1 jaar geleden
Mijn eerste bevalling (deel 2)
Het was 4 mei en dit was de derde dag van mijn bevalling.
Ik had al zo lang weeën! De ontsluiting kwam maar niet en er leek geen einde aan te komen.
18:00
Ik was op gegeven moment zo uitgeput. Mijn man vertelde later dat ik op dit punt ging praten tegen zusters die er niet waren. Ik begon te hallucineren. Ik vroeg daarom of ik een morfinepompje mocht om de pijn wat te verlichten. Helaas zou morfine niet meer zoveel voor mij doen maar omdat ik nog steeds op 2 cm zat mocht ik wel een ruggenprik. Ik vond het super eng. Ik was op de hoogte van wat de nadelen ervan zijn en het idee dat ik een deel van mijn lichaam niet zou voelen en er geen controle over zou hebben gaf mij zo’n benauwd gevoel. Maar voor mijn gevoel zou dit nog wel dagen door kunnen gaan als ik nu nog maar op 2 cm zat dus had ik die ruggenprik echt nodig. Gelukkig stond de dokter binnen een half uur al klaar met al zijn spulletjes.
19:00
Het was een aardige man met humor. Dat was wat ik nodig had op dat moment. Hij gaf ons een formuliertje met uitleg hoe zo’n prik werkt en alle nadelige bijwerkingen die ik zou kunnen krijgen. Mijn weeën waren inmiddels achter elkaar dus ik was niet echt in staat om een uitgebreid formulier te gaan lezen. Maar ik had mij gelukkig al ingelezen voor de bevalling. We gingen dus prikken. Regel 1 bij het zetten van een ruggenprik is dat je heel stil moet zitten. Want als zo’n prik verkeerd je rug in gaat kan dat heel veel schade brengen. Maar Ja zeg dat maar tegen iemand die om de minuut weeën heeft! De eerste prik ging dan ook helemaal mis! Het moment dat de dokter de naald in mijn rug stak kwam er net een wee aan en ik bewoog op het moment dat hij de verdoving erin spoot. Hij moest de lange naald weer uit mijn rug halen en opnieuw prikken.
Was de ruggenprik echt voor niets?
Ik wist nu wat mij te wachten stond en was ready om muisstil te zitten. De tweede prik leek goed te gaan. Maar na een uur waren mijn benen nog niet verdoofd en waren de weeën even erg. De verpleegkundige geloofde mij niet direct en zei dat het tussen mn oren zat en dat ik aan het gevoel moest wennen. Terwijl ik nog steeds alle weeën aan het opvangen was probeerde ik haar uit te leggen dat ik echt alles nog voelde en ik nu makkelijk een rondje zou kunnen lopen omdat mijn benen niet verdoofd waren. De verpleegkundige deed een simpel testje met een ijsje om te kijken of ik inderdaad nog gevoel had in mijn been. En ja hoor, mijn benen waren inderdaad niet verdoofd. De 2e prik was ook verkeerd gezet. Hij zat er schuin in en verdoofde daardoor alleen het puntje van mijn linker bil. Wat ik het ergst vond was dat ik een katheter moest en een inwendige CTG apparaat. Dat is een buisje die ze bevestigen aan het hoofdje van de baby in je buik om zo de hartslag goed te monitoren. Dit allemaal dus voor niets. De verpleegkundige had de dosis verhoogd zodat het dan misschien toch mijn benen zou verdoven. Na 5 minuten kwamen ze mijn kamer weer in en zette het gelijk weer omlaag. Ze konden aan de hartslag van de baby zien dat het een nadelig effect had. Dus helaas ik moest door zonder verdoving. Bij het toucheren zagen ze dat ik inmiddels op 3 cm zat. Een beetje vooruitgang en iets dichterbij het mooie moment dat ik mijn dochtertje eindelijk vast kon houden.
20:00
De weeën bleven maar komen en ik raakte echt uitgeput. Mijn ouders belde of ze even langs mochten komen met wat eten voor Jannuel en mij. Ik had er niet veel behoefte aan maar ik kan me voorstellen dat als je weet dat je dochter al zo lang met weeën in het ziekenhuis licht, dat je even wilt kijken hoe het met haar gaat. Dus mijn ouders kwamen langs. Ze brachten eten mee maar eten was nu het laatste waar ik aan dacht. Barcelona speelde die avond en mijn man is een grote Barca fan dus wilde natuurlijk kijken. Ik vond het prima, hij zat al zo lang naast mij niets te doen en door de jaren heen ben ik ook wel een beetje van voetbal gaan houden. Terwijl ik de weeën opving voelde ik dat ik op gegeven moment niet meer kon en voelde net als de eerste dag weer persdrang.
22:00
Jannuel riep de verpleegkundige erbij om te kijken of ze misschien toch wat konden doen aan pijnstilling want ik hield het niet meer. De zusters begonnen al te overleggen om mij naar de OK te brengen want met 3 cm en zoveel weeën konden we natuurlijk niet nog een paar dagen door gaan. Vooral omdat de baby zo klein was en de doktoren pas op het moment dat ze eruit was konden kijken hoe ze eraan toe was. De verloskundige wilde mij nog even toucheren om te kijken hoe ver ik nu precies was. Mijn ouders namen afscheid en gingen weg. Ik had er geen behoefte aan veel publiek wanneer ik werd getoucheerd.
Ik voelde haar drukken en de weeën waren bijna niet meer op de vangen. Ik dacht dat ik KO zou gaan. De keizersnede kwam steeds dichterbij en het enige wat ik nog dacht was, snij mij maar open. De verpleegkundige keek mij met grote ogen aan en zei: ‘’Je hebt 10 centimeter ontsluiting’’ Ik kon het niet geloven.
Ik mocht eindelijk persen!
Heb ik echt 10 centimeter ontsluiting! Hoe kon het dat het bijna 3 dagen duurde voor 3 centimeter en dat ik in 3 uurtjes van 3 naar 10 cm ben gegaan! Waarschijnlijk was die ruggenprik toch ergens goed voor. De zuster rende snel de gang op om iedereen bij elkaar te roepen. Want in mijn situatie moest er naast een verloskundige en een verpleegster ook een kinderarts en een cardioloog aanwezig zijn. Het duurde een eeuwigheid. Mentaal kon ik het bijna niet meer aan! Ik wist dat ik op 10 centimeter zat en dus mocht persen, maar moest toch nog wachten omdat er een hele serenade bij moest zijn. Ik voelde haar zo erg drukken dat ik uit paniek tegen me man zei dat hij NU op het rode knopje moet drukken en ze anders moest gaan halen. Dat was ook het enige moment dat ik even mijn concentratie kwijt raakte, mijn controle over mijn ademhaling verloor en bijna in paniek raakte.
22:10
Gelukkig kwamen ze eindelijk allemaal binnen. Het voeteneinde van mijn bed werd eraf gehaald en iedereen maakte zich gereed om de baby op de wereld te zetten. Voordat ik begon met persen legde de verpleegster nog een keer uit dat ons meisje heel klein was en ze dus niet zeker wisten of ze het persgedeelte wel aan zou kunnen. Zodra haar hartslag zou dalen moesten we dus alsnog naar de OK voor een keizersnede. Nou je kan begrijpen dat als je zo lang weeën hebt gehad en je zo dichtbij bent, dat je echt niet alsnog een keizersnede wilt! Zodra ik mocht persen perste ik met zoveel concentratie en kracht. Ik gaf geen kick, het enige wat door mijn hoofd ging was: ze moet eruit, ze moet eruit! En het ging ineens super snel. Ik heb misschien maar 5x geperst en daar was ze dan.
22:20
Ik kon niet geloven dat het eindelijk voorbij was. Daar was ze dan. Mijn kleine meisje. Ze wilde haar op mijn borst leggen maar de navelstreng was zo kort dat ze niet verder dan mijn buik kwam. Jannuel knipte snel de navelstreng door en toen mocht ik haar eindelijk vasthouden. Omdat ze zo klein was (1796 gram) wisten we al dat we niet te lang met haar konden knuffelen. We mochten even alleen met haar op de kamer van haar genieten en daarna moest ze gelijk een couveuse in en naar de neonatologie afdeling. Toen ze haar wegreden liep Jannuel mee. Niet uit het oog verliezen dacht ik!
I did it!
Ik werd gehecht en alle slangetjes werden eindelijk los gemaakt. Mijn bloeddruk was prima en ik had ook niet veel bloed verloren. Omdat de ruggenprik niet echt had gewerkt kon ik gewoon opstaan en gelijk lekker onder de douche. Ik had zoveel energie. En wetende dat mijn meisje eindelijk geboren was en nu de beste zorg kon krijgen om lekker te gaan groeien gaf mij zo een goed en rustgevend gevoel.
Jannuel kwam mij na een half uurtje ophalen met een rolstoel om samen naar Jayda te gaan kijken op de neonatologie afdeling. En daar lag ze dan mijn kleine meid. Wat was ze mooi! Dit was het begin van mijn avontuur als kersverse mama. <3
Als ik terugdenk aan de bevalling, denk ik woow hoe heb ik dit gedaan. Maar op het moment viel het wel mee. Ik had vlak daarna al besloten dat ik wel een 2e kind zou willen en ik heb er ook geen nare gevoelens aan over gehouden. Mijn man was een goede steun, simpelweg door er gewoon voor mij te zijn en af en toe wat voor mij te doen als ik het nodig had. En het team van OLVG west was ook echt geweldig. Ook al had ik elke shift weer andere verzorgers. Het verbaast mij nog steeds hoe geweldig en sterk vrouwen zijn en hoe mooi de ervaring is om een klein wondertje op de wereld te zetten.