Blogger in het zonnetje: Mandy, mama van Jaime

April is begonnen, wat betekent dat het moment is aangebroken om de schijnwerpers te richten op een nieuwe blogger! Deze keer staat Mandy (36) centraal. In de afgelopen weken heeft zij talloze blogs geschreven waarin ze haar kwetsbare verhaal deelt over het verlies van haar kindje Jaime. Ze neemt ons via haar blogs mee in het proces van onzekerheid, verlies en rouw. Laten we meer te weten komen over haar!

Mandy woont in Winterswijk samen met haar vriend Shane. Ze werkt in het Deventer ziekenhuis, op de afdeling klinische pathologie als histologisch analist. In het dagelijks leven vindt Mandy het leuk om met een vriendin een kopje koffie te drinken of samen wat lekkers te bakken. In oktober 2021 zijn Mandy en Shane trotse ouders geworden van zoontje Jack. "Hij is een heel lief en slim kind dat alles ziet en hoort en snel leert. Ook weet hij heel goed wat hij wil, en als hij dat niet krijgt, zal hij dat zeker laten merken. Hij heeft een pittig karakter, maar is ook een echte lieverd die ons vaak laat lachen." 

2024 had een fantastisch jaar moeten worden met nog een kindje onderweg, maar deze roze wolk veranderde al snel in een donderwolk van verdriet en pijn. "Op 23 februari 2024 zijn wij helaas sterrenouders geworden van ons kindje Jaime. Jaime is geboren na een zwangerschapsduur van 20+3 weken, maar het hartje was al gestopt met kloppen rond week 17 (dat konden ze zien aan de hoofdomtrek). Na onderzoek van de placenta bleek ik een CMV-infectie te hebben opgelopen die bij Jaime terecht is gekomen, en dat heeft geleid tot zijn overlijden."

Hoe ben je begonnen met het bloggen op Mamaplaats?

"Ik had al vaker verhalen van andere moeders op Mamaplaats gelezen. Na het overlijden van Jaime en alles wat daarbij kwam kijken, voelde ik toch de behoefte om mijn verhaal hier op Mamaplaats van me af te schrijven. Toch twijfelde ik eerst, omdat ik het spannend vond om mijn verhaal te delen en anderen het zouden lezen. Uiteindelijk heb ik toch de knoop doorgehakt en ben gaan schrijven. Sindsdien bevalt het me heel goed. Het is ook een uitlaatklep geworden, zowel voor mezelf als voor andere moeders die hier herkenning in kunnen vinden. Op deze manier kunnen we altijd mijn verhalen, ook later nog eens teruglezen, als we daar behoefte aan hebben, als we iets vergeten zijn, of als Jack bijvoorbeeld vragen heeft."

Wat is je mooiste ervaring als blogger op Mamaplaats?

"De hartverwarmende reacties die ik ontvang op mijn verhalen, en het feit dat er toch, hoe verdrietig ook, zoveel herkenning is bij andere moeders. Je voelt elkaars verdriet wanneer je de verhalen leest. Tegelijkertijd is het voor mij een uitlaatklep. Het is heel bijzonder, haast bizar, hoezeer mijn situatie overeenkomt met die van andere moeders."

Je bent je kindje Jaime verloren tijdens de zwangerschap. Hoe verwerk je dit immense verdriet?

"De grond zakte onder onze voeten vandaan toen we de woorden hoorden: "Ik vrees dat ik heel slecht nieuws voor jullie heb..." Het was niet te geloven dat ons dit overkwam. De dagen tussen het slechte nieuws, de bevalling en het afscheid waren echt heel intens en heftig. Aan de ene kant word je geleefd, maar aan de andere kant ben je ook zo druk bezig met alles wat er geregeld moet worden dat je soms ook het gevoel krijgt dat je er niet altijd even goed bij stil kunt staan. Vooral de dagen na het slechte nieuws en voor de bevalling waren heel raar. Je weet dat je met een overleden kindje in je buik rondloopt, en dat zelfs al enkele weken. Die dagen voelden het ook alsof het niet echt was. Je hebt het wel op de echo gezien. Maar totdat Jaime ook daadwerkelijk geboren was, werd het ineens heel echt, en besefte ik dat onze Jaime er echt niet meer was...

En ook nu, na de uitvaart, moet het steeds weer opnieuw binnenkomen dat het echt is, dat we ons kindje hebben verloren. Dat besef doet pijn. Ik heb gelukkig wel het gevoel dat we goed afscheid hebben kunnen nemen van Jaime. Hij/zij is 6 dagen nog bij ons geweest, dat was wel fijn. Ook hebben we foto's laten maken door Stichting Still. De foto's heb ik op de laptop staan en op mijn telefoon. Ik koester ze echt, ze zijn zo waardevol. We kunnen zo altijd weer terugkijken naar Jaime. En de week dat we Jaime bij ons hadden. Achteraf, dat besef ik me ook sinds kort eigenlijk, ik heb Jaime wel in mijn hand vastgehouden, maar eigenlijk niet echt huid op huid contact gedaan, en écht geknuffeld. En daar heb ik nu best wel spijt van. Zeker als ik foto's van andere moeders zie die dat wel gedaan hebben. Het voelt ook als een beetje een schuldgevoel naar Jaime toe, omdat ik hem/haar niet écht geknuffeld heb naar mijn gevoel.

De dagen gaan een beetje met ups en downs. Mijn energie is, ik zou bijna zeggen, afwezig. De ene dag gaat beter dan de andere, sommige dagen overvalt het verdriet me dan ineens. Als ik dan bijvoorbeeld besef dat ons kindje niet meer bij ons is maar boven de wolken, dan zou ik willen dat ik even naar Jaime toe kon gaan. Maar ik haal er ontzettend veel troost uit dat onze uitvaartverzorgster kon voelen dat mijn (overleden) vader bij ons was (dat wisten we eigenlijk al wel, omdat we al veel signalen hadden gekregen, maar een bevestiging van iemand is altijd heel fijn). En dat mijn vader had gezegd dat hij Jaime had opgevangen, en ervoor zou zorgen. Dat vond ik zo mooi, en daar hou ik me aan vast, dat opa voor Jaime zorgt!

En ik wil heel graag een tattoo op mijn rechterpols met de voetafdrukjes van Jaime, om zo Jaime voor altijd bij me te kunnen houden! Het ontwerp wordt gemaakt, en ik kan niet wachten hoe het resultaat daarvan zal zijn."

Wat wil je andere moeders/ouders meegeven die hun kindje zijn verloren?

"Je hoopt natuurlijk dat het nooit zover zal komen, dat je je kindje op een bepaald punt verliest, of het nu vroeg of laat in de zwangerschap is, of je kindje nog maar een baby'tje is, of al volwassen. Maar mocht het je toch overkomen, zorg er dan alsjeblieft voor dat je (voor zover dat kan natuurlijk) goed afscheid neemt. Kijk, raak aan, voel, knuffel, geef kusjes (wanneer je je daar natuurlijk goed bij voelt). En dat je bijvoorbeeld Stichting Still inschakelt, die voor jullie een mooie fotoreportage maakt. De foto's zijn zo belangrijk voor nu en later, om ze terug te kunnen kijken, te zien hoe jullie kindje eruit zag, wie hij/zij was. Ook al heb je nu zoiets van, liever niet. Je kunt later dan alsnog de keuze maken om de foto's wel of niet te bekijken, maar dan heb je ze in ieder geval wel. En laat wanneer dat kan en mogelijk is ook hand- en voetafdrukjes maken."

Lees ook: 
Blogger in het zonnetje: Annebel, mama van Noah