Jij wist het als aller eerste

Toen ik die ochtend wakker werd had ik nooit kunnen voorspelen wat er die dag zou gaan gebeuren. En jij waarschijnlijk ook niet. Ondanks dat ik me al een tijdje ziek voelde was de gedachten van een zwangerschap oprecht niet door mijn hoofd gegaan. Ik was zeventien jaar en totaal niet bezig met baby’s. Natuurlijk had ik een jaar eerder een miskraam gehad, juist daarom slikte ik de pil nu extra goed. Ik sloeg geen dag over want toen ik de miskraam meemaakte, sprak ik met mezelf af dat ik dat nooit meer mee wilde maken.

Onzeker gaf ik mijn urine aan je, ik probeerde het potje nog een beetje te verstoppen onder mijn trui. Hoe gênant zou het zijn als iemand mijn plas zou zien? De wachtkamer zat vol met andere mensen namelijk. “Ik ga het even testen en de dokter zal je zo binnen roepen” fluisterde je.

Gespannen liep ik terug naar mijn stoel en ik wist niet hoe ik me moest gedragen. Waarom moest ik van de huisarts een zwangerschapstest doen? Ik kon toch niet echt zwanger zijn? Ga ik een baby krijgen? Hoe ga ik dat doen? Zoveel vragen. Zou er veel door jou hoofd zijn gegaan op het moment dat je hoorde dat je een zwangerschapstest moest uitvoeren voor een zeventienjarig meisje?

De deur van het kamertje waar je was stond open. Ik probeerde over de balie mee te kijken. Ik zag niet zo veel. De minuten leken uren te duren en in bleef je in de gaten houden. Je gezicht was gefocust op de test. Maar ineens veranderde dat. Ik zag je schrikken, echt waar, ik zag het gebeuren. Je schrok en keek naar mij. Meteen keek je weer weg. Je keek naar de test en vermeed daarna oogcontact met mij. Met een snelle wandel ging je richting de deur van de huisarts. Je klopte vluchtig aan en toen de huisarts riep : “kom maar binnen”, wist je niet hoe snel je de kamer in moest lopen.

Wat zou je daar binnen gezegd hebben? Ik zag dat dit iets met je deed. Alsof ik je eigen dochter was. Redelijk snel nadat ik je zag verdwijnen met mijn positieve test in de kamer van de huisarts, stond je weer buiten. Je vermeed nog steeds oogcontact. Ik zag dat je je ongemakkelijk voelde achter de balie. Jij wist namelijk dat mijn hele leven zou gaan veranderen. Jij wist het als aller eerste.

Ik wist het als tweede, je gezicht sprak namelijk boekdelen en ik zag aan alles dat de test positief was. Na een aantal ongemakkelijke minuten in de wachtkamer werd ik binnen geroepen door de huisarts. Ik liep langs je af en toen keek je mij wel aan. Je had een lieve maar vooral bezorgde blik. Je knikte, het voelde alsof je me daarmee succes wenste.

Toen ik de kamer binnen liep viel mijn oog gelijk op de test. Deze lag midden op tafel. Ik zag niet meteen of deze positief was. Heel even dacht ik dat ik je fout had begrepen. Zou ik dan toch niet zwanger zijn? Maar ik was wel zwanger. Er groeide een mini mensje in mijn buik.

Ik kon geen fatsoenlijk woord uitbrengen en huilde aan een stuk door. Van de huisarts kreeg ik weinig sympathie, maar dat is een heel ander verhaal. De huisarts vroeg ik weer plaats wilde nemen in de wachtkamer zodat hij kon bellen met het ziekenhuis om een echo in te plannen. Ik voelde me zo opgelaten dat ik weer die wachtkamer in moest. Er zaten daar andere mensen. Mensen die ik kende. Hoe ging ik verbergen wat ik zojuist had gehoord? Of beter gezegd, hoe ging ik mijn tranen verbergen? Gelukkig was jij daar. Ik kon naar jou kijken en jij zou begrijpen waarom ik rode ogen had.

Mijn vader belde me terwijl ik aan het wachten was. Hij zou mij namelijk ophalen bij de huisarts. Anthony had mij er afgezet omdat mijn fiets stuk was maar hij moest weer gaan werken dus mijn vader zou mij ophalen. “Kom maar even naar binnen alsjeblieft” zei ik zachtjes door de telefoon. Ik zag dat je keek terwijl ik aan het bellen was. Je was misschien wel net zo bezorgd als ik zelf. Want jij wist het. Jij wist als eerste dat een zeventien jarig meisje zwanger was. Jij wist dat ik een “onmogelijke” keuze moest gaan maken. Jij wist dat ik een zware tijd tegemoet ging.

Tussen het helpen van andere mensen door en de telefoontjes die je aan moest nemen zag ik dat je mij in de gaten hield. Niet op een vervelende manier hoor. Mijn vader en ik mochten inmiddels naar binnen bij de huisarts. Hij wist nog steeds niet wat er aan de hand was. Dat kon ik namelijk niet zeggen omdat er een bekende van ons naast mij zat. Ik wilde niet dat zij hoorde dat ik zwanger was. Nog niet in ieder geval. Toch voelde het fijn dat jij wel wist wat er aan de hand was.

Weer moest ik langs jou af lopen, deze keer was je aan het bellen en keek je niet. Papa hoorde dat ik zwanger was en gaf geen enkele reactie. Alsof zijn wereld écht even stil stond. Dat begrijp ik zo goed nu ik zelf kinderen heb. Een zwangerschap is een zegen, maar op zo’n jonge leeftijd is het gewoon moeilijk en niet bepaald handig. Ik snap dat papa schrok en niet wist wat hij moest zeggen. Later zei hij ook “ ik gunde jou iets anders op die leeftijd. Ik wil niet zien dat mijn dochter zo’n moeilijke keuze moet maken. Ik wil niet zien dat jij zo’n verdriet hebt”. Zou jij dat ook hebben gedacht toen je de positieve test in handen had? Zou je hebben gedacht “och het arme kind, wat gaat dit moeilijk voor haar worden?” Of juist iets totaal anders? Dat is iets wat ik nooit ga weten.

Lieve doktersassistente, ik ben benieuwd of je nog ooit aan mij hebt gedacht. Ik wel aan jou namelijk. Vaak zelfs. Als ik denk aan de manier waarop ik er achter kwam dat ik zwanger was, dan denk ik aan jou. Aan jouw bezorgde blik en aan jouw ogen die mij aankeken en zeiden : “sterkte meisje”. Ik weet dat je bent geschrokken. Misschien had je zelf wel kinderen van mijn leeftijd en dacht je aan hun. Of misschien heb je wel helemaal geen kinderen maar snapte je toch wat ik door ging maken. Ik hoop stiekem dat je nog ooit in mijn dossier hebt gekeken en daardoor weet dat ik een gezonde dochter op de wereld heb gezet. Ik hoop dat je weet dat alles goed gaat. Want jij , jij wist het als eerste.

Lees ook: In stilte ongelukkig