In stilte ongelukkig

Ruim drie jaar geleden schreef ik een blog. Ik voelde me ongelukkig en wilde dat delen met andere. Toch heb ik de blog nooit durven plaatsen want ik was bang voor de reacties. Elke dag voelde als een strijd. Ik liep continu op mijn tenen. Bij elk geluidje schoot mijn hartslag omhoog. Maar weet je, nu durf ik de blog wel te delen. Sterker nog, ik vind het belangrijk om hem te delen omdat ik inmiddels weet dat ik niet de enige ben die het leven met een “new born” als heel erg moeilijk kan ervaren. En ik vind ook dat iedereen daar eerlijk over moet kunnen zijn zonder veroordeeld te worden. Dat laatste is nog wel eens een dingetje hè. Maar weet dat ik jou nooit zal veroordelen!

Er zijn momenten dat ik me zo verbonden met je voel en er zijn momenten dat ik een enorme afstand voel.

Elke ochtend probeer ik voel goede moed de dag te beginnen. “Vandaag word een goede dag!” zeg ik dan tegen mezelf. Ik kijk op de babyfoon en zie Finn rond draaien. Hij is wakker en huilt niet. Dat voelt altijd als een hele opluchting. Ik kan gewoon even rustig opstarten zonder een huilende baby om mij heen. Rustig rek ik me uit, wrijf ik in mijn ogen en scroll ik wat door social media. Toch voel ik de hele tijd een bepaalde onrust in mijn lijf. Bang voor het gehuil wat sowieso dadelijk gaat komen.  

Finn word onrustig, snel ga ik uit bed. Ik doe de lamp aan en zie een klein mannetje lachend in zijn bedje liggen. Weer een hele opluchting. Hij huilt nog niet. Ik was er op tijd bij. “Goedemorgen kleine man” zeg ik. Er komen wat geluiden uit zijn mondje en hij ligt om zich heen te kijken. Ik verschoon hem snel en trek zijn kleertjes aan. Op bed spelen we wat. Er is inmiddels een halfuur voorbij. Een halfuur zonder gehuil. Weer een opluchting! Ik ben nu écht wakker en neem Finn mee naar beneden. De gebroken nachten breken me op en de mega vroege ochtenden eisen zijn tol, maar dat ik even rustig wakker kon worden zonder gelijk in het gekrijs te zitten is een echt cadeautje. 

Eenmaal beneden geef ik Finn een flesje , deze drinkt hij zonder te veel gedoe op. Gelukkig, want soms is dat ook een hele strijd.  Ik maak ontbijt voor Aymee. Ze is al een uur alleen beneden, ze kijkt wat tv. Soms voel ik me daar schuldig over maar ze lijkt er geen last van te hebben. Samen ontbijten we terwijl Finn aan het spelen is op zijn grote kleed. Hij rolt wat heen en weer en speelt vooral veel op zijn buikje. Dat vind hij het leukst. Op die momenten voel ik me trots maar tegelijkertijd ben ik de hele tijd bang voor wat er gaat komen. Al vanaf dat Finn is geboren huilt hij uren per dag. Het is niet de vraag of, maar de vraag wanneer hij begint.. 

Maar dan begint het. Hij begint te huilen. Mijn hart begint meteen sneller te kloppen en ik voel de spanning door mijn hele lichaam stromen. Mijn lichaam reageert gelijk op het gehuil door in “stress modus” te schieten. Ik voel de tranen bij mezelf ook omhoog komen maar ik stop ze weg. Er komt een gevoel van onzekerheid omhoog. Waarom huilt hij nu weer? Is hij moe? Heeft hij nog honger? Ik probeer de signalen af te lezen. Ik maak wat te eten maar dit word met een hoop frustratie afgewezen. Hij duwt de fles uit mijn handen en zet het op een krijsen. Nee, hij heeft geen honger. Terwijl hij krijst probeer ik hem te troosten , maar niks werkt. Hij wil niet zitten, niet staan, niet liggen, niet knuffelen.. niks. De onmacht, de frustratie zijn hoog. 

Ik zeg tegen Aymee dat ik ga proberen om Finn in bed te leggen. “Oké” zegt ze terwijl ze omhoog kijkt van haar kleur plaat. Het maakt haar allemaal niet zoveel uit. Ze is aan het kleuren en knutselen en kan dat echt uren doen. Vaak merkt ze niet eens dat ik lang met Finn boven ben. Ook daar voel ik me zo schuldig over. Maar zoals ik al zei gaat Aymee echt super goed om met de situatie.

Ik probeer Finn te kalmeren zodat ik hem in zijn bedje kan leggen. Soms lukt dit en soms niet. Hij doet zijn ogen dicht en na een paar seconden weer open. Hij zwaait met zijn armen alle kanten op. Soms wrijft hij in zijn ogen en ik zie aan alles dat hij gewoon super moe is. Waarom ga je niet slapen? Je buikje zit vol, je hebt een schone luier aan, de white noise staat aan en de kamer heeft de juiste temperatuur. Ik snap het niet. Ik troost hem weer want hij krijst zo hard. 

Soms kies ik er voor om hem na een tijdje toch krijsend in bed te leggen, dit is vooral zodat ik even weg kan lopen uit de situatie. Soms ben ik letterlijk anderhalf uur bezig met hem in slaap te krijgen en dan is hij na twintig minuten al weer wakker. Meestal loop ik naar de badkamer en begin ik te snikken. “Finn ga alsjeblieft gewoon slapen” zucht ik. Soms is het ineens stil en is hij in slaap gevallen. Op mijn tenen loop ik dan naar beneden, opgelucht. Ik heb even tijd voor mezelf en Aymee. Maar soms stopt het krijsen niet. Ik bied nog een keer eten aan, ook dit werkt soms wel en soms niet. 

Het moeilijkste aan de hele situatie vind ik dat ik mijn eigen kind niet begrijp. Ik weet niet wat hij nodig heeft om stil te worden. Soms stopt het krijsen niet en gaat het uren aan één stuk door. Ik ga wandelen met hem, ga auto rijden, draag hem bij me, maar niets helpt. Ik ben blij als mijn partner weer thuis is zodat hij het even kan overnemen maar hij is ook moe van een hele dag werken. Soms zitten we samen huilend op de bank, hij , ik en Finn. 

Inmiddels weten we wel dat er geen medische oorzaak is van al het gehuil. Er zijn allerlei onderzoekjes gedaan en daar kwam gelukkig niets uit. Dat is wel een hele opluchting! Maar alsnog heb ik niet dé manier gevonden om Finn te kunnen kalmeren of hem iets minder te laten huilen. 

Inmiddels is Finn ruim drie jaar en is de hele situatie anders. Tot zijn anderhalf jaar huilde hij veel maar daarna werd het steeds minder. Toch zal ik die periode nooit vergeten. Ik vond dat de zwaarste periode uit mijn hele leven. Ik heb in die periode ook zoveel over mezelf ontdekt. Want ik heb echt veel gereflecteerd in die tijd: waarom kan ik zo slecht tegen zijn gehuil? Wat doet dit met mij? Wat voel ik precies? Etc. Dus uiteindelijk heeft het me ook inzichten gegeven maar toch zou ik het nooit meer over doen. 

Ik hou zoveel van dat mannetje en ik weet dat hij er ook niks aan kon doen natuurlijk! Hij is echt een lief boefje voortaan. Mijn dochter lijkt die hele periode niet echt te hebben opgeslagen ofzo. In haar herinnering was er nooit iets met Finn aan de hand, dat vind ik super fijn want ik heb me zovaak schuldig gevoeld in die tijd. Ik was op en liep elke dag achter de feiten aan. Gelukkig is dat nu helemaal niet meer zo! 

Wel heb ik me vaak onbegrepen gevoeld in die periode. Mensen die zeggen dat het toch niet zo erg is of dat hun kind nog meer uren per dag huilde en dit nog “niks” was. Het maakt niet uit hoeveel uur je kind huilt per dag, als jij het zwaar vind, om wat voor reden dan ook, mag dat gevoel er zijn. En ik hoop dan ook dat er steeds meer ruimte komt voor deze gevoelens in onze maatschappij!