Na het infuus vraagt ze hoe ik me voel

‘Waar kijken we naar?’. Mijn vriend knijpt zijn ogen tot spleetjes. ‘De baarmoeder’, roepen de verpleegkundige en ik in koor. Ik ben inmiddels expert geworden op het gebied van het vrouwelijke geslachtsorgaan. Of nouja, vooral die van mezelf. De verpleegkundige wijst naar het scherm. ‘Dit is het baarmoederslijmvlies. Hier zie je drie mooie lagen. ‘Prachtig, een heerlijk donzen dekbedje’. Ik word blij van wat ze zegt, omdat ik weet wat het betekent. Het is een goede basis voor een bevruchte eicel. ‘Keurig. Heel mooi.’ De complimenten aan mijn baarmoeder vliegen in het rond. ‘We zien jullie over twee dagen, voor de punctie.’ Ik geef mezelf een schouderklopje, maar dan op mijn buik.

Ik heb gekozen voor algehele narcose omdat ik bij het idee van een naald in mijn baarmoeder al bijna flauwval. Na een nacht vol dromen waarin ik de gehele behandeling al ondergaan heb, is het zover. We worden begeleid naar een ruimte met drie bedden, afgescheiden door een dunne wand en een gordijn. ‘Ze zijn op dit moment bezig met een behandeling. Je wordt over ongeveer een half uurtje geroepen’. Ik knik omdat mijn keel te droog is om te antwoorden. Op de één of andere manier heb ik dit moment zó groot gemaakt in mijn hoofd dat ik amper meer kan functioneren. Na ongeveer tien minuten wordt er een vrouw de behandelkamer uitgereden. Het bed wordt in het ‘kamertje’ naast mij gezet. Ik hoor haar kreunen en mompelen. Mijn vriend pakt mijn handen er vraagt me wat ik vanavond wil eten. Een afleidingsmanoeuvre die niet goed werkt wanneer je maag zich omdraait van de zenuwen.
Er komen twee vrouwen bij mijn bed staan. Eentje stelt zich voor als de anesthesist, de ander is arts. Mijn infuus wordt ingebracht en ze vraagt of ik het spannend vind. Als de tranen mijn ogen vullen hoef ik niet meer te antwoorden. ‘We gaan de kamer voorbereiden en dan halen we je op’. Mijn handen zijn nat van het zweet. ‘Veeg maar aan mij af’ zegt mijn vriend. Het is het enige wat hij op dit moment kan doen.
Het gordijntje wordt opzij getrokken. ‘Ben je zover?’. Ik zeg van niet, maar loop toch mee. ‘Neem maar plaats op de stoel’. De vrouwen staan allemaal om mij heen. Ik tel er inmiddels vijf. ‘Eerst ga ik de pijnstilling toedienen’. De anesthesist drukt een spuitje leeg in mijn infuus. Na enkele seconden begint alles te draaien. ‘Nu komt ook het slaapmiddel. Je zult snel wegvallen’. Ik wacht totdat het gebeurt. Het lijkt alsof ik in de Villa Volta van de Efteling zit, maar ik hoor mezelf iets anders zeggen: ‘Wow, het lijkt wel of ik XTC heb gebruikt’. Iedereen lacht. Daarna val ik weg.

Als ik weer bijkom voelt het alsof ik een eeuwigheid heb geslapen en tegelijkertijd lijkt het een fractie van een seconde. ‘IK BEN WAKKER!’ roep ik zodra ik mijn ogen open. Om mij heen zijn alle vrouwen bezig met opruimen. ‘Dat is mooi, want we zijn klaar’. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo lekker heb geslapen. Ik word de behandelkamer uitgereden en mijn vriend zit al op me te wachten. Zijn grijns vertelt me dat ik er inderdaad uitzie alsof ik net van een feestje kom. ‘Alles ging goed. We hebben vijf eiblaasjes aangeprikt. Het lab komt jullie straks vertellen of er ook eitjes in zaten’. Mijn vriend ijsbeert een half uur door de kamer.
We krijgen te horen dat er 5 eitjes zijn gevonden, allemaal van goede kwaliteit. We zuchten tegelijk van opluchting. Over drie dagen worden we gebeld of de eitjes ook daadwerkelijk bevrucht zijn geraakt.

Eenmaal thuis installeer ik mij op de bank en brengt mijn vriend het beddengoed naar beneden. Ik word overladen met theetjes en maaltijden. Het liefst zou ik een winterslaap houden en over drie weken wakker worden. Ik trek het donzen dekbed over me heen. Heerlijk. Inderdaad een perfecte plek om 9 maanden te verblijven.