Depressie

Het taboe waar nooit over gesproken durft te worden, en ik ondervind nu zelf helaas dat dat bij mij ook niet anders is. Het is een zwaar onderwerpe en gaat over hele gitzwarte gedachten. En iedereen zegt heel makkelijk dat je erover moet praten, mensen in vertrouwen nemen.. maar wat als je die mensen kwetst en heel veel verdriet doet met dingen die in jouw hoofd, dag in, dag uit maar blijven afspelen? Je kan met boos maken, en ik hoor je denken, mensen boos maken? En dat zijn dan echte vrienden?? Het gebeurt, helaas. Iedereen heeft er eigen emoties bij. Ik ben als de dood dat ik mensen kwijt raak door ze te vertellen wat er in mijn hoofd omgaat, want echt waar, het is echt verschrikkelijk. Ik schrik er zelf ook van dat ik me zo voel, ik heb me nog nooit in mijn leven zo gevoelt, wist niet van het bestaan af, het is eng, gevangen zijn in je hoofd en geen uitweg weten. Je lijf en hoofd zo met elkaar in verbinding voelen staan en dan helemaal niet op de juiste manier. Het niet meer kunnen lachen, niet meer kunnen genieten van de kleine dingen, het allerergste: niet meer kunnen voelen! Dat breekt me iedere dag opnieuw. Ik dacht al die tijd dat ik sterker was dan dit, dat ik zulke dingen wel in mijn eentje aan zou kunnen. Dat kan ik dus niet meer. De psychiater heeft me vorige week de diagnose diepe depressie gegeven, ik schrok ontzettend, ondanks dat ik het zelf wel dacht. Toch schrok ik maar ook was het een soort van opluchting ik ben dus niet gek geworden. Maar ook heel bang want moet ik het er nu met mensen over hebben? Mensen die dicht bij mij staan vertellen wat er in m'n koppie zit? Een taboe die ik graag zou willen doorbreken maar er nu echt de ballen niet voor heb. Ik huil.

Leestip: “Een zijden draadje”