Over hoe mijn Nyjah ter wereld kwam

Al eerder vertelde ik over mijn tweede high risk zwangerschap - aan deze zwangerschap kwam, logischerwijs ook een einde. Dit wel na een flinke tijd volledige bedrust en weken van verveling en angst. Vandaag vertel ik meer over de rest van deze zwangerschap én de bevalling. 

Volledige bedrust

De winter van 2018-2019 heb ik volledig overgeslagen. Nadat op 5 december 2018 mijn cerclage geplaatst werd, kreeg ik bedrust. Er werd een douchekruk besteld, een rolstoel geregeld en na 5 dagen ziekenhuis kon ik eindelijk naar huis toe. Daar lag ik dan, in bed. De arts zei "vanaf nu ben je geen fitte zwangere vrouw, maar moet je alles benaderen alsof je een oud vrouwtje bent" - en dat voelde ik zelf precies zo. Naar buiten ging ik nauwelijks. Enkel in de rolstoel (geduwd door mijn partner) kon ik een frisse neus halen. De supermarkt heb ik weken niet gezien van binnen, alle boodschappen bestelde ik online, het leveren kon alleen als mijn Lief thuis was - ik mocht niks tillen. Koken deed ik zittende, mijn grootste passie kon ik niet naar behoren uitoefenen. Ik at simpel: kant-en-klaar maaltijden, one pot gerechten, afhaalmaaltijden - dat soort ongein. Ik baalde er enorm van, ik had Netflix al snel uitgespeeld en veel meer had ik niet te doen. Ik speelde wat videogames, begon een bulletjournal over de zwangerschap maar alles stond na een paar weken wel tegen. 

Cerclage verwijdering

Deze zwangerschap kenmerkte zich door complicaties m.b.t de cerclage. Veel harde buiken, pijn, bloedingen. Ik wist niet hoe ik moest liggen of zitten. Mijn arts nam me niet serieus. Met 32 weken zat ik weer bij triage, het was bijna een wekelijkse aangelegenheid. Ik had pijn, harde buiken (die de CTG nooit registreerde maar die er écht waren) en na tweemaal een inwendig onderzoek en uitstrijkjes was de pijn zo heftig dat ik opgenomen werd. Ik maakte aldaar de afspraak met verschillende artsen dat, wanneer ik met 34 weken nog zoveel ongemakken had, dan de cerclage verwijderd zou worden. Echter wilde mijn arts hier niet aan meewerken. Nadat ik met 35+2 voor de zoveelste keer op de triage zat na een bloeding gaf ik aan dat ze het ter plekke er uit moesten knippen. De dienstdoende arts deed dit direct en gaf aan dat mijn eigen arts mee had moeten gaan in mijn wens en dit al eerder moeten verwijderen. Ik bleef een nacht op triage en daarna mocht ik 's ochtends om 8 uur naar huis. Vanaf het moment van verwijdering voelde het zoveel rustiger. 

Inleiding

Met 37 weken gaf ik aan dat het me allemaal teveel begon te worden - er was toch de angst dat er ineens nog iets fout zou gaan en daarnaast: zo lang bedrust, niks kunnen en mogen doen en dan al die angsten deed mijn mentale toestand geen goed. Inmiddels had ik een andere arts gekregen die wél wilde meewerken aan hoe ik alles voor me zag, dus ze zei zelf al: "Nou, dan gaan we nu een datum inplannen voor de inleiding en dan moet je die dag om 6.00 bellen wanneer je je kunt melden, maar de avond ervoor plaatsen we een ballon bij je om wat ontsluiting te realiseren" - ik was opgelucht: 29 maart 2019 zou de dag zijn. 

"Je hebt al genoeg ontsluiting voor het breken van de vliezen"

Op de 28e moesten we ons melden rond 16.30 - ik was emotioneel. De bedoeling was dat de ballon geplaatst zou worden, dan bleef ik daar de nacht en de volgende ochtend zouden ze mijn vliezen breken. Echter kwam ik in het ziekenhuis en had ik al voldoende ontsluiting voor het breken van de vliezen. Dat had direct al gedaan kunnen worden, maar mijn fotograaf en moeder zouden de dag daarna klaar staan voor het hele circus. Dus we gingen, met een lege maxicosi, weer terug naar huis. En dat terwijl ik nog juist had gezegt "dit is de laatste keer dat we zonder baby hier thuis zijn"

Ik had verwacht niet te kunnen slapen, maar het ging wonderbaarlijk goed. De volgende dag moest ik bellen hoe laat ik terecht kon en toen ze om 6 uur zeiden; "Kom maar om 6.30" stond ik direct naast mijn bed, klaar om te gaan.

Gebroken vliezen, weeënopwekkers en angsten

Om 6.30 stapten we het LUMC binnen - we wonen er praktisch om de hoek, dus we konden er snel zijn. De verpleging was verbaasd hoe snel we er al waren, maar mijn kamer was klaar. Om 6.45 kwam de verloskundige en zouden mijn vliezen gebroken worden.

Mijn plan was: zo natuurlijk mogelijk. Vliezen breken, afwachten wat mijn lichaam zou doen, weeën opvangen in de douche, vrij kunnen bewegen - dat soort dingen. Echter zei de verloskundige direct al dat ze me opwekkers zouden geven want "zijn hoofd is niet laag genoeg dus je kunt nu toch niet mobiel zijn" - ik baalde als een stekker want ik wilde geen opwekkers, maar door wat er met Ivy is voorgevallen, durfde ik niet tegen te spreken. Ik kreeg een infuus met opwekkers en nu was het afwachten. 

Elk half uur werden de opwekkers hoger gezet. De eerste anderhalf a twee uur was dit nog te doen, maar na 2 uur begon het toch heftig te worden. De fotograaf en mijn moeder waren inmiddels gearriveerd dus er was support. Mijn vader wilde ook in de buurt zijn dus die zat op de gang koffie te drinken en te lezen. 

Toen ik na twee uur vol in een weeënstorm terecht kwam (net als bij Ivy) werd ik bang. Ik heb een andere ctg laten halen en wilde onder de douche, maar ook daar werd het niet beter of rustiger. Ik was bang, bang dat mijn baby weer dood zou gaan - flashbacks naar Ivy's geboorte volgden elkaar op. Na 10 of 15 minuten onder de douche ben ik terug naar bed gegaan en heb ik de opwekkers uit laten zetten. No more.

Inmiddels had mijn lichaam alles overgenomen en waar ik hoopte dat de weeënstorm zou wegtrekken, bleef dit komen. Pijnbestrijding wilde ik eigenlijk niet, maar ik trok het niet. Dus mijn hele 'ik-wil-mobiel-zijn' ging uit de deur. Een ruggenprik werd geregeld. Natuurlijk duurde het (voor mijn gevoel) eeuwen voordat die prik er eindelijk in zat. Na 45 minuten vroeg ik nog; "Hoe lang tot die prik werkt?" - "hij hoort al te werken, voel je alles nog?" - "jep, alles" - dus ik kreeg wat testjes en een andere arts werd opgeroepen die opnieuw een ruggenprik zou zetten. Top wel. Gelukkig voelde ik bij de tweede direct verlichting en kon ik zelfs nog even proberen een dutje te doen.

Het duurde allemaal eindeloos

Ik kan het toucheren niet precies meer herinneren. De dag begon ik met 3 centimeter ontsluiting en het ging tergend langzaam voor mijn gevoel. Ik weet dat na de tweede ruggenprik er wel al snel weer meer weeën voelbaar waren, ik zat toen rond de 6 centimeter ontsluiting en niet veel later rond de 8 centimeter. De verloskundige was blij dat het met die ruggenprik allemaal wat vlotter ging. Maar ik? Not so much, want ik ging weer vol in de weeënstormen en vanaf 8 centimeter had ik al persweeën en daar mocht ik dus niks mee.

Er werd nog eens gecheckt op hoeveel ontsluiting ik zat in de hoop dat het 10 centimeter was, maar nee - 9 centimeter. Hoe lang duurt zoiets? Ik mocht wel voorzichtig wat mee persen, maar niet full on. Toen ik eigenlijk dacht dat ik het niet meer zou uithouden (dit was om 17.00) kwam mijn allerfavorietste gynaecologe en die zei dat we er vol voor zouden gaan. 

Met aanmoedinging van iedereen die daar was, eindeloos veel natte doekjes op mijn hoofd, huilen (want ik was zo angstig dat er iets mis was) en nog meer aanmoediging is na 40 minuten persen onze zoon Nyjah Link geboren.

Het beste gevoel ter wereld

En dan ineens heb je een baby boven op je borst. Een kleine (oke, 4075gr en 52cm is niet super klein) baby op je borst die zijn longen volzuigt met lucht en het op een huilen zet. Wat een geweldig geluid. Wat een enorm contract vergeleken bij de oorverdovende stilte die bij Ivy volgde. Ik was trots, zo trots. 

Na 8 minuten kwam de placenta (wel met een prik, want bij Ivy liet de placenta niet los en na teveel bloedverlies was dit protocol). Ik werd wat gehecht (3 hechtingen) en ik heb dit eigenlijk allemaal niet meer meegekregen. Ik kon alleen maar verwonderd kijken naar dit mannetje. Dit mooie, kleine, lieve mannetje. Onze kleine shrimpie. 

Golden Hour

Papa maakte kennis met Nyjah. De opa en oma's van Nyjah maakten kennis met hem. Er waren bloemen, ballonnen en cadeautjes. Er was de eerste keer borstvoeding (prachtig vastgelegd), heel veel knuffels en kusjes voor onze baby en langzaam ging iedereen weg om ons met rust te laten. We hebben een heerlijk uur samen liggen knuffelen in bed. Papa trots er naast.

Na dat uur werd het wel tijd voor meten, wegen, controles. De eerste wasbare luier ging aan. Alles ging als een waas aan me voorbij overigens - ik was zo verliefd en in de wolken. Ik heb geen seconde meer pijn gehad aan mijn enigszins gehavende vagina. Het enige wat ik nadien wilde was even douchen want ik voelde me vies. Nyjah kon lekker knus bij papa op de borst en met wat hulp kon ik een douche nemen.

En toen moeten we toch een nachtje blijven

Er stonden beschuiten met muisjes, ik kreeg (eindelijk) een warme maaltijd en toen ik goed en wel op bed lag bij te komen, moesten er toch nog controles plaatsvinden. Daar bleek ik ineens koorts te hebben. Omdat ik bij Ivy een infectie aan mijn baarmoeder had gekregen (en dit me bijna fataal werd), besloot de gynaecologe dat ik voor de zekerheid een nachtje moest blijven. Leuk is het niet natuurlijk, maar met Nyjah naast me was het allemaal al snel goed.

Slapen deed ik weinig, ik wilde Nyjah de hele nacht vasthouden en knuffelen. Er moesten luiers verschoond worden, ik wilde de borstvoeding laten slagen, dus ik wilde zoveel mogelijk proberen aan te leggen al en ik wilde hem gewoon dichtbij me hebben.

Gelukkig kon ik de volgende dag naar huis, mijn bloed was in orde, ik had enkel nog verhoging en er was geen risico op infectie. Om 10 uur reed ik in een rolstoel, mét baby op schoot, naar de auto. Ik ben nog nooit in mijn leven zo trots geweest. Na Ivy reed ik dezelfde route, echter had ik toen een betraand gezicht, een memorybox en een lege buik. DIt voelde zoveel beter en het voelde alsof Ivy over ons gewaakt had.