heb wat kleine blauwe plekjes, dus kies elke dag een ander plekje om te injecteren zodat ik ook hier verder geen last van heb.

Tussendoor moet ik voor controle echo's naar het ziekenhuis. Tijdens de eerste echo zien we links 15 eiblaasjes, rechts zijn het er 14. In totaal wel pas 2 groot genoeg voor een punctie, dus ik moet nog even door injecteren en de volgende echo wordt 2 dagen later gepland. Dan zien we links 18 eiblaasjes, en rechts 16. Nu zijn er al 6 groot genoeg voor de punctie. De gynaecoloog besluit de punctie te plannen op de dinsdag erna. Dit betekent ook dat de allerlaatste injectie voor nu, Ovirtelle, gezet moet gaan worden op zondag. Dit moet stipt om 21.00u zodat dat 35 uur voor de punctie is.

De avond voor de punctie mag ik een oxazepam nemen om rustig te slapen. Ook in de ochtend, een uur voor de punctie moet ik een oxazepam nemen met 2 paracetamollen. Vervolgens moet ik normaal ontbijten, met moeite krijg ik een één boterham naar binnen. Om 07.45u meldden we ons in het ziekenhuis op de afdeling. We mogen vrij snel naar binnen, door naar kamer 7. De gynaecoloog heet ons welkom, samen met de verpleegkundige. We mogen tegenover hen aan het bureau plaats nemen. Er worden nog wat vragen gesteld, en wat verteld over het verloop van de punctie. Ook wordt de transportkoffer goed gecontroleerd. Na de punctie moet mijn man de transportkoffer, met daarin de eiblaasjes, naar het volgende ziekenhuis vervoeren. Ons behandelend ziekenhuis is alleen een transferlocatie, dus in het volgende ziekenhuis worden de eicellen en zaadcellen samengebracht. De terugplaatsing zal dan ook daar plaatsvinden. Als ik mij goed voel mag ik mee, maar dat kan na de punctie pas bepaald worden.

Ik mag mijn onderkleding uittrekken en plaatsnemen in de daarvoor bestemde stoel. De verpleegkundige plaatst een infuus bij me voor de morfine, en geeft me een metertje om mijn vinger, om me in de gaten te houden. Als alles klaar staat wordt er nog gevraagd of ik muziek wil horen tijdens de punctie. Ook dat wordt geregeld. De morfine wordt toegediend, en de gynaecoloog begint aan de punctie. Via het scherm kunnen we meekijken. Heel bijzonder om te zien hoe dit in zijn werk gaat. De totale punctie duurt nog geen 10 minuten. De hele voorbereiding en het werk erna kost meer tijd. 

Na de punctie helpt de verpleegkundige me met aankleden. Ik ga staan om het makkelijker te maken maar de verpleegkundige houdt me direct tegen. 'Ho, ga nog maar even zitten'. Door de ingreep en alle medicatie in mijn lijf moet ik het wat rustig aan doen zegt ze, maar ik voel me goed. Als ik alles aan heb mag ik naar de rustruimte, een knusse kamer met twee luie stoelen. Ik krijg een kopje thee, koekjes en een belletje voor als ik hulp nodig heb. Tussendoor komt de verpleegkundige een aantal keer kijken of alles goed gaat. Ze stelt me wat vragen en merkt op dat ik er goed uit zie. Als ik wil mag ik mee naar het volgende ziekenhuis om de eiblaasjes weg te brengen. Wel moet mijn man dan alles tillen. Na een klein half uurtje rusten staan we in de lift naar beneden. Met het koffertje wacht ik op het bankje voor het ziekenhuis tot mijn man de auto heeft gehaald. 

In het tweede ziekenhuis mogen we naar de parkeerplek aan de achterkant van het ziekenhuis, dichtbij het laboratorium waar we moeten zijn. Hier hebben ze speciale plekken gereserveerd voor stellen die eiblaasjes komen brengen na een punctie.

Aan de balie worden we welkom geheten. Mijn man krijgt meteen een potje mee om daar sperma in te produceren. Als dat gedaan is mogen we een hapje eten of drinken in het restaurant. De dame aan de balie verteld ons dat ze een half uurtje nodig hebben. 

We eten en drinken wat in het restaurant, en het half uur vliegt voorbij. We besluiten na een half uurtje rustig aan terug te lopen naar de afdeling, waar de dame ons toelacht als we binnenkomen. 'Goed nieuws', zegt ze. Uit de 7 eiblaasjes die verzameld zijn, zijn 5 mooie eicellen gekomen. Het sperma van mijn man is ook al onderzocht, en waar er tijdens een eerder onderzoek 60.000 goede cellen zijn gevonden, zijn dit er nu 180.000, verdriedubbeld dus. We gaan naar huis met de datum voor de terugplaatsing, 3 dagen later. Als alles goed gaat moeten we ons dus vrijdag melden. Als er geen embryo's zijn ontstaan krijgen we donderdag voor 12.00u een telefoontje en hoeven we ons niet te melden. Nog even spannend dus.

De rest van de dag liggen we languit op de bank met thee, dekentjes en heel veel series. Ook de 2 dagen na de punctie mag ik van mijn werkgever thuisblijven. Achteraf gezien erg fijn aangezien ik weinig last heb gehad van de punctie. Ik had dan waarschijnlijk toch mee aangepakt terwijl ik het toch was rustig aan moest doen. Op deze manier heb ik echt mijn rust kunnen pakken en wat extra kunnen slapen wanneer nodig. Tussendoor was het nog even spannend of we geen telefoontje zouden krijgen van het ziekenhuis, maar dat is gelukkig niet zo. Wij mogen dus terug voor een terugplaatsing!