Mijn tweede highrisk pregnancy

Niet lang nadat Ivy stilgeboren werd, bleek ik al zwanger te zijn. Ik was kennelijk al zwanger toen ik 6 weken later voor nacontrole in het ziekenhuis kwam. Daar bespraken we juist dat, mocht het niet lukken binnen 6 maanden weer zwanger te raken, dat we een traject in zouden gaan. Ivy duurde lang, dus ik was er eigenlijk van uit gegaan dat het traject nodig zou zijn. Dit bleek niet zo. 

Een heftige zwangerschap

Ik had niet verwacht dat deze zwangerschap makkelijk zou zijn, de angst voor wéér een dode baby zat er aardig in. Toen ik het LUMC belde met de mededeling dat ik zwanger was, werd er direct een plan opgesteld. Vanaf 10 weken lang had ik om de week een controle. Bij 10 weken een echo, vanaf 12 weken cervix metingen. De artsen dachten niet dat er iets mis was met mijn cervix, maar alles goed monitoren, dat was toch wel belangrijk nu. 

Toen bleek er wel iets misMet 12 weken was mijn cervix slechts 29mm terwijl dit normaal boven de 40mm zou zijn. De controles werden opgeschroefd: ik kreeg elke week metingen. Protocol was om pas in te grijpen als de cervix minder dan 25mm zou meten. Ik voelde me de weken die daarop volgde een tikkende tijdbom. Met 16 weken zijn we gestart met proluton injecties: dit is synthetische progesteron en moet voorkomen dat je baarmoeder samentrekt.Het ging alsnog fout

Nadat we gestart waren met de proluton leek het goed te gaan. Mijn cervix meette verschillende keren tussen de 32 en 36 millimeter. Iets waar ik langzaam wat meer zekerheid door kreeg: "dit gaan we doen!" - dacht ik. Ik had deze weken angstvallig rustig aan gedaan, op aanraden van de artsen. Veel rust nemen, niet tillen of te ver lopen, niet intensief sporten - dat soort ongein. 

Met 20 weken zwangerschap kreeg ik te horen dat ze blij waren met hoe het ging en kon ik langzaamaan de angst wat loslaten. Zo ging ik uit eten met mijn beste vriendin in een andere stad (dat durfde ik eerst niet) en deed ik zelf wat vaker boodschappen. 

Maar toen kwam met 22 weken toch de klap - ik had een drukke dag voor de boeg, zou eerst de glucose test krijgen (ik maak groter baby's), vervolgens controle bij de gynaecoloog en daarna door naar maatschappelijk werk. Ik zou van 9.00 tot 13.30 in het LUMC aanwezig zijn. Ik stopte die ochtend een potje overnight oats en fruit in mijn tas, ik moest tenslotte nuchter zijn voor de glucose test en vertrok naar het ziekenhuis.

"Ik begin wel meer vertrouwen te krijgen in mijn lichaam!"

Zei ik, nadat ik bij de gynaecoloog binnenstapte nadat ik de glucose test had overleefd. "Nou, dat is mooi om te horen" - sprak hij - "laten we dan direct even kijken en dan praten we daarna verder". In het begin vond ik het ongemakkelijk, zo met mijn benen wijd wachtende tot ze mijn cervix konden meten. Maar nu was het al best wel gewenning en hoewel ik geen fan ben, had inmiddels toch elke arts op die afdeling al naar binnen staan gluren.

De echo werd ingebracht en waar ze normaal kijken en constateren dat alles in orde is, keek de arts nu lang en bedenkelijk. Hij werd stil. Ik keek hem aan maar hij leek mijn blik te ontwijken. "Kunt U misschien iets zeggen want dit duurt een stuk langer dan normaal..." - "ja, het is niet goed en ik wil even goed kijken en nameten om te zien wat er nu precies aan de hand is" - mijn hart zakte in mijn schoenen (die ik niet aan had op dat moment, maar you get my point). Ik mocht me aankleden en nam plaats in de spreekkamer. 

"Ik moet dit even in het team gaan overleggen, ik kom zo terug - je kunt rustig je havermout verder eten als je wil" - maar eten? Hoe moest ik nu eten? Ik appte mijn Lief dat het niet goed zat en dat ik niet wist wat er nu zou komen. Hij ging normaal elke afspraak mee, ditmaal zei ik stoer; "Nee hoor, alles gaat zo goed - je kunt gewoon gaan werken" - ik appte mijn beste vriendin en ik wachtte angstig af tot de arts weer binnen zou komen. 

Het voelde alsof hij uren weg was

In werkelijkheid waren het 10 à 15 minuten. Die dag zou ik direct opgenomen worden, er zou een cerclage geplaatst worden maar er was ook nog een onderzoek gaande en daar kon ik ook aan mee doen. Alles ging een beetje langs me heen. Was dit nu echt ineens toch nodig? Ze belden naar de afdeling van het geboortehuis of er een bed beschikbaar was, er werd geregeld dat ik voor de dag daarna op de planning bij de OK stond en ik moest nu even wachten tot er een arts kwam die alles zou uitleggen. 

"Mag ik niet meer naar huis nu dan?" - vroeg ik nog. Ik had tenslotte niets bij me. "Nee, je cervix is er slecht aan toe en we willen zeker weten dat je niet onverhoopt nu bevalt" - ik was op dat moment 22 weken zwanger. Ik was zo bang deze baby ook weer te verliezen. Ik belde mijn Lief en hij snelde naar het ziekenhuis. Daar zaten we dan, samen. Wachten op verdere instructies, klaar om naar maatschappelijkwerk te gaan. Mijn Lief belde mijn vader terwijl ik iets verder op stilletjes zat te huilen. 

De opname

Na maatschappelijkwerk werd ons gevraagt nogmaals naar de afdeling verloskunde te komen, daar zou verdere instructie volgen van wat ons te wachten stond. Na dit gesprekje van slechts 10 minuten konden we naar de afdeling van het geboortehuis. Ik kreeg een kamer toegewezen (dit was eerst de kamer waar ik met Ivy had gelegen, dus ik vroeg om een ander en dat was gelukkig goed) en ik kreeg te horen dat ik vanaf dat moment volledig bedrust had. Ik mocht naar het toilet en zittend douchen. Dat was het.

Mijn Lief ging naar huis met een lijstje spullen die ik nodig had: ondergoed, laptop, tandenborstel - de basics.  Vegan eten is nogal lastig in het LUMC dus de eerste avond is mijn Lief samen met zijn moeder de keuken ingedoken om voor me te koken. Rond etenstijd kwam hij terug in het ziekenhuis aan met allerlei bakjes eten, mijn spulletjes en lekkers. Toen begon het wachten. 

De operatie

Vanaf 00.00 moest ik nuchter zijn omdat ik de volgende dag onder volledige narcose geopereerd zou worden. Nu ben ik expres tot laat wakker gebleven want: wat voelde ik, had ik krampen of pijn? Ging alles wel goed? Ik was bang de operatie niet te halen. Ik at nog wat van de (inmiddels koude) bami en rond 00.00 ging ik toch maar proberen te slapen. Ik had mijn Lief gezegt dat hij thuis kon slapen, ik had er niks aan als hij hier op een bank lag en wederom ziek werd van de ziekenhuis airco. Ik zou hem wel op de hoogte houden van wanneer de ingreep plaats zou vinden. 

Ik bleef nuchter en nog wat langer nuchter en waar ik had gehoopt al snel aan de beurt te zijn, duurde het maar en duurde het maar. Ik mocht enkel wat slokjes water en tegen 12.00 voelde ik me kotsmisselijk. Ik had al meerdere malen gecheckt of er meer bekend was, maar omdat het een 'spoedje' was - zou ik tussendoor gepland worden. Om 13.00 begon ik echt ziek te worden; ik was duizelig, had buikpijn en gaf aan dat ik het niet vol kon houden zo zonder eten. Ik kreeg rond 13.30 een infuus en rond 14.00 mocht ik naar de OK. Ik had dus gewoon tot later nog kunnen eten achteraf gezien - maar hey. 

Mijn favoriete arts had mijn naam op het OK bord zien staan en had alles laten vallen enkel om mijn hand daar vast te houden. Ik ben nog nooit zo blij geweest om een dokter te zien. Ik was gespannen, vond het doodeng. De laatste keer dat ik daar in de OK lag was na de bevalling van Ivy. Toen was ik net mijn meisje kwijt, nu bang onze jongen te moeten verliezen. 

Pijn - zoveel pijn

Na de operatie werd ik wakker en ik voelde me ziek. Ik had het enorm warm, mijn buik voelde naar - ik had een droge mond en was kotsmisselijk. Na een uur werd ik terug gereden naar mijn kamer waar mijn Lief op me zat te wachten maar aanspreekbaar was ik niet. Ik kon me enkel focussen op de pijn, de krampen en de misselijkheid. Ik was bang dat ze te laat waren geweest. 

De artsen kwamen na een tijdje binnen voor een echo, hier heb ik niets van meegekregen, zo beroerd was ik. Onze baby was helemaal in orde gelukkig, maar ze waren bang dat de operatie toch de bevalling had getriggerd. Mijn cervix was al helemaal verweekt en nog slechts 18mm, terwijl dit de dag daarvoor 24mm was. Ik kreeg nog een zetpil om mijn krampen wat te drukken en er werd me op het hart gedrukt rustig aan te doen en echt de komende zes uur plat in bed te blijven. 

Ik voelde me zo ziek dat ik mijn Lief naar huis stuurde, ik wilde niet alleen zijn maar ik kon ook geen mensen om me heen hebben. Kon hij beter proberen om thuis te ontspannen dan naar mij te gaan kijken terwijl ik door de hel leek te gaan. Pas tegen 20.30 's avonds voelde ik me 'oke' genoeg om mijn telefoon te pakken en mensen een update te geven. Ik typte een bericht voor mijn vader en moeder en kopieerde dit naar mijn appgroepje en beste vriendin. 

Met moeite at ik een bakje Alpro Chocolade Vla (die smaakte een partij goor door de narcose, dus die heb ik sinds die dag, 5 december 2018, niet meer kunnen eten) en na dit bakje vla keek ik wat televisie. 

Vanaf nu is het tijd om te broeden, om bedrust te houden, om te zorgen dat onze baby kan spekken. Dat was het enige wat me op de been leek te houden. De zetpil leek zijn werk te doen, de krampen waren minder en de medicatie die ik op de OK had gehad (waar ik achteraf zo ziek van was) die was uit mijn systeem. 

Ik bleef nog vier dagen in het ziekenhuis onder strenge controle en mocht daarna terug naar huis waar eenmaal per week de thuiszorg me de proluton injectie zou geven, ik alleen maar mocht liggen/zitten/niksen en tot 36 weken geduld moest hebben. Dan zou de cerclage verwijderd worden.