Liefde en geluk is er gelukkig ook weer

In het vorige deel vertelde ik al dat mijn zoon weer liefde had gevonden. Vorig jaar met kerst vroeg hij of hij iemand mee mocht nemen en ik voelde meteen dat weleens menens kon zijn. Mijn zoon neemt niet zomaar iemand mee en na K. is er niemand meer in zijn leven geweest.

Een beetje onwennig zaten ze hier aan tafel aan het kerstdiner en al snel bleek dat ze elkaar kenden vanuit de gemeenschap. Dit betekend dat ze veel raak vlakken hadden en elkaar sowieso konden vinden in het geloof. Dit was natuurlijk een groot punt geweest in de relatie met K. waardoor het mede fout is gelopen. Het was mooi en ook een beetje spannend om deze liefde te zien bloeien. Ze gingen met ons gezin mee op skivakantie en zo konden wij ook haar beter leren kennen. Ik merkte al snel dat ze volwassener was en ze echt oprecht al ontzettend gek op Maikel was. Het was mooi om te zien hoe ze achter Maikel stond en hem steunde in het hele verhaal met K. Natuurlijk was het nog steeds een bizarre situatie maar nu stond Maikel er niet meer alleen voor. Wat K. verder ook zou doen, samen konden ze de situatie aan en vonden ze liefde en steun bij elkaar.  

En toen ging het eigenlijk ook allemaal best snel, en ja ook ik vond het misschien wel te snel. Maar het voelde voor beide zo ontzettend goed dat ze wilden gaan trouwen. In Mei vroeg Maikel haar ten huwelijk en gisteren 22 September was het dan zover. Mijn zoon is getrouwd. Sommige mensen vragen me hoe dat dan voelt en heel eerlijk het voelt een beetje dubbel. Natuurlijk ben ik blij voor hem, ik heb hem de hele dag met een grote glimlach gezien. Hij is zo ontzettend gelukkig en dat maakt mij ook gelukkig. Maar het is ook weer een stukje los laten, weer een nieuwe fase, mijn zoon is nu officieel iemands man. Hij gaat een eigen gezin stichten een nieuwe familie maken en mijn rol als moeder wordt ook weer anders. Ik ben nu officieel een schoonmoeder en heb er een dochter bij gekregen. Ik moet zeggen dat ik de hele dag met een steen in mijn maag heb rond gelopen, alsof ik hem voor de eerste keer naar school bracht. Hij vond het leuk en spannend en stond al te zwaaien en ik nam in tranen afscheid, een beetje dat idee. Moeilijk uit te leggen maar ik ben zo ontzettend trots en tegelijkertijd een beetje weemoedig. 

De trouwdag was ook compleet anders als wij gewend zijn, het geloof en de gemeenschap speelden een grote rol op hun dag. Niet iedereen voelde zich daar gemakkelijk bij in onze familie. Ik had daar zelf geen last van, het was hun dag en ik zag dat zij beiden straalden en genoten en dat was voor mij het belangrijkste. Het hoort een mooie en speciale dag te zijn en dat was het. Daarin telt niet wat een ander ervan denkt of ervan vindt en ook niet wat ik denk of vind. Als ik iets heb geleerd in de afgelopen jaren is dat onze kinderen hun eigen keuzes maken en dat we niets anders kunnen doen als ze steunen. Als ze volwassen zijn kiezen ze hun eigen pad en hoe mooi is het als we daar bij mogen zijn en toe mogen kijken? Natuurlijk is het soms moeilijk als je kind keuzes maakt die je zelf misschien niet zou maken maar uiteindelijk geld het geluk van je kind boven alles. Het is zijn of haar leven en wij moeten ze loslaten en het ze zelf laten ontdekken.

Ik heb in ieder geval genoten van de trouwdag van mijn zoon, mijn eerste kind. Nu in oktober de rechtszaak nog afwachten en hopen dat de erkenning door de rechter teruggedraaid wordt dan kunnen ze het boek K. sluiten en gaan genieten van een mooie toekomst. Dat verdienen ze namelijk, deze 2 mooie mensen. 

Trending op Mamaplaats: Begrafenis: “Toen we Oscar samen in zijn graf hadden gelegd braken we”