"Ze MOEST bij de volgende wee geboren worden"

Haar navelstreng zat om haar nekje

Het was 1 februari 2022. Ik moest in de ochtend naar het ziekenhuis om een inleiding te bespreken. Ik had zo gehoopt dat ik deze laatste zwangerschap op de natuurlijke manier zou kunnen bevallen...

De gynaecoloog wilde eerst kijken hoe het met de baby ging. Met de baby ging alles goed, maar ik had nog maar erg weinig vruchtwater. Ze wilde me niet nog dagen laten broeden.

Daarnaast had ik 1cm ontsluiting en hier was ik heel trots op. Dit heeft mijn lijf zelf gedaan. Bij Aymée en Isay zat ik dus POT DICHT!

Ze vroeg mij wanneer ik zou willen bevallen, dus ik zei morgen! Het was namelijk 2-2-2022! Ze moest lachen en zei, terwijl ze in het systeem keek: "Ah dat moet lukken... Uh oh nee, toch niet, het is vol". Jaaa, duh. Iedereen wil natuurlijk bevallen op deze datum.

Toch mocht ik wel een ballontje, in de hoop dat mijn lijf zelf wat zou gaan doen. De volgende ochtend viel het ballontje er uit: "Yes, minstens 2cm ontsluiting!"

Ik moest me weer melden om te kijken wat het ballontje had gedaan en inderdaad: ik had 2 cm ontsluiting. Daarnaast had ik ook echt wel hele lichte weeën. Helaas was er geen plek om de inleiding te laten starten. Ik mocht weer naar huis. Ik was zó moe dat ik even ben gaan slapen.

Toen ik wakker werd, werd ik gebeld door een onbekend nummer. Zou dit het ziekenhuis zijn? En dat was het! Er waren vanmorgen meerdere vrouwen bevallen, dus ik kreeg de vraag of ik richting het ziekenhuis kon komen voor een inleiding. "JA, dat wil ik!" Aymée was op school en Isay werd door mijn zusje gehaald. Daar gingen we, met een lege maxi cosi naar het ziekenhuis.

Het was 2 uur en de gynaecoloog wilde eerst mijn vliezen breken in de hoop dat mijn lijf het zelf zou gaan oppakken. Na een uur gebeurde er nog niets en werd het infuus aangebracht. Ze probeerde nogmaals mijn vliezen goed te breken, want dit was niet voldoende gelukt.

Na een aantal uur best wel heftige weeën, maar enorm lange rust ertussen, was ik er klaar mee. Dit schoot niets op en het was inmiddels 21.00 uur. Ik wilde de pomp omhoog hebben. De gynaecoloog wilde eerst kijken hoever ik was en ik zat nog maar op 4cm. Ook had ze het idee dat de vliezen nog niet goed waren doorgeprikt. Dit was inderdaad zo en dat zorgde ervoor dat het inderdaad niet opschoot.

De pomp werd omhoog gezet en de gynaecoloog zei dat wanneer ik persdrang zou krijgen, ik moest bellen. Ze moest eerst naar een andere vrouw, maar zou dan zo snel mogelijk terug komen. Ze had al een vermoeden dat het nog wel eens snel kon gaan.

Bij de andere bevalling ben ik in een paar minuten van 5cm naar 10cm gegaan. Gelijk merkte ik dat de weeën sneller kwamen, maar er ook geen rust meer was. Ik wilde niet meer, ik was op en had het benauwd.
Mijn man kon het niet meer aanzien en drukte op de bel, want hij wist dat ik op 10cm zat.

Dit bleek inderdaad zo te zijn. YES EINDELIJK! Ik probeerde me te ontspannen, maar het lukte me niet. Ik had het zwaar, ik had pijn. Dit herkende ik niet van de andere bevallingen.

De hartslag van de baby knalde omlaag en er was paniek. Deze paniek hebben ze weten te verbergen, want ik had op dat moment niets door. De gynaecoloog zei me dat het kon zijn dat ze niet zou huilen en gelijk moest worden meegenomen. Ze zei streng tegen me dat de baby bij de volgende wee geboren MOEST worden.

Ik verzamelde al mijn laatste kracht en daar was ze. En ze huilde! Iedereen kon ademhalen. Het bleek dat ze de navelstreng om haar nek had, maar het leek mee te vallen.

Onze mooie Zélie was geboren op de mooiste datum van het jaar. 2-2-2022.