1 jaar geleden
Afscheid van mijn kinderen: "Voor altijd kwijt"
De storm was te sterk, ik moest opgenomen worden...
Het ‘paradijs’.
Daar zit ik, als drenkeling aangespoeld op de plek die iedereen vreest, waar iedereen bang voor is; opname. Opname op de Moeder Baby Unit. De storm was te sterk, ik ging kopje onder,
Ik zit op mijn kamer in n hoekje op één van de twee stoelen. Mijn kamer…kil, droevig, klinisch. Net daarvoor thuis het moeilijkste moment ever gehad; afscheid genomen van mijn 2 mooiste liefste knapste mannen, MIJN mannen. Wanhoop overheerst; mijn kinderen, ik ben ze voor altijd kwijt. Angst dat mijn leven voorgoed voorbij is. Dat ik ze nooit meer zie. Tranen, wanhoop, boosheid, verward. Dit afscheid is het moeilijkste ever. De jongste vragend wat ik ga doen en wanneer ik weer thuis ben, de oudste die zijn emoties niet laat zien. Mijn tranen lijken niet meer te stoppen. Ik knuffel ze en wil ze niet loslaten. Ze knuffelen hun zusje, niet wetende dat we voorlopig niet thuis komen. Afscheid van mijn man. Huilen, vasthouden en elkaar niet los kunnen laten. Niet wetende wat de komende tijd ons brengt. Een vader die afscheid moet nemen van zijn dochter, haar met 2 wk oud in handen van vreemden laat. Pijn, verdriet.
Ik loop de woonkamer binnen waar 4 andere moeders zijn. Trillend van angst, moeheid en eenzaam. Ik ga op de bank zitten. Ik huil, kan alleen maar huilen. Iza Mae dicht tegen me aangeklemd, mijn neus in haar o zo kleine mooie wangetjes die mijn tranen blijven opvangen. Ondertussen stopt mijn hoofd niet met denken aan mijn knulletjes die zo ver weg voelen, die zo ver weg zijn. Voor altijd. Mijn man, mijn allesjes. Kwijt.
Er komt een (geweldige) moeder naast me zitten. Ze vraagt of ze me mag aanraken. Ik kan alleen knikken. Dan doet ze waar ik zo naar verlangde: ze gaf me een stevige knuffel en zei dat niemand hier wilde zijn, maar het nu de beste keus is.
Het komt goed, echt. De andere moeders kijken meelevend naar me, knikkend. Iedereen ziet en voelt dezelfde pijn, dezelfde angst. Onze ogen, onze ogen vertellen allemaal hetzelfde: ik ben bang.
Het komt goed..toch? Ik ben vast de uitzondering waarbij het niet beter wordt.
Dan is het voor deze sterke moeders tijd om naar therapie te gaan. Ik blijf zitten, alleen, op de bank. Mijn woorden vinden geen weg door mijn tranen.
Anoniem
Ik heb ook een zware depressie gehad , veel meegemaakt en altijd weggestopt tot het eruit kwam . Mijn kinderen 8,6 en 4 moest ik achterlaten voor 20 weken ben ik opgenomen heb vele therapieën gehad , vecht therapie zodat ik mijn woede kwijt kon , praten , ontspanning en rust . Vele medicatie s gehad . Naar die 20 weken opname nog een jaar 2 x week therapieën. Ben zo blij dat ik het gedaan heb ik zeg nu wat is een jaar en 20 weken op een heel mensen leven en als je daarna weer beter kunt functioneren. Zeker vond ik het verschikkelijk mijn kinderen op dat moment los te moeten laten maar heel blij met waar ik nu sta , was heel erg bang als ik een minderheden had dat ik weer terug zou gaan vallen maar gelukkig is dat niet gebeurt. Voelmij nu echt gezegend voel mij stukken sterken en voel mij gelukkig . Kop op en ga ervoor , voor je man en prachtige kinderen . Dan komt het zeker goed . Sterkte ❤️
Anoniem
Super je mag trots zijn ☘
Anoniem
Ik heb een zware depressie gehad door mijn echtscheiding , hij liet me achter met 2 pubers. Ik trok het niet meer .Vreselijke tijd voor mijn zoon en dochter. Mijn huisarts zei je zit in een zwarte diepe put maar we gaan je helpen eruit te komen. Stukje bij beetje en via het RIAGG ben ik eruit gekomen. Echt het komt goed. Hou je daar maar aan vast en sta open voor de hulp.
Anoniem
Zoo herkenbaar... ik ook een hele zware prenatale en postnatale depressie gehad.. ik dacht ook hier kom ik nooit meer uit. Maar na 6 weken na de bevalling met behulp van medicatie er uit geklommen, gevochten. En ik ben er sterker uitgekomen als ooit! Zoon is inmiddels 11 jaar en gelukkig sindsdien nooit meer last gehad van depressie!
Anoniem
Kanjer❤️
Anoniem
Zi
Anoniem
Ik heb 46 jaar geleden een zware o ostnalae depressie gehad. Alleen niemand wist wat ik had. Allerlei soorten medicijnen gehad. Hulp in huis.. ik kwam na 9 maanden bij een andere huisarts en die zei je hebt een postnale depressie. Kreeg antidepressiva en slaaptablwt. Na 3 maanden voelde ik mij heel wat beterder. Zwarte bladzijde in mijn leven.