Als je door de donkerste periode van je leven moet gaan vol met zorgen

(Dit plaatje vind ik mooi maar ook confronterend. Een klein nietswetend jongetje dat vrolijk op z'n sokjes door dit grote, mooie "papa'sziekenhuis" in een bijna lege gang rond huppelt, want kijk alleen het mooie en bijzondere plafond al, hier kan je uren naar kijken. Maar aan de andere ook het ziekenhuis waar veel pijn, leed en verdriet plaatsvind, dat zie je niet van buitenaf maar voel je zeker zodra je met 1 voet binnenstaat) 

We weten en horen het allemaal weleens misschien van een ander of zelfs wel bij jezelf, dat als je in de moeilijkste periode van je leven zit, je dan je echte vrienden leert kennen of de mensen leert kennen hoe ze echt zijn, wie en wat er toe doet en echt belangrijk is in het leven. Maar hoe mooi is het dat je juist in deze periode en door al je zorgen en je donkerste periode gaat, je dan de liefste en mooiste mensen leert kennen. 

De fijnste stichtingen die je dagjes zonder zorgen gunnen. Dit maakt het voor jou en je hele gezin zoveel dragelijker en zo'n dag geeft je soms wel weken aan positieve energie terug.

Iedereen die zich inzet op wat voor manier dan ook en zelfs nu nog steeds want soms komt er geen eind aan en weet je dat er nog veel te wachten staat en heb je al jaren aan zorgen achter je liggen die je elke dag bij je draagt.

De mensen die je (in je normale leven) nooit zal tegenkomen en leert kennen. Want in een academisch ziekenhuis een NICU of een revalidatiecentrum zijn plekken waar je normaal nooit in de buurt wil komen, maar als je er nou wel moet zijn voor je eigen kindje dan voel je de mensen om je heen daar ook, zelfs zonder woorden voel je gelijk die band en last die jullie beide moeten dragen en ben je uiteraard meer dan blij met zulke goede zorg op de juiste plek.

Zo ook in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis daar kom je nooit voor je plezier het liefst blijf je toch zo ver mogelijk uit de buurt van een ziekenhuis vol met kanker, veel pijn, leed en verdriet? Je komt hier dus ook zeker niet om alleen maar mensen te leren kennen, maar als je er dan wel moet zijn dan voel je gelijk ook die band met elkaar. En dat voelt zoals wij zelf vaak zeggen toch heel "fijn". Je voelt je niet alleen en je word begrepen. En als je dan toch met die kanker moet "dealen" dan het liefst hier op deze plek. 

Evenals op "de socials", het delen van je blogs op mamaplaats, mensen die je nog nooit hebt gezien maar voelen als familie, soms aan 1 woord of alleen een 🤍-tje al genoeg.Wij kunnen dan ook zeker zeggen dat we aan deze periode de liefste en fijnste maar vooral ook de meest meelevende mensen hebben overgehouden en nog steeds leren kennen.

Deze weg is soms echt niet vol te houden maar wel dankzij jullie. We zijn ons steeds meer en meer bewust daarvan en heel erg dankbaar hiervoor 💕

Lees ook: ICSI 6: de punctie