Mijn droombevalling

Dinsdagochtend 6 juni 2023. De dag waarop ik al jaren wachtte. De dag dat ik hopelijk mocht gaan bevallen van ons lang gewenste kind.

"Zouden ze vandaag mijn vliezen komen doorprikken?" "Hoe gaat de bevalling en op wie zou ze lijken?" Deze vragen passeerde continu mijn gedachten. Slapen lukte niet. Ik zat vol adrenaline en was er zo klaar voor om eindelijk ons meisje te ontmoeten. Ze liet al veel te lang op zich wachten. Twaalf lange jaren, en precies 41 weken zwanger. Ik was het wachten ondertussen wel een beetje zat.

Gelukkig ging om even voor 9:00 uur in de ochtend de deurbel. Daar was de verloskundige samen met stagiaire. Het ging echt gebeuren. Vandaag werden mijn vliezen doorgeprikt. Hoewel het dan natuurlijk niet zeker was dat de bevalling direct zou beginnen, wist ik nu wel echt zeker dat het niet lang meer zou duren.

06-06-2023, wat een mooie datum dacht ik nog. Mijn man opende de deur en liet de verloskundige en stagiaire naar binnen. Ze legden nog even uit hoe het in z'n werking ging en samen gingen we naar boven. Het doorprikken werd eerst geprobeerd door de stagiaire. Dit lukte niet en ik zag de bui al bijna hangen. Gelukkig lukte het de verloskundige wel. Zo fijn! Er was op dat moment al 3 centimeter ontsluiting. 

Ze vertelde mij dat ik moest bellen wanneer de weeën een uur lang continu kwamen. Als er na 5 uur wachten nog geen weeën zouden zijn,  moesten we bellen met de gynaecoloog en kreeg ik een infuus om de weeën op te wekken. Die 5 uur zou ik niet gaan redden. Dat voelde ik eigenlijk direct al. De verloskundige en stagiaire gingen nog wat visites af en ik ging even naar beneden om iets te eten. Ik nam 2 happen van mijn boterham met kaas en voelde de weeën komen. "Ik ga nu douchen" zei ik tegen mijn man en nam de boterham mee naar boven (ja, onder de douche). Ik heb mezelf echt gedwongen iets te eten want ik had vast veel energie nodig deze dag. 

Onder de douche kwamen de weeën eigenlijk al regelmatig. Helaas wel de rugweeen die ik herkende van miskramen. Gelukkig zou ik er dit keer iets moois voor terugkrijgen. Ik ging terug naar beneden en vertelde mijn man dat het echt ging gebeuren. Ze is straks van ons samen, niet meer van mij alleen. Wat een bijzonder, maar ook spannend idee vond ik dat.

Toen het uur voorbij was belde ik de verloskundige. Zij maakte nog even een visite af en na 20 minuten stonden ze samen weer aan de deur. De ontsluiting werd gemeten en ik zat op bijna 5 centimeter. Ik wou heel graag poliklinisch bevallen dus de verloskundige belde met het ziekenhuis en we mochten direct komen.

Zo gezegd, zo gedaan. Binnen tien minuten waren we in het ziekenhuis. Onderweg heb ik de weeën goed kunnen onderdrukken. Eenmaal in het ziekenhuis werden deze al snel sterker, maar het ging mij nog goed af. Ik heb het geboortepakje nog even klaargelegd en met een aantal mensen zitten appen. 

Om 14:00 uur werd de ontsluiting weer gemeten. Ik zat nu op 6 centimeter. Omdat het met 1,5 centimeter in ruim 2,5 uur niet snel leek te gaan zou er om 17:00 uur nog eens gekeken worden. Oei! 17:00 uur? Dacht ik terwijl de weeën steeds heviger werden. Dat ga ik echt nooit redden wist ik, maar stemde er mee in. Dit had ik tenslotte nooit eerder gedaan. 

Een paar minuten later werden de weeën zo hevig. Ik had geen tijd meer om tussen de weeën door even op adem te komen. Mijn man had er ook een zware klus aan om mijn onderrug te masseren. Elke keer als hij even probeerde te stoppen, moest hij van mij weer door gaan. 

Heel even ging door mijn gedachten dat ik dit niet kon. Dat dit allemaal niet voor mij was weggelegd. Ik dacht zelfs aan een ruggenprik. Iets wat ik van tevoren had aangegeven niet te willen. Deze pijn kon ik toch niet urenlang dragen? Ik had niet alleen enorme rugweeën maar ook zenuwen in mijn linkerbeen werden continu afgekneld. Hier had ik al een tijdje last van maar werd richting het eind van de zwangerschap steeds erger. 

Het was inmiddels 14:20 uur. De laatste 20 minuten voelde als 3 uur. Omdat Ook de verloskundige door had dat ik niet kon wachten tot 17:00 uur, spraken wij af dat om 15:00 weer naar de ontsluiting gekeken zou worden. Vanuit daar zou een 'plan' komen. De verloskundige dacht namelijk ook dat ik een ruggenprik nodig zou hebben maar sprak dit nog niet naar mij uit.

De pijn was echt intens. De weeën lieten geen tijd om op adem te komen. Ik wist mezelf geen houding te geven en heb zelfs geroepen dat ik dit niet meer kan. Misschien dat de douche wel wat verlichting zou brengen dachten we. Het was 14:26 uur toen ik onder de douche ging. De eerste paar seconde dacht ik echt even dat het inderdaad verlichting gaf. Dit veranderde snel. Ik voelde haar hoofdje drukken. 'Ze komt er NU uit!' zei ik. De persweeën waren begonnen. Ik liep vanuit de douche, kletsnat terug naar het bed waar de ontsluiting nog eens gemeten werd. 

Hoe ik bij en op het bed gekomen ben heb ik maar half meegekregen maar het was mij gelukt! De stagiaire (die trouwens de hele bevalling begeleidde en het echt top deed) controleerde de ontsluiting en zei wel te begrijpen waarom ik zei dat ze er uit komt. Ik had namelijk volledige ontsluiting maar mocht nog niet persen. Dit verklaarde natuurlijk alles. Ik kwam net na 14:00 uur terecht in een weeënstorm en ging binnen 25 minuten van 6 centimeter naar volledige ontsluiting.

Dat ik nog niet mocht persen vond ik lastig. Probeer die persweeën maar eens weg te puffen. Mijn kraamhulp werd ondertussen gebeld om aanwezig te zijn bij de bevalling. Zij was niet in de buurt en stuurde haar dochter die ook kraamhulp is alvast naar het ziekenhuis. Dat het ineens zo snel zou gaan had ook zij niet verwacht. 

Er was nog geen kraamhulp aanwezig maar mocht gelukkig om 14:50 beginnen met persen. Wat een heerlijk gevoel! Ik kon eindelijk iets doen. Nu kon het zeker niet lang meer duren. Tijdens het persen kwam de dochter van mijn kraamhulp binnen. Net als de kraamhulp zelf, kon ik de dochter persoonlijk dus dat vond ik wel fijn.

Hoewel ook de persweeën pijn deden, vond ik deze lang niet zo erg als de weeënstorm waar ik net uit was gekomen. Er was tussen de persweeen door tijd voor grapjes (o.a. over de circle of fire die ik zeer zeker voelde) en gezelligheid. Hoewel ik met momenten dacht dat ik mijn meisje er nooit uit zou krijgen, voelde ik mij toch enorm sterk. 

Ondertussen was mijn eigen kraamhulp ook binnengekomen. Het hoofdje was geboren en er werd gevraagd of ik haar zelf wou aanpakken. Dit wou ik natuurlijk heel graag. Mijn meisje zat nog even vast met haar schoudertje maar ze vertelde mij dat ze haartjes heeft en met de volgende wee geboren zou worden. Deze volgende wee kwam alleen niet. 

Omdat ik vond dat het te lang duurde en ik haar echt niet langer vast wou laten zitten, heb ik haar zonder weeën met al mijn laatste kracht naar buiten geperst. Ze moest er nu echt uit!  

Ik pakte haar aan. Onze lieve Nola, ons wonder waar wij al 12 jaar op wachtte werd na precies een uur persen om 15:50 uur met open ogen geboren. Ze huilde direct en ik wist dat het goed zat. 

De verloskundige vond haar wat wit. Ze hadden allemaal nooit eerder zo'n witte baby gezien en ik merkte dat er lichte angst ontstond. Voor mij niet. Dit zit goed. Ik wist het zeker!

De verloskundige zei dat ze de kinderarts over de gang zag lopen en ze hem er bij zou halen als ons meisje de witte kleur zou behouden. Ik was er rustig onder. Na een half uurtje kwam ze mooi op kleur en de kinderarts was daarom niet nodig. 

We moesten wachten tot de navelstreng doorgeknipt mocht worden. Deze was erg dik en klopte nog stevig en lang door. Waar een navelstreng normaal gesproken na ongeveer 3 minuten stopt met kloppen, klopte deze nog zeker 25 minuten door. De placenta was ook mooi en groot. Vandaar dat ons meisje zo lekker zat natuurlijk!

Ons meisje werd gewogen en gemeten. 3810 gram en 52 cm lang. Ik had al wel door dat het geen kleintje was. Een mooi groot gemiddeld meisje.

Wat was ik trots. Een gevoel wat ik nog nooit eerder ervaren had stroomde door mijn lijf. Ik noem het magisch. Ondanks alle pijn, ervaar ik de bevalling als een magisch moment. Ik had het voor geen goud willen missen en wens alle aanstaande moeders een zelfde ervaring toe. Al weet ik dat iedere bevalling anders is, hoop ik dat er een dag komt dat ik dit nog eens ervaren mag.

Trending op Mamaplaats: "U heeft een buitenbaarmoederlijke zwangerschap"