Darmspoeling & botox: niemand is een perfecte mama

Het is februari en we zetten weer een blogger in het zonnetje. De Friese Kim, mama van Noah (5) en Emma (2), is een mooi voorbeeld van hoe je door de bomen het bos wél blijft zien. Met haar kinderwens die niet zonder slag of stoot is verlopen, haar zoontje zijn darmafwijking en haar eigen ziekte van Hashimoto; zetten we Kim deze maand in het zonnetje. Lees gauw verder!

Kim vertelt

Ik ben Kim, 28 jaartjes jong en samen met Marcel (33). Samen met Noah en Emma wonen we in het mooie Friesland. Marcel en ik zijn al ruim negen jaar samen, waarvan alweer bijna 6 jaar geregistreerde partners. Samen met onze kinderen trekken we er graag op uit. Zo zijn we bijvoorbeeld vaak in een dierentuin of zwembad te vinden!

Mijn man werkt fulltime, dat geeft mij de kans om thuis te blijven voor onze kinderen. Kort na de geboorte kwamen we erachter dat de zorg en ons gezinsleven best moeilijk te combineren viel. Noah was veel ziek en dan kon ik het niet over m’n hart verkrijgen hem ergens anders achter te laten.

Gelukkig hebben we het rond kunnen breien. Ik zou ook niet meer anders willen. Al begint het wel te kriebelen, hoor! Misschien wanneer de jongste naar de basisschool gaat dat ik toch parttime aan de slag wil. Al moet het wel te combineren zijn met de zorg voor onze zoon. 

Waar geniet jij écht van?

Naast mijn gezin, geniet ik enorm van het buitenleven. Lekker wandelen of fietsen bijvoorbeeld. Ik kook graag, iets waar ik eerst helemaal niet zo fan van was. Nu neem ik er meer de tijd voor en kook ik zo af en toe in het weekend eens een luxe recept na. Ook sport ik heel graag! Je vindt mij in de gym en op de judomat. Ik doe mijn hele leven al aan judo, al heb ik nog nooit de zwarte band gehaald.. Kinderen kwamen er tussendoor waardoor ik de focus even kwijt was. Ik ben dus blijven steken op bruin, al blijft de wens bestaan. Binnenkort ga ik er dan ook echt voor trainen. Best wel spannend dus!

(Lees verder onder de foto)

Waarom blog jij op Mamaplaats?

Ik blog op Mamaplaats, omdat ik graag laat zien hoe het echte leven er met kinderen uitziet i.p.v. een "het is altijd groener aan de overkant" beeld te schetsen. Zo heb ik een hele hoop lotgenoten ontmoet die ook ouders zijn van chronisch zieke kindjes. En ben ik een aanspreekpunt geworden voor veel mama’s waarvan de kindjes poepproblemen hebben. Ik vind het dan ook fijn als ik mensen weer een beetje op weg kan helpen. Soms zie je door de bomen het bos niet meer! Ik heb inmiddels zelf dan ook al redelijk veel ervaring opgedaan in de medische molen. 

Toen wij zelf zoekende waren naar een diagnose voor onze zoon, kon ik maar weinig vergelijkbare verhalen vinden. Ik had totaal geen idee waar we aan toe waren of hoe we door moesten zoeken. Nu ik er zelf over schrijf blijken er enorm veel lotgenoten te zijn en dat is voor mij ook heel fijn.

In je Mamaplaats biografie schrijf je dat je veel hebt meegemaakt, vertellis?

Zelf deal ik met een schildklierziekte: de ziekte van Hashimoto. Ik was 15 toen ik voor het eerst ziek werd. Na de geboorte van Noah is mijn schildklier niet meer in balans geweest. Zo ben ik daardoor enorm aangekomen, ben ik vaak heel moe en is mijn geheugen nog maar een glimp van wat het was. 

Ook kon ik door PCOS moeilijk zwanger worden. Lang leven de hormonsters. Voor beide kindjes hebben we moeten vechten. We kregen goede hulp van het ziekenhuis en hebben na hormoonbehandelingen gelukkig toch twee kindjes in onze armen mogen sluiten! Hoewel de wens voor een groot gezin altijd zal blijven bestaan, zijn we compleet. 

Sinds kort weten we dat Noah een aangeboren darmafwijking heeft. Hij heeft daardoor extra zorg nodig. Bijvoorbeeld dagelijks darmspoelen, elke dag medicatie, vaak naar het ziekenhuis en elke twee maanden krijgt hij botoxinjecties. En als hij dan ziek wordt, moeten we vaak met spoed naar het ziekenhuis toe. Hij is chronisch ziek, en dat is moeilijk te combineren met een baan.

Het leven staat bij ons zoals je leest nooit stil. Ik probeer er dan ook een sport van te maken om ondanks de tegenslagen die we krijgen, toch een positief mens te blijven. Dat lukt vaak best goed!

Wat wil je andere moeders graag meegeven?

Ik wil moeders graag meegeven dat een perfecte moeder niet bestaat. We stellen vaak veel te hoge eisen en zijn enorm streng voor onszelf. Daarom deel ik ook de minder leuke momenten. Elke moeder zit wel eens met de handen in het haar. Dat is niet leuk, maar wel normaal. Het hoort erbij. En dat is echt okay! Moeder zijn is de leukste en tegelijk zwaarste taak die ik ooit heb gehad!

Leestip: Blogger van de maand januari