"Mijn eerste thuisbevalling op Curaçao"

Mijn eerste thuisbevalling op Curaçao! 

Vroeg in de zwangerschap is er vol overtuiging gekozen voor thuisbevalling, gelukkig verliep de zwangerschap zonder problemen en lijkt er geen reden te zijn om naar het ziekenhuis te gaan. De weken tikken voorbij en bij 41 weken zijn we nog steeds aan het wachten op de kleine. Toch een beetje spanning, gaat het nog wel op tijd starten of wordt het straks alsnog het ziekenhuis in verband met een inleiding…Bij 41 weken precies probeer ik in overleg voor een tweede keer te strippen, blij verrast met al 3 cm ontsluiting! Waarschijnlijk gaat het toch echt gebeuren binnen 1-2 dagen, yes! Nog geen 12 uur later word ik gebeld door de partner dat zijn vriendin weeën heeft om de 4-5 minuten van ongeveer een minuut. Ik sta meteen naast mijn bed en zeg dat ik eraan kom. Mijn lieve man Steffen staat ook naast het bed om te zorgen dat ik wat heb gegeten en dat ik veilig en wel kan wegrijden. Curaçao in de nacht; volledig uitgestorven, oftewel ik kan overal doorrijden, heerlijk!

Bij aankomst word ik ontvangen door de oma’s. De ene is druk bezig met het uitruimen van de vaatwasser en de ander is aan het koken onder andere hollandse gehaktballen! Het geeft een heerlijk ontspannen en huiselijk gevoel.

In de slaapkamer word ik begroet door een lachende barende en haar vriend, blij en opgewonden dat het toch echt begonnen is. De weeën zijn duidelijk begonnen maar nog goed op te vangen. Ik merk dat mijn aanwezigheid zorgt voor een afname van de weeën, ik luister nog even naar het hartje van het kindje en trek me dan terug in de woonkamer. Na een tijdje wint de nieuwsgierigheid en vraagt ze of ik wil voelen naar de ontsluiting. Het blijkt niet zo makkelijk te zijn, de baarmoedermond staat flink naar achteren. Op het moment dat ik er bijna bij kan breken de vliezen! Mooi helder vruchtwater! Het voelen is pijnlijk, ik besluit in overleg met de barende om toch nog af te wachten totdat ik makkelijker bij de baarmoedermond kan. Het plan wordt er namelijk niet anders op. Vlot na het breken van de vliezen nemen de weeën flink toe. De lach bij de barende is duidelijk verdwenen, ze is hard aan het werk. Na een aantal uur flink zuchten en allerlei houdingen geeft ze aan dat het tegenvalt, het gaat minder snel dan verwacht. Misschien toch naar het ziekenhuis voor pijnstilling? De beslissing hangt af van het aantal cm ontsluiting, dit keer beter te voelen, ze heeft 6 cm ontsluiting, minder dan gehoopt maar voldoende om zo verder te gaan. Om haar nog wat extra opties in houdingen te geven rij ik snel langs de praktijk voor een yogabal. De komende uren zijn pittig, sterke weeën en maar trage vordering. Elke 2 uur is er een cm bij, genoeg om door te gaan maar heel vermoeiend. Bij 8 cm komt de kraamzorg en bij een goede 9 cm heeft de barende haar breekpunt. Met de sterke wens voor een thuisbevalling in mijn achterhoofd opper ik om het laatste randje weg te duwen, iets wat ik normaal liever niet doe (hands-off). Maar ik zie dat de vermoeidheid echt begint toe te slaan. Na 3 pogingen is het randje helemaal weg en is er volledige ontsluiting! Persen voelt zoveel beter dan zuchten, het hoofdje staat nog iets hoog maar ik schop mijn slippers uit (zo fijn hier op Curaçao, veel makkelijker om houdingen aan te nemen met blote voeten) en we gaan ervoor! Wat blijkt, het hoofdje zakt heel langzaam, ondanks de verschillende houdingen en bekkenbodemhulp (iets wat ik echt niet wilde doen). Shit, tijd begint te tikken, in mijn hoofd weeg ik wel 100x alle opties af, soms denk ik het is klaar maar dan ineens komt het hoofdje toch iets verder, wat weer hoop geeft. Gelukkig vind het kindje het helemaal prima. Ik merk dat de kraamzorg ook een beetje onrustig wordt. Ik neem me voor om nog 1 ding te proberen, ik vraag de barende om in een deep squat te persen. Zodra ze deze houding aanneemt, zie ik een wereld van verschil, het hoofdje komt meteen zoveel dieper. Na een paar keer persen ziet partner ook duidelijk verschil, je merkt de sfeer veranderen, van twijfelend en bezorgd naar excited en euforie. Want ik weet het meteen, dit is het, het gaat lukken! Met zijn 3-en proberen we mama te coachen en aan te moedigen en te overtuigen dat het bijna voorbij is. Het hoofdje wordt geboren met papa aan mijn zijde en ik help hem met het aanpakken van zijn prachtige dochter. Ze wordt roze en schreeuwend geboren, alsof ze er nog geen zin in had. En wat een meid, meteen duidelijk dat dit een groter meisje is dan gedacht. We zitten even in de knoop met de navelstreng, mama zit op haar knieën en wil graag op bed, waardoor we de kleine meid even moeten verhuizen naar de andere kant. Maar met wat hulp lukt het helemaal.

En daar ligt ze dan, een powervrouw met haar meisje op haar borst en een trotse papa aan haar zijde. Helemaal uitgeput maar ze heeft het gedaan! De rest volgt helemaal naar wens, de kleine wil meteen goed drinken en doet het fantastisch.

Als ik even in de woonkamer kom, zie ik 2 geëmotioneerde oma’s, zo blij met de geboorte van hun kleindochter. Ik vertel ze dat alles super goed gaat en ze even kunnen komen kijken.

Tijdens het hechten wordt er gewogen, ze weegt bijna 9 pond! Hollands welvaart!

Ik help de kersverse mama nog even met douchen (ook zo fijn met blote voeten, niet bang zijn om je schoenen nat te maken) en niet veel later ligt ze in een schoon bed (hooray voor de kraamzorg) met daarnaast papa, oma’s, en tante. We proosten met champagne op de geboorte van hun dochter. Met dit beeld op mijn netvlies verlaat ik het huis met een blij en voldaan gevoel. Ja het was heftig, hard werken en rauw maar dat zijn bevallingen, soms gaat het snel en soms langzaam. Maar wat is het tof om dit te mogen meemaken! Met het donker ben ik heen gegaan en inmiddels bijna een dag later met het vallen van de nieuwe avond weer voldaan naar huis.

Trending op Mamaplaats: Openhartoperatie: "Ons kindje komt met een open borstkas naar de IC en is niet stabiel"