Sinds kanker is alles anders

Begin juli

De positiviteit is even ver te zoeken. Ik twijfel nog of dit goed is of slecht. Zit ik vast in een slachtofferrol waar ik uit moet willen? Of is dit gewoon even wat het is. Zelfcompassie. Het doorvoelen van alle gebeurtenissen en bijbehorende emoties die vast zijn gaan zitten?

Wat ik bij mijn psycholoog heb geleerd is dat angst vaak voortkomt uit iets wat dieper gelegen is. Blijkt ook een patroon te zijn in ons gezin heb ik gemerkt. We gaan vanalles voelen, bijna zoeken, doordat we iets wat eigenlijk veel dieper zit dan dat niet willen voelen. Snappen jullie me nog? Ik snap het als dat niet zo is hoor. Wat zit een mens eigenlijk gek in elkaar.

Ik yoga, wandel, mediteer, rust en lees me lijp momenteel maar toch kom ik er tot nu toe niet alleen. Dus heb ik toch, met enige tegenzin, weer hulp gevraagd aan een professional.

Heel graag voel ik me goed. Vooral na wat ik heb meegemaakt “verspil” ik liever geen tijd aan janken en helen. Alleen ik merk ook heel goed dat dat niet de manier is voor mij. Doordat ik als ik me goed voel zo doordraaf, wordt ik vermoeid. Ik “vergeet” mijn rust te nemen, of anders gezegd ‘ik neem er gewoon geen tijd voor’. Zoals iemand me ooit heel mooi zei “je doet alleen aan repareren niet aan onderhouden”. En ja, die is helemaal raak!

Als ik vermoeid raak, verval ik in oude patronen. Patronen die ik al had voor mijn ziekte.

Bepaalde patronen helpen je na verloop van tijd niet meer. Daar komen meerdere leeftijdsgenoten, of mensen in dezelfde levensfase als ik, achter. Maar als je na een ingrijpende gebeurtenis, zoals kanker voor mij was, vervalt in oude patronen, patronen van Nicole vóór kanker. Dan werken die patronen voor de Nicole ná kanker helemaal niet meer kun je wel begrijpen. Want na kanker was mijn energielevel, reserves en aanpassingsvermogen niet meer te vergelijken met wat het daarvoor was. Belachelijk btw dat er geen vergoede hulp is (in ons goed geregelde Nederland) om je aan te passen aan je “nieuwe leven na kanker” (of andere ingrijpende gebeurtenissen) met alle bijbehorende gevolgen fysiek en mentaal.

Begin augustus

Soms voel ik plotselinge paniek. Niet alle lichamelijke sensaties zoals mijn angst- en paniekaanvallen. Maar een diepe mentale pijn gevolgd door paniek. Ik voel me dan zo gevangen in mijn eigen leven. Ik zou willen vluchten.

Het besef dat dit nu mijn leven is. Leeg. Blanco. Ongeschreven, of eigenlijk al herschreven op een manier die ik niet gepland had sinds mijn diagnose. Een leven waarin niets meer is zoals het was. Geen werk, geen doelen meer zoals vroeger, die je ook echt gelukkig maakte. Niet meer het onbezorgde. Fysiek en mentaal is alles veranderd, helemaal uit koers. Ik kan op dit moment niet terugdenken aan hoe het was vóór kanker zonder dat de tranen stromen. Ik zie niet de positieve kant van wat kanker mij bracht, zoals ik deze de afgelopen drie jaar wel zag. Nu zie ik de negatieve kant, wat kanker me af nam en gekost heeft. Het idee dat deze grijze (kanker)(en stoma) wolk mij altijd zullen achtervolgen en blijven ‘herinneren aan’, valt me zwaar. Ook al weet ik dat deze wolk met de tijd wat lichter grijs zal worden. Nooit meer een makkelijk en rustig leven zoals het was voor de kanker. Terwijl ik toen geen idee had hoe rijk ik was.

Steeds valt er een stilte in mij. Na het trouwen, na elke vakantie, voel ik me leeg. Ga ik weer op zoek naar iets nieuws, een andere afleiding. Daarna voel ik me vast wel gelukkig denk ik dan. Alleen dat geluk vind ik niet op die manier, maar juist in mezelf, in de rust in mezelf.

Tijdens mijn “kanker-controle" bij de gynaecoloog een paar weken terug hadden we een goed gesprek. Hij stelde me volledig gerust, dat de kans dat mijn type kanker wat ik had nu nog terug komt, vrijwel nihil is. Al kan hij me niets beloven natuurlijk.

Hij stelde me de vraag of ik wel geloof dat ik beter ben? Ik schrok ervan en ontdekte dat mijn antwoord daarop nee is. Door deze geruststelling zou ik me eigenlijk opgelucht moeten voelen maar dat is dus niet. Dat lege leven voor me maakt me bang.

Na de kanker pakte ik alle hulp aan die ik kon krijgen en alle leuk aanbiedingen zoals interviews, gastcollege’s noem het maar op, ik nam eigenlijk alles aan. Ik ging veel angsten van mezelf aan. Hier haalde ik ook vele waardevolle lessen uit waar ik heel dankbaar voor ben. Alleen nu besef ik dat ik dit allemaal deed om maar niet te hoeven voelen. Hoe sneller ik weer verder ging hoe beter. Uit mijn comfort zone stappen, mijn angsten aangaan en groeien, is de oplossing dacht ik.

Op dit moment besef ik dat het niet zomaar op te lossen is en ik niemand wat te bewijzen heb, vooral mezelf niet. Mijn grootste groei ligt in het tegenovergestelde; in de stilte, mezelf de rust gunnen zodat ik terug kan komen in mijn lichaam en weer durf en kan voelen.

Achter mijn lach, mijn masker en alle toffe dingen die ik mocht doen schuilt namelijk heel veel verdriet, woede en pijn. Die ik eigenlijk liever niet aan wil kijken. Ik besef dat ik mezelf steeds in de overlevingsmodus houd. Die voelt vertrouwder en makkelijker. Want dan voel je niet. Maar de pijn, woede en het verdriet, het vreet me stiekem op van binnen. Daarom nu geen quick fixes en oplossingen meer. Alleen maar zijn en voelen. En ik geloof oprecht met heel mijn hart, dat ik me uiteindelijk weer lichter en fijner ga voelen en er licht schijnt aan het einde van de tunnel.

Viva la Vida!

Liefs Nicole

Leestip: "Welkom in het leven van een mama met een prematuurtje"