Een kinderwens en werken

Over het feit dat ik ooit graag moeder zou willen worden ben ik altijd open geweest. Dat wij gingen proberen voor een kindje hebben wij wel bewust voor onszelf gehouden. Dat was ons kleine geheimpje. Tot het moment dat we het wel moesten delen.

Werk en zwangerschap heb ik altijd een lastig idee gevonden. In mijn hoofd werd er toch vaak op een andere manier gekeken naar vrouwen die zwanger waren en werkte. Alsof het een last was dat ze op een gegeven moment met verlof gingen. Hierdoor hebben mijn man en ik net iets langer gewacht met proberen, zodat ik mijn vaste contract had. Een hele gekke gedachten eigenlijk, maar het gaf mij net een rustiger gevoel. Toen het na een jaar proberen nog niet gelukt was zijn wij naar de huisarts gegaan. Maanden gingen voorbij tot wij uiteindelijk te horen kregen dat wij aan een ICSI traject moesten starten. Mijn werk wist van niks, alle afspraken had ik op mijn vrije dag gepland. Het liefst had ik het nog langer geheim gehouden, maar logistiek kon het niet anders dan dat ik het wel moest vertellen. Ik werk in de kinderopvang, waardoor ik niet zomaar van werk kan weggaan voor een afspraak. Daarnaast werk ik 4 dagen en is het onmogelijk om alles op mijn vrije dag te plannen met een traject. Ik ben het gesprek met mijn manager aangegaan, iets wat ik erg spannend vond, en ze reageerde begripsvol. Dat was een opluchting. Mijn collega’s wisten nog van niks, dat wilde ik ook graag zo houden. Ik had geen zin in vragen of blikken vol medelijden. De constante vragen over hoe het nu ging. Ik wilde gewoon blijven werken en kunnen doen alsof er niks aan de hand was. In mijn privé situatie hield iedereen zich ondertussen al genoeg bezig met onze kinderwens.

Op de dagen van de afspraken in het ziekenhuis nam ik een vrije dag op van mijn vakantiedagen of mijn overuren. Zo wilde ik mijn werk zo veel mogelijk tegemoet komen. Ik zag het rooskleurig in, fijn dat er met mij meegedacht werd dacht ik toen nog… De frictie startte toen er een interne en hogere functie vrij kwam die ik graag wilde. Meer taken, verantwoordelijkheid en iets meer met beleid en administratie werken. Een nieuwe uitdaging die ik zeker zag zitten. Ik solliciteerde en was benieuwd hoe het zou lopen. De manager had mijn sollicitatie zien binnenkomen en had mij bij zich geroepen. Wat zou ze willen vragen dacht ik nog. Toen kwam het. “Weet je zeker dat jij deze nieuwe functie erbij kan hebben in jouw situatie”? De vraag overviel mij een beetje. In eerste instantie vond ik het een hele gekke vraag. Als ik er geen ruimte voor had gehad dan had ik ook niet gesolliciteerd. Ik dacht nog even over de vraag na en besloot van het beste in de mens uit te gaan. Ze vroeg het vast omdat ze bezorgd om mij was. Ik sta er om bekend dat ik mijzelf wel eens voorbij loop. Ik legde uit dat ik er goed over na gedacht had en de functie erg vond passen bij mezelf. Dat ik energie kreeg om een nieuwe stap te nemen, ook voor mijn eigen ontwikkeling. 

De dagen gingen verder, het traject was echt van start gegaan. Ik was begonnen met injecties zetten. Gelukkig had ik weinig tot geen last van bijwerkingen en kon ik zorgeloos blijven werken. Op een dag kwam de mededeling dat mijn manager mijn twee vaste collega’s van de groep naar huis wilde sturen. Ze had te veel personeel dus moesten er wat collega’s naar huis. Dit zag ik niet zitten, want dan zou ik met twee onbekende gezichten voor de kinderen staan en dat is niet pedagogisch verantwoord. Eén collega was prima, maar niet allebei. Dit legde ik uit aan mijn manager. Wat ze toen zei maakt me nog steeds boos. “Normaal zou ik hier geen gehoor aangeven, maar omdat ik van jouw situatie weet zal ik deze keer luisteren”. Ik reageerde door te zeggen dat mijn privé situatie los stond van werk. We discussieerde nog wat over de situatie tot ze zei “ik zie dat je wat emotioneel reageert, komt dat door de injecties”. Met open mond heb ik haar aangekeken. Wat een rare opmerking. Alsof het feit dat ik tegen haar beslissing in ging betekende dat ik last had van de hormonen van de injecties. Ik benoemde nogmaals dat mijn privé situatie los staat van werk en ben terug naar mijn groep gelopen. Het gesprek had mij zo’n naar gevoel gegeven. Ik begon aan mezelf te twijfelen. Reageerde ik echt anders door de injecties?

Naar aanleiding van mijn sollicitatiebrief werd ik uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. De vreemde opmerkingen van mijn manager zaten nog in mijn achterhoofd, maar ik probeerde het los te laten. Tijdens het sollicitatiegesprek kreeg ik steeds meer het idee dat de manager mij niet voor de functie wilde. Ze benoemde punten over mijn handelen, waar ik mij totaal niet in kon vinden. Waar ze een tijd geleden in mijn functioneringsgesprek nog hartstikke lovend was, begon ze nu overal negatieve punten over op te noemen. Ik snapte er helemaal niks van. Had ik mijzelf zo verkeerd ingeschat? Deed ik mijn werk niet goed? Tot mijn man aankaartte dat mijn manager dit misschien wel deed om een gegronde reden te hebben om mij af te wijzen voor de functie. Vanwege het traject heb ik meerdere ziekenhuis afspraken die ik niet kan verzetten. Ik zou bijwerkingen kunnen krijgen waardoor ik niet kan werken. Als alles zou lukken zou ik zwanger zijn en uiteindelijk met verlof moeten. Wat nou als ze dat allemaal te ingewikkeld vind? Zou het echt zo zijn dat ik benadeeld word voor mijn kinderwens?

Misschien denk ik er te veel over na en vat ik het te persoonlijk op. Ik ben nog in gesprek gegaan met mijn manager omdat ik een naar gevoel overgehouden had aan de afgelopen weken. Ze gaf aan geen nare bedoelingen te hebben en mij niet te benadelen om het traject dat ik volg. Ze was vrij zakelijk en kortaf. Nog steeds weet ik niet zo goed wat ik met de situatie moet. Mensen in mijn omgeving geven aan dat de opmerkingen niet kunnen. Zelf ben ik bang dat ik het groter maak of het verkeerd opvat. Nogmaals in gesprek gaan voelt niet goed, ik krijg het gevoel niet gehoord te worden. Maar daar heb je het lastige punt, mijn gevoel. Een gevoel is geen feit. Voor nu is het even diep inademen en door gaan met werken en het traject. Laten we het doel maar voor ogen houden.

Leestip: 5 maanden na jouw geboorte en je overlijden