Herstel is heftiger dan verwacht

Het is 12 juli, we worden voor de eerste keer wakker in het Emma kinderziekenhuis. Eline heeft nog een heel dik drukverband rondom haar lies, buik en been. Haar beentje kan ze daardoor amper bewegen. Naast een zetpil tegen de zere aders van de operatie heeft ze niks anders nodig. Rond het middaguur mag dan eindelijk dat rotverband eraf en mogen we lekker naar huis. Het rechteroog is een beetje dikker dan normaal, maar het valt ons heel erg mee.

We gaan lekker naar huis. Daar verloopt de rest van de dag eigenlijk normaal. Om 7 uur brengen we Eline naar bed en krijgt ze eigenlijk voor de zekerheid nog een zetpil, maar echt heel nodig lijkt het niet. Totdat we de volgende dag wakker worden.......

De hele rechterkant van haar gezicht inclusief oogje is enorm opgezwollen. Wanneer we haar flesje geven, geeft ze binnen 10 minuten over. Ook blijft Eline maar schreeuwen en krijsen van wat wij denken de pijn. Hier waren we helemaal niet op voorbereid. Het zou een beetje opzwellen en het zou allemaal volgens de artsen genoeg zijn om haar regelmatig zetpillen te geven.

Toch wel een beetje in paniek bel ik de oncoloog. Deze schrikt van ons verhaal. Ze probeert het wat af te zwakken, maar door mijn reactie vraagt ze toch of ik een foto wil sturen. Ik doe dat meteen, binnen nog geen minuut hangt de oncoloog weer aan de telefoon. Of we nu zo snel mogelijk naar de apotheek willen rijden. Ze heeft al met onze apotheek gebeld en gezorgd dat alles klaar staat. Ik stuur mijn man meteen de deur uit, want het is zo duidelijk dat dit niet "normaal" is. 

Ondertussen legt de oncoloog door de telefoon uit dat Eline erg heftig reageert op de chemovariant die ze haar hebben gegeven. Omdat ze zo'n kleine hoeveelheid nodig heeft aangezien ze het plaatselijk toedienen zou ze niet zo moeten reageren. 

Ik krijg een strikt medicatieschema voorgelezen met vaste tijden. Bestaande uit anti-misselijkheidsmedicatie, oogzalf, zetpillen, maagbeschermers, zakjes tegen verstopping van de darmen en morfine. Een beetje in shock schrijf ik maar braaf mee. 

Binnen 5 dagen zou ze weer zonder alle medicijnen moeten kunnen, maar ze geeft aan later die dag nog te bellen om te vragen hoe het gaat. Gelukkig reageert Eline snel op de morfine en kan ze eindelijk weer rust pakken. Door de ochtend van extreme pijn is ze uitgeput. De rest van de dag geven we haar kleine hoeveelheden drinken en haar medicijnen, meer dan slapen kan ze niet. 

Pas na ongeveer tien dagen neemt de zwelling af. Aangezien haar rechteroogje ook haar enige oogje is, is Eline al die tijd echt blind geweest. Dat zorgde voor veel paniek en onrust. 

Een week voor de nieuwe ronde kan Eline eindelijk als laatst van de misselijkheidsmedicatie af. Ik vraag me af hoe we dit als gezin vol moeten gaan houden, aangezien dit onderdeel van het behandeltraject zo ongeveer een halfjaar gaat duren. We hebben geen rustige of fijne dag gehad de afgelopen maand.

In de volgende update schrijf ik over het resultaat van de eerste behandelronde en een dramatische tweede behandelronde.

Wil je weten hoe het nu met Eline gaat? Volg haar verhaal dan ook op @lindseyvdschaaf.

LEES HET VERVOLG: Weer slecht nieuws