De vlek

De vlek

Het is zondag 3 december 2017 en ik ben inmiddels 40+1 weken zwanger. Gisteren hebben we Sinterklaas gevierd voor mijn neefjes en vandaag vol goede moed de kerstboom opgetuigd. Ik hou van kerst, de sfeer, de lichtjes, de gezelligheid, de muziek. Dus zolang het kereltje nog veilig en wel in mijn buik zat, kon ik prima een kerstboom optuigen. Manlief had hem naar boven getild en op zijn plek gezet, mijn moeder heeft de lichtjes erin gedaan en ik kon de rest doen. Dat ging niet geheel zonder slag of stoot, sterker nog, dat ging met veel frustratie en allerhande andere emoties. Meerdere keren ben ik uit frustratie naar boeven gestormd en heb ik als een klein kind opgekruld op bed liggen huilen….Laten we het maar op de hormonen gooien. (Achteraf gezien was dit waarschijnlijk al het eerste teken dat ons ventje eraan kwam) Rond half 12 ging ik naar bed, manlief lag al. Zodra ik lag voelde ik een raar gerommeld in mijn buik, maar ik hechtte daar op dat moment niet zo veel waarde aan. Ik had die dag tenslotte aardig veel gedaan, dus het zal daar wel door komen…dacht ik. Maar hoe langer ik lag, hoe erger het werd. Na een uur ben ik weer uit bed gegaan en ja hoor, het gevoel werd frequenter en regelmatiger. Manlief het opgemerkt dat ik uit bed was en kwam kijken beneden.

Wat toen volgde, waren de 18 meest heftige uren die ik tot dusver had meegemaakt. Een rollercoaster. Ik zal jullie de details besparen. Tot een uur of 10 in de ochtend was het allemaal wel prima. De verloskundige was er en ik kon het allemaal prima aan. Na de spits reden we naar het ziekenhuis, dat was een wens van mijzelf, het gaf mij een veiliger gevoel om daar te bevallen en dat bleek achteraf maar goed ook. Vanaf de aankomst in het ziekenhuis veranderde het allemaal in een nachtmerrie. Mijn bevalling werd medisch, omdat meneertje in het vruchtwater had gepoept. De verloskunde van het ziekenhuis had een slechte bui (ik zeg het nu netjes en vriendelijk…) en 8 uur vol onbegrip, slangetjes, stress, paniek later werd besloten ons mannetje met een spoedkeizersnede te halen. Niet zoals ik het had bedacht, maar voor de veiligheid van je kind doe je alles. Ook dit ging niet zonder slag of stoor, maar om kwart over 6 in de avond maakten wij kennis met onze zoon.

Eenmaal weer terug op de kamer werd Vito bij me gelegd, eindelijk. In mijn gedachten duurde het uren voor ik hem mocht vasthouden. Niet veel later werd hij weer bij me weggehaald, hij kreeg zijn eerste luiertje om en zijn eerste pakje aan. Hierbij ontstond er weer wat commotie. Vito bleek een grote bruine vlek op zijn rug te hebben en ze wisten niet wat het was en of het kwaad kon. Ons kereltje was nog een paar uur oud en er werden foto’s gemaakt van zijn ruggetje, verschillende verpleegsters kwamen erbij, een dermatoloog…maar niemand kon ons vertellen wat het was en of het iets kwaadaardigs was.

Toen we eenmaal naar huis mochten, kregen we de mededeling dat we na een half jaar terug moesten komen voor die vlek. Dan konden ze meer zien. Een half jaar…Omdat het een roerige periode bleek te worden, zijn we die hele afspraak vergeten. Tot 5,5 maand later een brief vanuit het ziekenhuis kwam..onze afspraak bij de dermatoloog…Met lood in mijn schoenen gingen we naar het ziekenhuis, een plek waar ik na mijn bevalling de koude rillingen van kreeg. Daar zaten we in de wachtkamer. Met een klein kereltje. Gelukkig werd er wel rekening gehouden met het feit dat we met een baby kwamen, dus hoefden niet lang te wachten. Het was ontzettend koud, maar toch moest hij alles uit, zodat ze de plek op zijn ruggetje goed konden bekijken. Hij huilde van de kou en ik hield hem stevig tegen me aan, tranen die prikten achter mijn ogen. Vreselijk om je kind zo te horen huilen. Weer werd er een foto gemaakt, zodat ze hem konden vergelijken met die van een half jaar geleden. Weer dermatoloog erbij en weer konden ze ons niet vertellen wat het was. Het was van kleur veranderd en gegroeid…maar of het kwaad kon ‘dat kunnen we nog niet inschatten, mevrouw, kom over een half jaar maar terug’.

Weer een half jaar wachten…iets in mij zei dat het wel goed zou komen, want als het slecht zou zijn, zouden ze niet zo lang wachten, toch?

Na een half jaar weer de oproep vanuit het ziekenhuis. Vito was inmiddels een jaar en was veel actief en nieuwsgierig om zich druk te maken. Tot alles weer uit moest, was hij heerlijk aan het ‘kletsen’ en spelen. Hij is echt mijn zoon, want hij houdt dus echt niet van kou, haha. Weer hetzelfde riedeltje: weer een foto, weer vergelijken, weer een andere dermatoloog erbij. Wederom was de vlek van kleur veranderd en weer was hij gegroeid. Inmiddels waren ze er wel achter dat de vlek met Vito meegroeide, maar verder…nog niks. Geen uitsluitsel, niks. En weer werden we weggestuurd, dit keer mochten we een jaar wegblijven.

Na een jaar zat Vito volgas in ‘the terrible two’s’, alles was ‘nee’ en alles zorgde voor weerstand. Extra leuk als je dan met hem naar het ziekenhuis moet, hij weer alles uit moet in de kou en ook nog stil moet zitten. Deze keer gelukkig geen gehuild….wel gekrijs, woede-aanvallen en maaiende armen en benen, want je denkt toch niet dat iemand hem zomaar mocht onderzoeken? Weer werd er een foto gemaakt, weer werd deze vergeleken met eerdere foto’s en weer werd er een andere dermatoloog bij gehaald om te kijken. Weer was de vlek gegroeid en inmiddels zat er ook een klein donslaagje op. En toen…het verlossende woord…maar alle waarschijnlijkheid was het gewoon een hele grote moedervlek of pigmentvlek. De huid was rustig en groeide inderdaad met Vitootje mee. Niks om ons zorgen over te maken. Dat was een enorme opluchting!

Inmiddels is Vito een stoere vent van 6 jaar, met een grote (en harige) vlek op zijn rug. Van de week kwam hij na het douchen bij me zitten. ‘Mam, wat is dat voor vlek op mijn rug?’ Ik heb uitgelegd dat het een moedervlek is en dat hij die al vanaf zijn geboorte heeft. ‘Maar waarom is hij zo groot? Mijn andere moedervlekken zijn niet zo groot.’ Op die vraag had ik ook geen antwoord. ‘Mam, ik denk niet dat ik hem nog langer wil.’ Dat gaat natuurlijk niet en ik vroeg hem waarom hij hem niet meer wil. ‘Omdat hij me anders maakt’, was het antwoord. Dit was een momentje waarbij ik toch even moest slikken. Een ventje van 6 moet zich daar helemaal niet mee bezig houden. ‘Lieverd, die moedervlek hoort bij jou. Niemand heeft zo’n vlek zoals jij hem hebt en dat maakt jou uniek. Enne, er is niks mis met anders, hoor. Ik hou van anders.’ 2 blauwe ogen kijken me aan en lijken op te lichten. ‘Ohhhh, dat zegt pa (van Dolfje Weerwolfje, Vito zijn lievelingsboeken) ook altijd!’ En weg was hij, om een boek te pakken. Bedankt Paul van Loon, voor het ‘normaal’ maken van ‘anders’!