Hoe ervaar ik het leven als moeder met ADD

Onlangs werd ik gediagnostiseerd met ADD. Al eigenlijk mijn gehele leven merk ik dat ik anders ben dan een doorsnee persoon. Ik voel dingen vaak intenser, ga moeilijker met mijn emoties om en ik ben daarbij ook hoog sensitief. Ik ging me verdiepen in ADD en kon bijna alle boxen afvinken. Samen met mijn psycholoog besloten we een ADHD/ADD test af te nemen. 

Toen ik de officiële diagnose kreeg ervaarde ik zoveel rust. Eindelijk begreep ik mezelf beter. Al jaren lang was ik vaak gefrustreerd met mezelf want : waarom voel ik dit zo?! Waarom kan ik nou niet gewoon “normaal” zijn? Waarom zijn dingen zo intens voor mij? Waarom kan ik niet goed tegen licht en geluid? Waarom ben ik altijd zo moe na een sociale activiteit? Dat waren dingen die ik me dagelijks afvroeg. Het voelde, toen ik de diagnose kreeg, alsof alles op zijn plek viel. Het was echt zo’n “ahaa” moment. Ik huilde ook. Ik kreeg eindelijk erkenning. Ik ben niet gek. Ik ben niet raar, ja oké misschien een klein beetje maar even serieus, het voelde goed! 

De diagnose en erkenning had ik, maar wat nu? Ik loop in het dagelijks leven vaak tegen bepaalde dingen aan. Voordat ik moeder was had ik ook wel eens last van wat later dus mijn ADD bleek te zijn maar de laatste jaren is het zeer snel verergert. Ik merk ook dat wanneer ik moe ben, wat ik nu chronisch ben met jonge kinderen ( ;) ), ik nog meer last ervaar van mijn ADD. Samen met mijn psycholoog ga ik een plan maken , wat kan ik op welke momenten toepassen ? 

Hetgeen waar ik het meeste last van heb is de prikkelgevoeligheid. Mijn sociale batterij is snel leeg. Ik ben snel overprikkelt en ik ben dan erg snel chagrijnig en/of moe. 

Op sommige momenten houdt ik van knoerharde muziek, lekker hardcore op standje oorbeschadiging door de woonkamer. Maar op andere momenten is het kleinste geluid al te veel. Ik wil dan gillen, wegrennen en huilen. Soms doen aanrakingen letterlijk pijn. Dan wil ik me opsluiten in een donkere kamer, helemaal alleen. Soms zit ik in de woonkamer met een zonnebril op omdat mijn ogen pijn doen van het zonlicht wat binnen schijnt. 

Ik lijk altijd heel erg kalm en rustig maar in mijn hoofd is het net alsof er honderd mensen door elkaar heen praten, er ondertussen drie verschillende concerten plaats vinden én er vijf kermissen gaande zijn. Dit heb ik vooral op de momenten dat ik “niks” doe. Soms kan ik uren naar series kijken en soms kan ik niet eens drie seconde de concentratie vinden om mijn lievelings film te kijken of een boek te lezen. Soms wil ik urenlange diepgaande gesprekken voeren en soms kijk ik je aan en hoor ik helemaal niks van wat je zegt. 

Eerlijk gezegd zijn er nog zoveel andere dingen waar ik last van heb maar bovenstaande zijn het meest vervelend op dit moment. 

Het is moeilijk om niet goed met prikkels om te kunnen gaan terwijl je (jonge) kinderen hebt. Kinderen kunnen druk zijn, kinderen mogen druk zijn, maar soms kan ik het gewoon echt niet handelen.

Ik ben druk bezig met het zoeken naar manieren waardoor ik de prikkels iets beter kan verdragen. Het is niet eerlijk om tegen mijn kinderen te zeggen dat ze geen harde geluiden oid meer mogen maken. Toch heb ik wel wat regels hier in huis om dat het anders echt niet te doen is voor mij. Zo mogen er niet meerdere geluiden tegelijk aanstaan. Daar bedoel ik mee, geen tv met het ene programma en de tablet met een ander deuntje op de achtergrond. Een van de twee kinderen moet dan een koptelefoon op. Misschien flauw maar de kinderen weten dit en zijn hier inmiddels aangewend. 

Soms draag ik oordopjes zodat de geluiden wat gedempter zijn. Soms loop ik even weg om op adem te komen en daarmee zorg ik er dan voor dat ik niet “zomaar” uit mijn slof schiet. 

Ik probeer ademhalingsoefeningen te doen, yoga en meditatie om wat meer rust in mijn hoofd te creëren. 

Ik heb de diagnose pas recent gekregen dus ik hoop samen met mijn psycholoog nog meer manieren te ontdekken om om te gaan met moeilijke situaties en om meer handvaten te krijgen. 

Het voelt soms oneerlijk voor mijn kinderen omdat ik bang ben dat ik soms echt te snel overprikkelt raak. Ik probeer ze dan ook uit te leggen dat het niet aan hun ligt maar aan de drukte in mama haar hoofd. 

Naar monkey town (aka het krijs paleis) gaan is echt heftig voor mij maar ik probeer wel andere leuke activiteiten met de kinderen te doen zoals buiten in de tuin spelen of kleuren. Aan de ene kant denk ik echt dat ze niks te kort komen op dat gebied maar toch voel ik me soms schuldig. Soms ga ik wel naar het krijs paleis hoor en neem ik de gevolgen voor mezelf voor lief. Het blijft voor nu nog wel een constante strijd die ik in mezelf voer. Ik hoop ook snel wat meer rust te kunnen vinden. 

Het lijkt mij leuk en helpzaam om hier vaker over te schrijven. De tips die ik krijg, de dingen die ik wél al toepas en helpen, de herkenning, de moeilijkheden. Ik ga er dan ook de komende weken dieper op in want het is zoveel meer dan ik nu in één blog kan schrijven. De komende tijd kunnen jullie meer blogs omtrent de ADD verwachten. Ik vind het een heel erg interessant onderwerp en ik weet dat ik niet alleen ben. Heb je tips, deel ze! Ik denk dat ik en andere moeders daar erg veel aan kunnen hebben! Ik heb mezelf door de jaren heen al heel wat dingen aangeleerd die een positieve invloed hebben op mijn ADD, deze ga ik zeker met jullie delen. To be continued dus