Zonder klachten toch baarmoederhalskanker

Ik heb geen enkel moment getwijfeld of ik dit zou delen. Maar ik was er tot nu toe niet klaar voor. Ik wil graag de aandacht vragen van alle vrouwen die bijna 30 jaar oud worden en een brief van het bevolkingsonderzoek thuis gaan krijgen. Maar ook de vrouwen die al een brief hebben gekregen. Ook al is het lang geleden dat de brief op de mat binnen is gekomen. Ik deel mijn verhaal om je in beweging te krijgen om een afspraak te maken voor een uitstrijkje bij je huisarts of een zelf test thuis te doen. Ook al is het een hele tijd geleden dat je de oproep hebt gekregen. Pak hem er toch weer bij en maak een afspraak. Het is een hele kleine moeite wat je leven zou kunnen redden.

Vrijdag ochtend 22 juli stond mijn wereld volledig op z’n kop. Ik kreeg een telefoontje van de gynaecoloog met de gevreesde uitslag. Baarmoederhalskanker. Maar ik had geen klachten hoe kan dat nou?

(Baarmoederhalskanker wordt veroorzaakt door het HPV virus. 80-90% van de mensen raakt wel eens besmet met het virus. Meestal ruimt je lichaam het virus binnen 2 jaar op. Als het lichaam het virus niet vanzelf opruimt kan er uiteindelijk kanker ontstaan.)

Laat ik bij het begin beginnen.

12 mei: uitstrijkje bij de huisarts- Ik was op 11 januari 30 jaar geworden en ik had een brief voor het bevolkingsonderzoek in de brievenbus  gekregen. Op 12 mei ging ik naar de huisarts voor een uitstrijkje. Alleen was ik helemaal vergeten mijn brief mee te nemen. Deze was nodig omdat er in de brief stickers zaten die nodig waren voor het in te leveren van het afgenomen monster. Zodat het voor onderzoek meegenomen kon worden.

De weken gingen voorbij en ik ben nog een paar keer door de huisarts gebeld met de vraag of ik langs kon komen om de stickers te komen inleveren zodat ze het konden opsturen voor onderzoek. Door het drukke moederleven, zieke kinderen, huishouden etc is het er niet van gekomen. Ik dacht ik maak wel weer een nieuwe afspraak want inmiddels zoveel weken verder heeft het geen nut meer om alsnog de brief met de stickers te gaan af leven.

Op 17 juni werd ik gebeld door de huisarts met een uitslag. Een uitslag waar ik totaal niet had verwacht te ontvangen. Wisten ze wel zeker dat het voor mij bedoeld was. Ik had mijn brief met stickers nooit ingeleverd. De huisarts verzekerde mij dat het om mijn uitslag ging. Ze hadden mijn monster van het uitstrijkje toch meegegeven voor onderzoek met mijn gegevens erop. Zijn belletje kwam onverwachts binnen maar de uitslag al helemaal. Onrustige cellen. Dat was de uitslag. Het was een uitslag wat zorgde voor versnelde hartslag. De huisarts gaf aan dat ik mij geen zorgen moest maken. Bijna alle vrouwen krijgen een onrustige cellen uitslag maar 9 van de 10 keer is er niets aan de hand of het lichaam ruimte zich vanzelf op. 

5 juli was het zover. Ik mocht naar de gynaecoloog voor een colposcopie (kijkonderzoek) in het ziekenhuis bij. Daar werd met een camera in mijn baarmoederhals gekeken en meteen ook een biopt afgenomen voor onderzoek. De gynaecoloog dacht bij het zien van mijn baarmoederhals dat het om een pap2/pap3 zou gaan. Maar uitslag zou dat moeten uitwijzen

19 juli werd ik gebeld door gynaecoloog. De patholoog had bij het onderzoeken van het afgenomen biopt kankercellen gezien. Maar dat kon nog niet met 100% zekerheid gezegd worden want daar was het afgenomen biopt te klein voor. Ik mocht terug naar het ziekenhuis voor een lisexisie.

De gynaecoloog heeft een extra grote hap gemaakt bij het verwijderen van de aangedane deel. Later zal blijken dat dat een hele goede beslissing was van haar.

20 juli lisexisie. Een basis behandeling waarbij met plaatselijke verdoving een hapje wordt afgenomen van de oppervlakkige laag cellen in de baarmoedermond. De gynaecoloog heeft tijdens de behandeling gekozen om een iets ruimer stuk weg te halen voor de zekerheid omdat er dus mogelijk kankercellen waren gezien in het eerder afgenomen biopt wilde ze geen risico nemen door wat achter te laten.

De gynaecoloog heeft het verwijderde weefsel wat tijdens de lisexisie is verwijderd opgestuurd voor spoed onderzoek. Op 22 juli kreeg ik de gevreesde uitslag. Baarmoederhalskanker. 

Dezelfde dag dat ik de uitslag kreeg werden we in het ziekenhuis verwacht voor meer informatie over de uitslag en hoe de behandelplan uit zou zien. Een rollercoaster van emoties, angst voor mijn leven heerste op dat moment en de dagen daarop voelde alsof elke de laatste kon zijn. Alles voelde onzeker. Elke moment was ik bang en kon ik spontaan in huilen uitbarsten. Veel paniekaanvallen maar tegelijkertijd een lach om het leven en dankbaarheid. (De lach en onschuld van onze kinderen zorgde voor een lach op ons gezicht).ik was zo enorm dankbaar voor mijn kinderen en voor mijn leven. Dankbaar voor de gezondheidszorg en voor het snelle handelen van mijn gynaecoloog in de afgelopen maanden. En de keuze om een iets ruimer stuk af te nemen tijdens de lisexisie.

Ik was bang en ik zag mijn hele leven aan mij voorbij flitsen. Maar de woorden van de gynaecoloog waren mij bijgebleven. Het werd mijn overlevingsmechanisme. “Het gaat om een eerste stadium, geen uitzaaiien naar de lymfen, het is goed behandelbaar en we zijn er op tijd bij. Het gaat om een eerste stadium, geen uitzaaiien naar de lymfen, het is goed behandelbaar en we zijn er op tijd bij. ‘Het gaat om een eerste stadium, geen uitzaaiien naar de lymfen, het is goed behandelbaar en we zijn er op tijd bij’. Dat herhaalde ik elke dag wel 100x per dag tot ik weer normaal kon ademen.het werd mijn mantra, mijn overlevingsmechanisme.

“2 Jaar later en dan zou het een heel andere verhaal zijn. 2 jaar later en dan hadden we een heel andere gesprek” aldus de gynaecoloog.

Maar gelukkig heb ik wel meegedaan met het bevolkingsonderzoek, heb ik een 1e stadium van kanker, heb ik geen uitzaaiien, is het goed behandelbaar en zijn we er op tijd bij.

Op 30 september ben ik onder het mes gegaan en hebben ze preventief een kegelvormig stuk mijn mijn baarmoederhals verwijderd. En inmiddels kan ik zeggen dat ik kankervrij ben. Ze hebben in het kegelvormige weefsel wat ze verwijderd hebben bij de operatie geen kankercellen gevonden. Ik blijf onder controle. De eerste 2 jaar word ik elke 3 maanden gecontroleerd dmv uitstrijkjes. En ik mag bij onzekerheid of twijfel altijd aan de bel trekken. Dat geeft een fijn gevoel. Ik ben dankbaar maar ook nog enorm in de war. Alles moet nog bij me landen en een plekje krijgen.

Heb je klachten, twijfel je, word je bijna 30 en krijg je een oproep. Of heb je al lang de oproep gehad. Maak een afspraak bij je huisarts. Hoe eerder je erbij bent hoe beter. Ik had geen klachten en zou als ik geen oproep had gekregen (nog) niets hebben gemerkt. Laat het aub dus checken en negeer de oproep voor het uitstrijkje niet!!🤍