Het zijn er drie...

Het was September 2021 toen we er tijdens onze vakantie op Ibiza achter kwamen dat ik in verwachting was. WOW, ons grote droom was uitgekomen. Ons geluk kon niet op en we hadden het 2 dagen lang alleen maar over de toekomst. 

Ik benoem deze 2 dagen zo specifiek omdat het 'gelukkige' er hierna al snel af was. Ik kreeg last van misselijkheid en dit werd alleen maar erger en erger. Zo erg dat mijn vriend vroegtijdig besloot ons vakantie af te breken. 4 dagen lang niks kunnen eten en drinken, bij 30 graden en volle zon, zorgde ervoor dat er niet heel veel van mij overbleef. 

Uit angst (dat ik daar opgenomen zou moeten worden) boekte mijn vriend midden in de nacht een vlucht terug, en werd ik wakker gemaakt terwijl alle koffers en de taxi al klaar stonden. Die middag landden we met het vliegtuig in Nederland, en stond mijn moeder ons al op te wachten (zij was al ingeschakeld door mijn vriend). 

Hoe ik deze vlucht heb 'overleefd' weet ik nog steeds niet, maar met behulp van superlieve stewardessen is het gelukt. De gehele voorste rij werd voor mij vrij gemaakt en het toilet voor in het vliegtuig werd gereserveerd, iedere 5 minuten begon het overgeven weer namelijk. Jeetje, wat heb ik mij ellendig gevoeld. 

Eenmaal in de auto zijn we direct doorgereden naar het ziekenhuis, ik was zo een 'dood vogeltje'! Er was niks met mij te beginnen, de huisarts was al op de hoogte gesteld door mijn moeder. 

Aangekomen in het ziekenhuis, werd er een infuus aangesloten en werd ik direct volgestopt met vocht, zouten. medicatie en allerlei vitamines. Pfoe, ik was weer een beetje bij leven. Vlug uitgerekend zou ik rond de zes weken zwanger zijn, de gynaecoloog gaf aan dat zij best even wilden kijken middels een echo, maar dat de kans groot was dat er nog niet écht wat te zien viel. Maar hé mijn kind (HA HA HA dacht ik toen nog) wil ik natuurlijk wel even zien! Ik heb een aantal dagen niks binnengekregen, dus ik hoef alleen maar even te horen dat alles oké is, dacht ik. 

Dus daar zaten we hoor, helemaal (belabberd maar) helemaal happy naar dat schermpje te kijken. Direct zei de gynaecoloog dat zij twee vruchtjes zag. "Het zijn er twee, maar ik wil dit even wat beter bekijken..." We gingen naar een ander kamertje om een inwendige echo te maken. We keken elkaar echt aan van 'ja hoor, hebben wij weer'. 

Tijdens de inwendige echo bleef het angstvallig stil, er hing een ongemakkelijke sfeer. Mijn vriend verbrak de stilte door te vragen of alles wel oké was. "Zeg het maar gewoon", zei ik. Ik dacht dat het mis was.. "Nou, uhm... het zijn er drie", zei de gynaecoloog. 

Ik weet wat jullie nu denken, OMG wat dachten jullie toen?! Maar heel eerlijk, ik heb geen idee! wat moet je denken? Wat hoor je nou eigenlijk? Klopt dit wel? Het enige wat we deden is heel hard lachen. Dit was meer een zenuwtrek denk ik, het ongemak weglachen. Op één of andere manier stort je wereld even in, en of dit nou van geluk, verdriet of onbegrip is, weet ik nog steeds niet. 

We zagen daar inderdaad 3 kleine stipjes op de echofoto. Ik voelde heel veel emotie, maar andere emotie. Het was niet meer die 'roze wolk geluk' die ik voelde toen ik wist dat ik zwanger werd. En heel eerlijk, heb ik dat pure geluk de 29 weken en 1 dag (mijn zwangerschapsduur) daarna ook niet meer gevoeld. Een heftige zwangerschap (met de nodige complicaties) volgde. 7 maanden 'overleven' (want zo voelde het) met HG (Hyperemesis gravidarum = extreme zwangerschaps misselijkheid). Daarover meer in mijn volgende blog... 

#eerlijkverhaal #zwangerschap #drieling

Lees ook: "Dit waren de populairste babynamen van 2022!"