5 maanden na jouw geboorte en je overlijden

Lieve Jip,
het is vandaag alweer 1 september. Jij bent al 5 maanden oud eigenlijk.
Ik denk vaak aan je en hoe je er misschien wel uit zou hebben gezien. Hoe zou je lachen, hoe zou je huilen, hoe zouden je ogen eruit zien?
Het zijn allemaal vragen waar we nooit een antwoord op zullen krijgen. Samen met nog een heleboel andere vragen. Waarom? Waarom wij? Waarom heb je niets laten merken?
Een vraag waar we wel ooit antwoord op hopen te krijgen is de vraag of we ooit een levend kindje zullen hebben. Het is namelijk verre van vanzelfsprekend voor ons.
Dus ja, de angst bekruipt me wel eens, dat je misschien nooit een broertje of zusje zal krijgen. En ja, die angst is gegrond.
Maar we zullen ons best gaan doen, Jip. Net zo hard als dat we dat voor jou ook gedaan hebben. We hopen dat ook het geluk ons een keer meezit. Echter lijkt dat nu nog niet zo te zijn.
We moeten leren geduldig te zijn, maar dat is echt lastig. We zijn soms zo zoekende naar manieren om weer te proeven aan het fijne gevoel dat we hadden toen jij nog trappelend in mijn buik zat. We waren zo gelukkig. Alsof niemand ons wat kon maken.. Helaas werd ons op de meest brute manier duidelijk gemaakt dat er een donkere periode op de loer lag.

Maar Jip, wij doen echt ons best. Voor jou, voor ons, voor elkaar. Want oh lieve lieve Jip, jij hebt ons zoveel liefde gegeven, dat is met geen pen te beschrijven.
Je bent ondanks alles, het beste dat ons ooit is overkomen.

We missen je.
We houden van je.
Dikke kus,
Papa en Mama

Leestip: Zwarte piet: kan dit nog steeds, of niet?