Wij zouden geen ruziënd stel worden

Mijn vriend en ik hebben het soort relatie waar iedereen jaloers op is. We gunnen elkaar alles, kunnen werkelijk overal over praten en hebben het fantastisch samen. Stellen die na de komst van hun telg om de haverklap mot hadden, daar begrepen wij niets van. Wij maakten nooit ruzie en de komst van Oscar zou daar niets aan veranderen. Je begrijpt, dit was voordat onze baby geboren werd.

Natuurlijk kibbelden mijn vriend en ik toen wel eens maar dat was heel af en toe en alleen over het huishouden: ik eiste dat hij meer deed, hij eiste een schoonmaker (wat ik overigens onzin vond). Toch ontstond er een verdeling die voor ons beiden acceptabel was. Maar na de komst van Oscar is de to-do lijst oneindig en raakt de verhouding verder verstoord. De dagen waarop we geen woorden hebben zijn inmiddels schaars. Gooi daar nog wat slaapgebrek tegenaan en je hebt genoeg stof om over te bakkeleien. 

Een van die momenten was onlangs tijdens onze vakantie. Mijn vriend moet die ochtend werken. Terwijl ik me voorbereid op een middag zon, klapt mijn vriend zijn laptop dicht, mompelt iets over fietsen en verdwijnt. Eenmaal terug van zijn tocht neemt hij een duik in het zwembad en gaat vervolgens uitgebreid douchen. De adrenaline en cortisol stromen inmiddels door mijn aderen. Fris en fruitig stapt hij nietsvermoedend de badkamer uit. Daar sta ik hem al bij de deur op te wachten met mijn beste als-blikken-kunnen-doden-gezicht. Wat nu weer, zie ik hem denken. ‘Ik dacht al dat je het niet leuk vond als ik zou gaan fietsen’, zegt hij. Ai, dat had ik dus toch niet zo goed verborgen als ik dacht. Meteen voel ik me een slechte vriendin die haar vriend niks gunt, maar nu moet ik wel zeggen wat er is.

Ik leg hem uit dat het voelt alsof Oscar alleen mijn verantwoordelijkheid is. Ik let op hem, tenzij ik mijn vriend expliciet vraag dat te doen. Er gaan hele dagen voorbij waarop ik niet eens lunch en ik probeer me te herinneren wanneer ik voor het laatst heb gedoucht. Vorige week was mijn enige uitstapje een bezoek aan de apotheek. En als ik dan al een keer mijn handen vrij heb sta ik de was te doen, te koken of haal een stofzuiger door het huis. Dat moet anders, zeg ik. Mijn vriend knikt en geeft aan dat hij het begrijpt. Maar ik moet hem beloven zijn hulp in te schakelen als ik dat nodig heb, want ‘wij mannen zien dat gewoon niet’.

Diezelfde avond is het bedtijd voor onze kleine man. Direct pas ik de nieuwe strategie toe en vraag mijn vriend Oscar naar bed te brengen. ‘Maar jij kan dat beter’, antwoordt hij. ‘Oke’, zeg ik kortaf en loop geïrriteerd weg. Het kost me een uur voordat hij slaapt. Boos haal ik in de keuken een kop thee en ga terug naar de slaapkamer. Kinderachtig - ik geef het toe - maar het werkt, want na een tijd komt mijn vriend toch maar eens polshoogte nemen. Ik herinner hem aan onze ruzie eerder die dag en dat, nu ik dan eindelijk eens duidelijk aangeef wat ik nodig heb, hij vervolgens doodleuk komt aanzetten met 'maar jij kan dat beter'. En dat als ik altijd alles blijf doen waar ik beter in ben, hij het ook nooit leert. Ha, die zit! ‘Maar jij bent er écht beter in’, zegt mijn vriend. Even denk ik dat ik ontplof. Maar dan vervolgt hij: ‘Ik ben gewoon onzeker. Ik heb hem nu al een paar keer naar bed gebracht maar dan blijft hij maar huilen. Bij jou huilt hij nooit’. 

Wauw. Opeens dringt het tot mij door dat hij dit meent en dat het geen onderdeel is van zijn masterplan mij voor alles op te laten draaien. Ik denk dat ik nog nooit zoveel van hem heb gehouden als op dat moment en geef hem een zoen. Ik vertel mijn vriend dat hij een fantastische vader is en stel hem gerust dat Oscar ook wel eens bij mij huilt. En zoals dat in de beste relaties gaat, sluiten we een compromis: vanaf dat moment brengt hij Oscar vaker naar bed en ik ga toch nog maar eens op zoek naar een schoonmaker. Dat scheelt alweer een discussie. 

Leestip: Zonnebaden tijdens zwangerschap: veilig of niet?