Ineens begon de nachtmerrie..

Braakneigingen en hoofdpijn het duurde te lang.

Het begon allemaal in de ochtend, Jax stond boven de wc hij was misselijk. Ik zocht er niks achter elk kind spuugt wel eens of is misselijk in de ochtend. De rest van de dag was hij moe en lieten we hem een dagje thuis van school. Het is ook allemaal wat veel op school dachten wij. De volgende nacht en ochtend weer met zijn hoofdje boven de toilet, ik vond het vreemd maar omdat hij overdag wat opknapte bleef ik in de veronderstelling dat hij wat grieperig zou zijn. Nacht op nacht en vroeg in de morgen stond Jax aan ons bed dat hij weer zo misselijk was, ik kon het niet meer aan. Hij begon intussen ook te klagen over hoofdpijn. Het was vrijdag en het was al een paar dagen aan de gang. Ik ging met Jax naar het inloopspreekuur bij de huisarts, dan maar de overbezorgde moeder waar de alarmbellen bij afgingen. Na 1,5 uur waren we aan de beurt, hij kreeg wat neurologische testjes en alles was prima. Geen verhoging, geen hoge bloeddruk. Ik gaf aan het niet te vertrouwen en ze gingen overleggen met de kinderarts. In de middag werden we gebeld dat we na het weekend op dinsdag op controle konden komen in het ziekenhuis bij de neuroloog.

Ik ging samen met Jax naar het ziekenhuis en mijn man bleef thuis bij de andere kinderen. Eenmaal bij de neuroloog voerde ze ook wat testen bij hem uit. Ook deze testen waar voldoende. Ze gaf aan ik zie geen problemen maar ik wil voor de zekerheid een CT-scan maken om uit te sluiten dat we straks niks over het hoofd hebben gezien, maar mijn verwachting is dat hier niks uit gaat komen. Wij samen naar de de CT-scan, hij vond het wat spannend maar hij liet het allemaal maar gebeuren. Na de CT-scan konden we weer naar huis en zouden we in de middag rond 3 uur gebeld worden. Ik had een soort van voorgevoel dat ik eerder gebeld zou worden, misschien toch een angst of toch echt een voorgevoel. We aten samen nog even een ijsje in het ziekenhuis en reden rustig naar huis. Eenmaal thuis ging de telefoon van mijn partner, het ziekenhuis. Hij trok zo wit weg als de muur. We moesten terug komen de scan zag er niet helemaal uit zoals we gehoopt hadden. Ik ging in de overlevingsmodus en nam Jax weer mee terug naar het ziekenhuis. We werden verwacht bij de oogarts, ik zocht hier niks achter. En maar goed ook achteraf want hij kreeg onderzoeken naar zijn oogzenuwen omdat er blijkbaar op de scan was geconstateerd dat er teveel druk op zijn ogen stond.

De angst omdat de wachtkamers vol zaten en wij overal direct naar binnen werden geroepen werd mij wat teveel, maar ik moest sterk blijven voor Jax.

Terug naar de neuroloog waar ik de mededeling kreeg dat Jax even met de verpleging ging spelen en ik een gesprek zou krijgen zonder Jax hierbij. Op dat moment gingen mijn emoties alle kanten op, ik hoor hier niet alleen te zitten. Ik voelde me machteloos, onzeker en was er niet bij met mijn hoofd. We hebben nou eenmaal al zoveel ellende meegemaakt dat ik ook een hele grote muur om mij heen heb gebouwd als het gaat om artsen.

Ze begon; wij hebben de scan beoordeeld en deze ziet er niet goed uit. De hersenkamertjes zijn te groot, er zit teveel vocht in zijn hersentjes en er staat teveel druk op zijn hoofdje en ogen wat er voor zorgt dat hij braakneigingen heeft en zoveel hoofdpijn. Ook zien wij een cyste die beoordeeld moet worden. Je word direct opgenomen en hij zal zo meteen nog een MRI scan krijgen want het vocht moet zo snel mogelijk uit zijn hoofdje.

Jax werd opgenomen op de kinderafdeling en er werd een infuus geplaatst voor de MRI scan, echter achteraf was het infuus voor niks want er was geen contrastvloeistof nodig. Ik kon wel huilen, zoveel moeite voor een infuus die niet nodig was geweest. Je kind in een MRI scan zien is verschrikkelijk. Zijn hoofdje helemaal vastgezet, en een spiegeltje dat hij mij toch kon zien zitten. Ook dit deed hij zo goed, ik weet zelf dat ik tijdens mijn diagnose gewoon lag te spugen in de buis! Bijzonder hoe sterk zo'n kleintje is, en zolang stil kan liggen zonder te huilen.

Na de MRI scan moesten we weer een paar uurtjes wachten op uitslagen. Ik heb in tijden niet zoveel spanning gevoeld. Mijn lichaam trilde de hele dag, ik kon niet ontspannen. Als het om je kind gaat is voor mij gevoel alles zoveel intenser. Wij mochten een paar uur na de MRI scan en overleg met het WKZ naar huis toe in afwachting op de opname in het kinderziekenhuis.

Een dag later zijn we inmiddels opgenomen en worden de onderzoeken vervolgd.