Wakker worden op de IC zonder man en baby

Ik had eigenlijk dus een grote wond ter grote van de placenta in mijn buik.

Myla werd van mijn borst gehaald en in haar bedje gelegd en ik voelde mijzelf zwak en bleek worden. Met mijn laatste kracht zei ik mijn partner zijn shirt uit te doen en Myla op zijn blote borst te leggen. Wij hadden namelijk met elkaar afgesproken dat Jeffrey bij Myla zou blijven, zodra er met mij iets zou gebeuren.

Met spoed moest ik naar de ok en mijn partner zou ik na een minuut of 20-30 weer zien. Wat er daarna gebeurde weet ik niet zo goed, ik heb dit allemaal in een roes meegemaakt.

Uiteindelijk werd ik na ruim 4 uur! wakker op de IC, zonder partner en zonder baby, maar wel aan de toeters en bellen en een man die een infuus in mijn bovenarm probeerde te prikken. Door het vele bloedverlies lukte het niet om een ader te vinden en was het alleen met veel moeite en met een echo mogelijk om mijn ader te vinden.

Gelukkig kwam Jeffrey al snel met Myla en mijn ouders. Wat was dit emotioneel. Want dit was alles behalve wat ik mij had voorgesteld van een bevalling. Je bereid je namelijk niet voor op het ergste en dit was voor mij toch wel een hel waar ik door ben gegaan. Ik bleek namelijk 4 liter bloed kwijt te zijn geraakt.

Mijn wens was om borstvoeding te geven en ik heb alles op alles gezet om dit te laten slagen, hoewel ik wist dat het erg moeilijk kon worden na een extreme Fluxus. Wat was ik blij toen dit lukte en Myla en ik bleken een goed team te zijn, want ik heb haar uiteindelijk ruim 2,5 jaar kunnen voeden.

Al snel bleek ik na de bevalling mijn verhaal niet te kunnen delen. Met mijn partner had ik het er wel over, maar het was voor ons beide een traumatische ervaring en we verwerken ons verdriet en angsten op een andere manier. Zelfs met mijn moeder lukte het niet om mijn bevallingsverhaal te delen, ze vroeg er vaak naar, maar ik probeerde er altijd omheen te praten, omdat het mij gewoon niet lukte om hier over te praten. Ik voelde angst, tranen en een benauwd gevoel. Zolang ik maar zei dat alles goed ging, was het oké. Tot ik mijzelf echt niet goed in mijn vel voelde zitten en de angst van de bevalling groter en groter werd. Helemaal als mensen vroegen wanneer er een tweede kindje zou komen, want Myla was een super lief en rustig meisje.

Deze vraag benauwde mij, want wilde ik wel een tweede kindje? 

Kun je ook lezen: "Zonder klachten tóch baarmoederhalskanker"