De thermometer geeft ineens 42 graden aan...

Mensen moeten uit de buurt blijven met snotneuzen, onverklaarbare kuchjes of hete thee. Verder ben ik een super relaxte moeder. Tenminste, dat dacht ik. Maar als Oscar 8 weken oud is, zijn mijn vriend en ik onderweg naar de Spoedeisende Hulp.

Omdat Oscar overdag weigert in zijn bed te slapen, besluiten we voor de zoveelste keer die week te gaan wandelen met de kinderwagen. Buiten is het koud, dus ik trek hem een wollen pak aan met daar overheen een deken. We lopen een flink eind en Oscar slaapt heerlijk. Normaal gesproken wordt hij wakker zodra we de sleutel in het voordeurslot steken, maar dit keer blijft hij slapen. Omdat ik hem niet wakker wil maken - we kunnen eindelijk eens iets voor onszelf doen! - haal ik zijn dekentje eraf en knoop zijn wollen pak losjes open. In de gang is het niet al te warm, dus dat kan wel even. Na anderhalf uur we-time wordt hij wakker. Het is tijd voor een voeding. Hij neemt de borst moeizaam en dat is opmerkelijk gezien zijn doorgaans bourgondische levensstijl. Mijn vriend vindt hem ook wat warm. Misschien eerst maar even verschonen, zodat hij goed wakker wordt en dan gelijk temperaturen.

Manlief staat inmiddels beneden te koken wanneer ik hem half in paniek roep: ‘Komen, nu!’ De thermometer geeft ruim 41 graden aan. Ik kijk naar onze zoon, voor 41 graden ziet hij er best goed uit. Ik doe voor de zekerheid nog een meting en nu geeft de thermometer zelfs 42 graden aan. Ik til Oscar op en begin te huilen. ‘Sorry lieverd dat mama je zo lang heeft laten slapen, sorry, sorry, sorry.’ Mijn vriend belt ondertussen de huisartsenpost, maar ik snauw hem toe dat we echt naar het ziekenhuis moeten rijden en wel meteen. Mijn hart klopt in mijn keel. Gebeurt dit echt?

In alleen een romper zet ik hem in de auto, hij moet afkoelen. De assistent van de huisartsenpost had ons aan de telefoon nog op het hart gedrukt dat we echt 1-1-2 moesten bellen als Oscar zijn bewustzijn zou verliezen tijdens de rit. De ambulance zou ons dan tegemoet rijden. Als dat was bedoelt om mij gerust te stellen dan was dat mooi mislukt.

De Spoedeisende Hulp was al op de hoogte gebracht en we zouden gelijk bij aankomst geholpen worden. Eenmaal bij het ziekenhuis, spring ik als Double O Seven de rijdende auto uit en storm naar binnen. Omdat het druk is moeten we even wachten. Na 5 minuten vindt mijn vriend het mooi geweest en vraagt nogmaals of we alvast een meting kunnen doen. We mogen meelopen. In een apart kamertje wordt een oormeting gedaan: 36,7. Oke, dat is goed maar ook logisch, want hij heeft net in de vrieskou in alleen een romper in de auto gezeten. Mijn oren zijn ook ijskoud! Maar ook een rectale meting geeft 37,2 aan.

Ondertussen komt de kinderarts polshoogte nemen. Oscar ligt inmiddels schaterlachend op de onderzoekstafel terwijl ik mijn mascara sta op te dweilen van de vloer. We vertellen haar hoe hij in zijn wollen pak anderhalf uur in de kinderwagen heeft gelegen en vraag of het erg is dat hij korte tijd zo warm is geweest. Ze geeft aan dat dit geen kwaad kan. ‘Maar hebben we zijn hersenen niet gefrituurd en kan hij daar dan geen blijvende schade aan overhouden?’, vraag ik nog niet helemaal gerustgesteld. Ze glimlacht en zegt uiterst beleefd: ‘ik denk dat jullie thermometer kapot is’. We mogen gaan.

Eenmaal buiten kunnen mijn vriend en ik opgelucht ademhalen. Langzaam beseffen we dat er niks aan de hand was. We beginnen zenuwachtig te lachen. Oh, wat zullen de mensen op de Spoedeisende Hulp wel niet denken ‘daar heb je weer van die ouders’. Dit keer waren wij die ouders. Maar op dat moment kan ik alleen maar blij zijn en knuffel ik Oscar extra lang, die inmiddels heerlijk in mijn armen in slaap is gevallen.

Trending op Mamaplaats: 5x tips om te besparen op luiers