10 maanden geleden
Spoedoperatie
Cyste aan eistok
Rond mijn 18de levensjaar kwam ik geregeld bij de huisarts met een aantal klachten. Zo had ik soms wat licht bloedverlies maar werd ik niet echt ongesteld (dit kon verklaarbaar zijn omdat ik ook pas een tijdje het mirenaspiraal had), veel buikpijn, overgeven, ik begon er slecht uit te zien en mijn buik zette ook op. Na een tijdje leek het of ik al een aantal maanden zwanger was. Omdat ik destijds ook een relatie had heb ik ook een aantal testen gedaan maar dit bleef negatief.
De eerste keren bij de huisarts dachten ze dat het om een blaasontsteking zou gaan, dit werd dan ook getest maar mijn urine was schoon. Dan komen de welbekende woorden ‘slik maar een paracetamol en het zal vanzelf wel over gaan’. Alleen helaas ging het niet over. Maar toch vond mijn huisarts het na een aantal maanden nog steeds niet nodig om mij door te sturen naar een specialist. Er werd dan ook gezegd ‘je bent jong er is echt niets ernstigs met je aan de hand’.
Dit had ook effect op mijn relatie, de personen om me heen gingen mij ook in twijfel trekken. De dokter zei immers dat er niets aan de hand zou zijn. Zo ook op 8 mei 2016, ik sliep bij mijn voormalige partner maar werd s’ ochtends wakker met een ontzettende pijn in mijn buik. Dit was anders dan andere keren, ik begon te huilen van de pijn. Op dat moment kreeg ik ook ruzie met mijn voormalige partner, hij dacht dat ik onder het winkelen met zijn zus uit probeerde te komen wat wij voor die dag hadden afgesproken. Hij heeft me toen ook samen met zijn zus bij mijn moeder thuis afgezet.
Eenmaal bij mijn moeder aangekomen gingen de klachten van kwaad naar erger. Ik kon niet meer rechtop staan of lopen. Ik heb toen de huisarts gebeld maar die wilden niet langskomen omdat mijn moeder in een stad naast het dorp waar ik woonde woonachtig was en dit dan buiten hun gebied viel voor huisbezoeken. Langskomen was ook geen doen voor mij met die klachten, ook wist ik op dat moment ook niet op wie ik een beroep zou kunnen doen. Ik heb toen uiteindelijk gewacht tot het avond werd en ik terecht kon bij de huisartsenpost, een vriendin zou mij dan brengen maar dit was wel op de fiets. Het is maar plus minus een kwartiertje fietsen maar wat was dit verschrikkelijk met die pijn.
Eenmaal in het ziekenhuis werd ik gezien door de dienstdoende huisarts. Toen hij aan mijn buik voelde kon hij mij direct vertellen dat dit om een cyste of een ontsteking zou gaan. Omdat het ondertussen al avond was en de afdeling gynaecologie dicht was zou ik de volgende ochtend een spoedecho krijgen. Op het moment dat ik weer buiten stond belde ik dan toch mijn voormalige partner op om te vertellen wat ik zojuist gehoord had. Ik kon merken dat hij nog geïrriteerd was en hij hield het dan ook kort en zei ‘laat het me maar weten’.
De volgende ochtend bracht een vriendin me weer naar het ziekenhuis en kwam de vriendin die me de dag daarvoor heen en weer had gebracht ook naar het ziekenhuis toe. Eenmaal bij de gynaecoloog kreeg ik een inwendige echo en werd er direct aan me gevraagd ‘bent u wel naar de wc geweest?’ Ja vertelde ik, ik was net voor de afspraak geweest omdat dit mij verteld was dat dit moest. Er werd verbaasd gereageerd ‘uw blaas zit nog helemaal vol’, er werd dan ook vanuit gegaan dat ik niet goed leeg kon plassen. Dus er een katheter aangebracht zou worden voor ze verder gingen met de echo. Maar toen de katheter was geplaatst zagen zij ook dat er vrijwel niets meer uit kwam. Er werd opnieuw gekeken met het echoapparaat, toen kwamen ze erachter dat wat de blaas leek te zijn eigenlijk een cyste op de eistok was. Deze had een geschatte doorsnede van 7/8 centimeter en door de klachten die ik erbij had werd het al snel duidelijk dat ik diezelfde dag nog een spoedoperatie zou krijgen.
De gynaecoloog bracht me naar boven, onderweg belde ik direct mijn vader die voor werk ver weg zat en mijn voormalige partner. Mijn vader is direct weg gegaan van zijn werk, heeft in het hotel zijn spullen gepakt en kwam doorgereden naar mij ook al duurde dit nog wel een paar uur voor hij er zou zijn. Mijn voormalige partner kwam er ook direct aan en mijn moeder ook. Ondertussen was ik al opgenomen en kreeg ik al een outfit aan voor tijdens de operatie. Ik moest op bed blijven liggen en me zo rustig mogelijk houden. Ook mocht ik niets meer eten en/of drinken. De gynaecoloog gaf ondertussen wat verdere uitleg en vertelde mij ook dat er een kans was dat mijn eistok er volledig uit zou moeten maar hij zou er alles aan doen om dit te voorkomen. Er kwam een keizersnede tussendoor waardoor ik pas s’ avonds geopereerd zou worden. Dit gaf gelukkig genoeg tijd voor mijn vader om er nog voor de operatie te zijn.
Voor je naar de operatiekamer gebracht wordt ga je altijd naar een wachtkamer als ware waar je ook alvast een infuus en dergelijke krijgt, dit herinnerde ik nog van een eerdere operatie die ik heb gehad. Maar wat was dit anders bij een spoedoperatie buiten de kantooruren, waar het voorheen een volle zaal was lag ik daar nu als enige. Ook waren alleen de lampen boven mijn bed aangezet. Ik vond het wel ontzettend fijn dat mijn vader mee mocht tot op de operatiekamer, nadat ik onder narcose was gebracht is hij weg gegaan en werd hij weer gebeld zodra de operatie klaar was.
Na de operatie werd ik weer terug gereden naar de uitslaapkamer alleen het bed stond nog niet stil en ik kwam alweer uit mijn narcose. Doordat er nog geen pijnstilling was toegediend schreeuwde ik het direct uit van de pijn.
Niet wetende dat dit pas het begin zou zijn van mijn verhaal…
